Το έτος 1925 στην Κόνιτσα χτίστηκε κτίριο υπερσύγχρονο για την εποχή του , που θα στέγαζε την καινούρια γεωργική σχολή. Μια δωρεά του επιφανούς ομογενούς , εξ’ Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής , Μιχαήλ Αναγνωστόπουλου.Η σχολή θα λειτουργούσε σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα εφαρμόζοντας πρωτοποριακές μεθόδους γεωργικής εκπαίδευσης.
Έτσι αποφάσισε και ο Φίλιππας , από το Γραμμένο , το χωριό του στα Γιάννενα , να πάει στη σχολή τρόφιμος. Η αγάπη του για τη γη , τα φυτώρια και τις καλλιέργειες ήταν έκδηλη από τα πρώτα παιδικά χρόνια. Στον κήπο της μικρής αυλής του σπιτιού έφτιαχνε αυτοσχέδια θερμοκήπια με διαφόρων ειδών φυτά. Μελετούσε τις αλληλεπιδράσεις των δέντρων , παρατηρούσε προσεκτικά το μεγάλωμά τους και τις ανάγκες τους , θαρρείς πως μιλούσε μαζί τους. Έτσι και οι γονείς επιβράβευσαν την κλίση του και τον έστειλαν με χαρά στην Κόνιτσα.
Τα χρόνια της σχολής ήταν εξόχως διασκεδαστικά και καρποφόρα για τον νεαρό ο οποίος βρήκε πρόσφορο έδαφος να αναπτύξει όλο του το ταλέντο λαμβάνοντας ταυτόχρονα και την απαραίτητη τεχνογνωσία. Τα σχόλια των καθηγητών ήταν κολακευτικά και όλοι αναγνώριζαν στο πρόσωπό του έναν εξαιρετικό γεωπόνο .
Την πονούσε τη γη πραγματικά. Ο παππούς του ,του ‘λεγε συχνά ” ο άνθρωπος είναι πρώτα απ΄όλα χώμα ” και ότι ”πρέπει να αφουγκραζόμαστε τη γη όταν διψάει για να μας ακούει και αυτή με τη σειρά της ”.
Μετά το τέλος της φοίτησης θα γυρνούσε στο χωριό.Το όραμά του ήταν να στήσει μια πρότυπη μονάδα καλλιέργειας μήλου. Και τα κατάφερε μιας και το ονειρευόταν τα τελευταία 3 χρόνια σχεδόν κάθε βράδυ , κάνοντας την καθιερωμένη βόλτα στο γεφύρι της περιοχής . Και λέω σχεδόν γιατί πολλές φορές ηχούσε η μικρή καμπάνα που υπήρχε ακριβώς κάτω από την μύτη της αψίδας και προειδοποιούσε για ισχυρούς ανέμους. Ένα τέτοιο βράδυ τόλμησε να διαβεί την ανεμοδαρμένη γέφυρα παρόλο τον ήπιο και μετρημένο χαρακτήρα του και κόντεψε να πέσει στο ποτάμι.
Το χωράφι λοιπόν ! Ήταν ένα υπόδειγμα σε όλα του. ” Πάω στο σαλόνι μου ” έλεγε στη μητέρα του κάθε πρωί που σηκωνόταν με χαρά να πάει στο αγρόκτημα. Ήταν βέβαια ακόμα ανύπαντρος και οι δικοί του τον πίεζαν να φτιάξει κανονικό σαλόνι. Αυτός ωστόσο αδιάφορος, παρέμενε αφοσιωμένος στις μηλιές του.
Εκείνο το φθινόπωρο του έτους 1940 υπολόγιζε πως θα ‘χει την πρώτη καλή σοδειά. Αποφάσισε να κατέβει κάτω στα Γιάννενα για να έρθει σε επαφή με εμπόρους και να προμηθεύσει την αγορά.
Ήταν καιρός της συγκομιδής , τα μήλα σχεδόν είχαν πάρει όλο τους το σχήμα , απέμεναν ελάχιστες μέρες μέχρι να κλείσει ο κύκλος τους. Τα ‘βλεπε , τα ξανάβλεπε προσεκτικά , τους μιλούσε , τα χάιδευε τρυφερά με τα σκληρά του χέρια. Γυρίζοντας στο σπίτι το απόγευμα βρήκε τη μητέρα του αναστατωμένη να κλαίει.
” Τα νέα δεν είναι καλά .Θα σας μαζέψουν. Οι Ιταλοί πιάσανε θέσεις , ετοιμάζονται ”.
Το επόμενο πρωί έφυγε για το μέτωπο πριν καν ειδοποιηθεί. Το χρέος για την υπεράσπιση αυτής της γης τον έσφιγγε μέσα του σαν φόβος και θάρρος μαζί .
Στη θέση Γκρέμθα λίγες μέρες αργότερα , παρόλο τον ήπιο και μετρημένο χαρακτήρα του , τόλμησε με περίσσιο ζήλο και ενώ σκληρές μάχες μαίνονταν , να εκτεθεί για μια στιγμή ώστε να κερδίσει χώρο , πηδώντας έναν τοίχο σε μια μάντρα.
Οι μηλιές είχαν πια κλείσει τον κύκλο τους και είχαν πάρει το οριστικό τους σχήμα. Μια ιταλική σφαίρα τρύπησε το σβέρκο του Φίλιππα και τον σώριασε στη γη.Το τραύμα από τη διασπορά είχε μέγεθος μήλου.
Με το κεφάλι πλαγιασμένο στο χώμα άφησε την τελευταία του πνοή . Άραγε τί του ψιθύρισε η γη για φινάλε ;
Βασισμένο σε αφήγηση του Αλκιβιάδη Γούδα.
Ζωγραφιά _ Βασίλης Γούδας
