Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω δεν είναι μια θεατρική κριτική. Είναι η κατάθεση μιας εμπειρίας, της υπέρτατης θεατρικής εμπειρίας που βίωσα τα τελευταία χρόνια.
Του Γιώργου Τούλα
Βλέπω θέατρο από πολύ μικρός και δύσκολα πια ξαφνιάζομαι ενθουσιάζομαι ή συνεπαίρνομαι με μια παράσταση. Η περίπτωση όμως του Άλλου Σπιτιού της ομάδας Εν Δυνάμει με πήρε μαζί της. Σε ένα ταξίδι που στη σχεδόν δίωρη διάρκεια του με έκανε την ψυχή μου να αλλάξει δέκα φορές κοστούμι συναισθημάτων, το μυαλό μου να κοιτάξει πίσω από τις χαραμάδες που αρνούμαστε να δούμε και την καρδιά μου να χτυπήσει πολλές φορές γρήγορα.
Το ΄Άλλο σπίτι’’ δεν είναι μια συμβατική θεατρική παράσταση. Δεν την κατατάσσεις πουθενά. Είναι η σύνθεση δεκάδων διαφορετικών πραγμάτων αλλά κυρίως ο άθλος και ο θρίαμβος της δύναμης της θέλησης των μελών της ομάδας αλλά και των παιδιών που συμμετέχουν. Είναι ένας τρόπος να ξεπεράσεις τα στερεότυπα, την αποστροφή στο πρόβλημα, να μπεις από τα πρώτα πέντε λεπτά σε βαθιά νερά που θα σε κρατήσουν εντός τους μέχρι το τέλος. Θα κολυμπήσεις θες δεν θες. Ξέρεις δεν ξέρεις κολύμπι.
Το ”Άλλο σπίτι” χρησιμοποιεί τη θεατρική σύμβαση για να βάλει να συμβιώσουν μαζί άνθρωποι σαν και σένα και μένα και άνθρωποι με ξεχωριστά χαρίσματα, άνθρωποι που όταν τελειώνει η παράσταση δεν θέλεις απλά να τους χειροκροτήσεις για τον τιτάνιο άθλο τους αλλά να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις για το δώρο που σου έκαναν.
Στο λεξικό οι λέξεις αναπηρία, αποκλεισμός, μοναξιά, ίδρυμα, απομόνωση, υστέρηση, είναι λέξεις με ερμηνείες. Στην παράσταση γίνονται οχήματα για να ξεπεραστούν τα ταμπού που κουβαλούν, οι αναστολές μας απέναντι σε όσους τα αισθάνονται. Η δουλειά της προετοιμασίας για αυτή την παράσταση είναι δουλειά ζωής. Είναι αυταπάρνηση και πειθαρχία. Είναι αξιοζήλευτη. Και το αποτέλεσμα, αυτή η υποδειγματική παραγωγή της Στέγης και κυρίως η εκπληκτική ενορχήστρωση των συντελεστών, μοιάζει ένα μάθημα ζωής που ξεπερνά τη θεατρική πράξη.
Δείτε με καθαρή ματιά την πιο συγκλονιστική παράσταση που παίζεται αυτή την εποχή στη Θεσσαλονίκη. Τώρα στα Δημήτρια και μετά στο Αυλαία για λίγες μέρες.
Σπάνια η Τέχνη σου κάνει τέτοια δώρα στον καιρό μας.
Υ.Γ. Πριν από 26 χρόνια οργανώσαμε μια προβολή για ένα μικρό κορίτσι που το έλεγαν Λωξάνδρα και γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη με ειδικές δεξιότητες και έπρεπε τότε να επιβιώσει πάνω από όλα. Ήμουν 24 χρόνων και δεν ήξερα καλά καλά πως να το χειριστώ. Η προβολή στην Αίγλη είχε πάει καλά και η πόλη μιλούσε για κείνο το μικρό κορίτσι για μέρες. Τη Λωξάνδρα την καμάρωσα στην παράσταση πάνω στη σκηνή. Και μου έφυγαν και δάκρυα να πω την αλήθεια βλέποντας τις φωτογραφίες της ζωής της. Ωραίο πράγμα η ζωή. Γενναιόδωρο στο τέλος τέλος.
Υ.Γ.2 Τη μητέρα του κοριτσιού την αγαπώ πολύ. Γιατί είναι από τις πιο γενναίες γυναίκες που ξέρω.
