Ο πλέον αλτρουιστής ηγέτης, όπως έδειξε ακόμη και στο farewell παιχνίδι του, Δημήτρης Διαμαντίδης, σίγουρα θα έχει μια επιθυμία φεύγοντας και περνώντας στη σφαίρα του μύθου.
Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης
Πρώτα, λένε, βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Κι αν ο Κόμπι Μπράιαντ στην τελευταία του παράσταση πέτυχε 60 πόντους, ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν θα μπορούσε παρά να δώσει ασίστ. Αγνοώντας προτροπές συμπαικτών και… ανοχές αντιπάλων πιστοποίησε ακόμη και στα λίγα δευτερόλεπτα συμμετοχής στο farewell παιχνίδι του αυτό που αναγνωρίζουν όλοι. Κι αν στο ερώτημα για τον κορυφαίο Έλληνα παίκτη ever η απάντηση που έρχεται αβίαστα είναι «Γκάλης», το όνομα «Διαμαντίδης» αποτελεί την άμεση απόκριση σε αυτό για τον καλύτερο συμπαίκτη.
Ο άνθρωπος που άλλαξε την οπτική και την αντίληψή μιας ολόκληρης γενιάς για το μπάσκετ, που ανύψωσε στο επίπεδο του σκοραρίσματος τη σημασία της πάσας, του διαβάσματος του παιχνιδιού, της άμυνας, της τάπας, του κλεψίματος ή έστω της αλλοίωσης, που έδινε το παράδειγμα κι έδειχνε το δρόμο όχι με μεγαλόστομες δηλώσεις ή κινηματογραφικές ομιλίες αλλά με πράξεις και το παράδειγμά του, που έφτασε ψηλά επειδή κοίταζε χαμηλά, που ήταν η αγαπημένη προέκταση κάθε προπονητή στο παρκέ, ο πιο αλτρουιστής και αντι-σταρ ηγέτης ίσως και του παγκόσμιου μπάσκετ, ανήκει πλέον οριστικά στην ιστορία.
Τιμήθηκε και αποθεώθηκε όπως του έπρεπε και όπως ο ίδιος σίγουρα δεν θα ήθελε κοκκινίζοντας ακόμη και τώρα σαν πρωτόβγαλτο παιδάκι μπροστά στο κοινό. Ο ίδιος, ταπεινός και άνθρωπος της ουσίας, θα προτιμούσε να αποσυρθεί ησύχως, δίχως τυμπανοκρουσίες, λέιζερ και διθυράμβους. Όμως βάζοντας, όπως πάντα, το κοινό καλό πάνω από τις δικές του επιθυμίες επέτρεψε στον κόσμο του Παναθηναϊκού, του μπάσκετ κι όχι μόνον να τον ευχαριστήσουν για όσα υλικά και άυλα τους χάρισε.
Τώρα, πλέον, που θα «ζει» μόνο στα DVD και το YouTube, στις διηγήσεις των πρεσβυτέρων στην άτυχη γενιά που δεν έζησε στα χρόνια του και φυσικά στις μνήμες και τις καρδιές όσων τον παρακολούθησαν. Θα ανήκει στη σφαίρα του μύθου, αν και τα κατορθώματά του ήταν πέρα για πέρα πραγματικά.
Και μάλλον ο ίδιος θα είχε μια τελευταία παράκληση, μια τελευταία επιθυμία. Φερόμενος πάντα αλτρουιστικά και ουχί εγωιστικά θα ήθελε όχι να τον ξεχάσουν, αλλά να τον ξεπεράσουν. Να τον αφήσουν στην ηρεμία του, μακριά από τα φώτα κι όχι να τον νοσταλγούν σε κάθε «στραβή», μήτε να συγκρίνουν τα πάντα με εκείνον ή την εποχή του. Η απεξάρτηση ομάδας και κόσμου από έναν παίκτη που άφησε ανεξίτηλα το σημάδι στην εποχή του δεν είναι εύκολη. Θα γίνει όμως δυσκολότερη αν όλοι κι όλα μπαίνουν, συνειδητά και ασυνείδητα, στην άδικη ζυγαριά μαζί του.
Στο τέλος της ημέρας, Διαμαντίδης ήταν ένας και δεν θα υπάρξει άλλος. Η ζωή και το μπάσκετ, όμως, συνεχίζονται. Κι όπως υπήρξε και προ Μήτσου, θα υπάρχει και μετά Μήτσο…
