Πρώτη φορά τη συνάντησα στην είσοδο ενός βιβλιοπωλείου. Έβγαινε κρατώντας με κεφαλοκλείδωμα 3-4 βιβλία … μπόρεσα να συγκρατήσω φευγαλέα το εξώφυλλο του πρώτου. ” Genius loci ”. Γυρνώντας σπίτι το αναζήτησα στο διαδίκτυο αμέσως , πριν βγάλω καν τα ρούχα και τα παπούτσια. Δεν ήταν βέβαια από δίψα για γνώση ούτε είμαι κανένας βιβλιοφάγος. Δυο τρία δευτερόλεπτα πριν προσέξω τον τίτλο , είχα στρέψει όλη μου την προσοχή πάνω της. Όπως όταν σαστίζουν τα ελάφια. Και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος. Δε θα την περιγράψω , δε γίνεται. Ακόμα και αν τολμούσα να ορίσω με ενάργεια αυτό που μου προκάλεσε η παρουσία της ώστε να το ξορκίσω και να μην το σκέφτομαι θα ήταν αδύνατο να το καταφέρω ολοκληρωτικά. Πάντως υπέθεσα ότι σπουδάζει αρχιτεκτονική λόγω του προλόγου του βιβλίου ”…το παρόν βιβλίο συνεχίζει την αναζήτηση και συγκεκριμενοποιεί την αντίληψη του περιβάλλοντος προσδιορίζοντας τον λεγόμενο υπαρξιακό χώρο μέσα από τους όρους του “Τόπου” (αναλύει εκτενώς τον φυσικό και ανθρωπογενή τόπο) και του “Χαρακτήρα” (ατμόσφαιρας) σε αντιστοίχιση προς τις βασικές ψυχικές λειτουργίες του προσανατολισμού και της ταυτότητας ‘”.
Η πόλη ήταν μικρή και κινούμασταν όλοι περίπου στα ίδια στέκια. Την ξαναείδα λοιπόν. Σε ένα πολυσύχναστο καφέ. Έβρεχε καταρρακτωδώς εκείνο το απόγευμα και περίμενα να κόψει η βροχή για να φύγω ώσπου μπήκε μέσα μούσκεμα. Βρήκα το θάρρος και προσφέρθηκα να την βοηθήσω γιατί κρατούσε πάλι βιβλία και σακούλες με ψώνια. Της ζήτησα να καθίσει μαζί μου όπως και έγινε. Η συνέχεια της ιστορίας ίσως περιλαμβάνει πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές , ωραίες κουβέντες , ταινίες , θέατρα , εκδρομές στο βουνό , διαδρομές στο άγνωστο με το αυτοκίνητο, μεθύσια σε παρακμιακά μπαρ μέχρι το πρωί , φαγητό σε εστιατόρια με ανατολικές κουζίνες και έναν αξέχαστο καβγά παρότι δεν είμαι των συγκρούσεων. Το μόνο που απουσίαζε από τη συνύπαρξή μας ήταν η σεξουαλική επαφή. Και αυτός ήταν ο λόγος του καβγά όχι βέβαια γιατί την πίεζα εμμονικά σαν αρσενικό ζώο αλλά γιατί δε μπορούσα να καταλάβω από που πηγάζει η άρνησή της να χαρεί το ωραίο της σώμα Θρησκευτικοί ή άλλοι πιο προφανείς λόγοι δεν υπήρχαν.
Αρχιτεκτονική πάντως δε σπούδαζε. Εργαζόταν στο τελωνείο στα εισαγόμενα. Ρυμουλκούμενα , πλατφόρμες , φορτηγά , κοντέινερ ,τροχόσπιτα. Ήταν πολύ οξυδερκής με έντονη έως εκνευριστική διάθεση να μαθαίνει πράγματα. Αγαπούσε τη φύση , τα βιβλία και τις εξορμήσεις. Μια εμμονή που διέκρινα ήταν ότι ήθελε να ακολουθεί συγκεκριμένη διαδρομή για το σπίτι της παρόλο που της κόστιζε 15 λεπτά παραπάνω. Τα βράδια επίσης συνήθιζε να ανοίγει την εξώπορτα 2-3 φορές και να χαζεύει για λίγο τον ουρανό. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο βέβαια με αγκάλιαζε σφιχτά όταν άκουγε ήχο αυτοκινήτου να παρκάρει έξω από το σπίτι …φανταζόμουν ότι την ενοχλεί στον ύπνο της.
Μετά από κάποιο διάστημα θέλησα να ρωτήσω για τους γονείς της αλλά φάνηκε αμήχανη και το σεβάστηκα.
Συμβαίνει πολλές φορές να λείπουν κομμάτια απ το παζλ ενός ανθρώπου. Ή μάλλον από όλους μας . Έψαξα και ρώτησα μήπως και συμπληρώσω το δικό της. Σκεφτόμουν να της δώσω λίγο χρόνο να βάλει αυτή το τελευταίο κομμάτι.
Να μου πει για τις δύσκολες νύχτες στο τροχόσπιτο , για την εκδιδόμενη γιαγιά της που ”δούλευε” και τάιζε 7 παιδιά και 3 εγγόνια ταυτόχρονα , για τα βράδια που όταν όλοι κοιμόνταν άνοιγε την πόρτα και χάζευε τα αστέρια. Για τον καταραμένο ήχο των αυτοκινήτων-πελατών που παρκάρανε απ΄ έξω. Για τη φυγή της και την μετέπειτα ντροπή της. Για την κραυγαλέα ανάγκη της να μάθει τον εαυτό της και το δικό της ” genius loci ”, το δικό της πνεύμα του τόπου που την ανέθρεψε. Για όλα αυτά στα οποία επέστρεφε ευλαβικά θέλοντας να τα γνωρίσει και έτσι να τα ξορκίσει.
Ήταν ωραίος ο καφές εκείνο το βροχερό απόγευμα. Με ευχαρίστησε για την κουβέντα , για το κέρασμα και για την παρέα. Έφυγε ποιος ξέρει για που … για οπουδήποτε… μα πάντα γύρω απ΄ το τροχόσπιτο.
alexisgoudas.blogspot.gr
