Είμαι πολύ θυμωμένος με τον εαυτό μου. Το ίδιο θυμωμένος και με το “σύστημα”.
Ναι, αυτό που μας εντάσσουν χωρίς να μας ρωτήσουν .
Η χώρα που γεννιέσαι καθορίζει πολλά πράγματα.
Το περιβάλλον που μεγαλώνεις όλα τα υπόλοιπα.
Σχολείο – σπουδές -προσπάθεια για επαγγελματική αποκατάσταση -Γάμος -Παιδιά-Αποκατάσταση παιδιών-Σύνταξη και πάμε να πεθάνουμε.
Μια διαδρομή που σχεδόν όλοι ακολουθούν με μικρές διαφοροποιήσεις.
Κι αν σε όλα αυτά υπάρχουν και τα καλά της υπόθεσης ,με ενοχλεί που δεχόμαστε υποσυνείδητα εντολές και κατευθύνσεις .Η ελευθερία σκεψης περιορίζεται.
Θέλοντας και μη επηρεάζεσαι από το κοινωνικό σύνολο. Από την οικογένεια .Από τους φίλους.
“Ζεις ” για τους άλλους ,σκέφτεσαι μήπως πουν τίποτα οι άλλοι, ξεχνάς τα όνειρά σου.
Θυμωμένος λοιπόν. Ζω στην πόλη που μεγάλωσα…ενώ η ΓΗ ειναι τεραστία.
Επαγγελματικά έχω κάνει ακριβώς οτι ο πατέρας μου. Με μαθηματική ακρίβεια θεωρώ πως αν είχε μανάβικο…τώρα θα ήμουν μανάβης (χωρίς να προσβάλω το επάγγελμα αυτό καθαυτό) .
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με το ίδιο μοντέλο. Πιθανόν να τους ” δημιουργούμε ” περισσότερες ευκαιρίες .
Δεν ξέρω. Προβληματίζομαι πολύ. Άραγε κάνουμε το σωστό; Γινόμαστε καλύτεροι;
Μήπως έχουμε “κάψει” τα όνειρά μας στη φωτιά της αδράνειας;
