Διαισθάνομαι πως υπάρχουν δυο λογιών άνθρωποι ανάμεσα μας: Αυτοί που λυπούνται τους αναπήρους κι αυτοί που δυσφορούν από την παρουσία τους στη γη.
Οι πρώτοι είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι αυτοί που κατανοούν ότι μια αναπηρία είναι δυνατόν να επέλθη ανά πάσα στιγμή στον καθένα μας, κι ότι αυτοί που την υπόκεινται συναντούν πάρα πολλά προβλήματα στην ζωή τους που πρέπει να βρουν την δύναμη να ξεπεράσουν.
Οι άλλοι -εκείνοι που δυσφορούν- είναι οι κατά βάθος φοβικοί άνθρωποι, αυτοί που τρέμουν την ιδέα μιας σωματικής απαξίωσης και παλεύουν να την απωθήσουν με κάθε τρόπο στο υποσυνείδητο τους. Θέλουν να εξαλείψουν τους αναπήρους από τον πλανήτη, απλώς και μόνον για να πείσουν τον εαυτό τους πως μια τέτοια κατάσταση πραγματικά δεν υπάρχει και δεν τους αφορά. Για να καλύψουν αυτή τους τη φοβία (και μισανθρωπία) οχυρώνονται -όπως κάνουν ανέκαθεν όλα τα κωλόπαιδα της οικουμένης- πίσω από ευγενείς δικαιολογίες τις οποίες χρησιμοποιούν ως προφάσεις και τελείως προσχηματικά. Ανακηρύσσουν την αναπηρία ασύμβατη με διάφορα ιδανικά που έχουν απήχηση στο πλήθος κι έτσι την υποβαθμίζουν, την απαξιώνουν και υπονομεύουν την κοινωνική ανοχή και συμπάθεια που απολαμβάνει.
Ο Αρτέμης Σώρρας ανήκει στην δεύτερη αυτή κατηγορία ανθρώπων. Φοβάται την αναπηρία. Μισεί τους αναπήρους αλλά δεν τολμά να το διαδηλώσει ανοιχτά. Έτσι επινοεί την μέγιστη ιδεολογική σαχλαμάρα της ασυμβατότητας των παρα-ολυμπιακών αθλημάτων με τα ιδανικά των ‘Ολύμπιων’ (όπως ονομάζει αυθαίρετα) τα αθλήματα της αρχαιότητας. Καταδικάζει την αναπηρία ως εξουσιοδοτημένος επί γης εκπρόσωπος των Θεών του Ολύμπου. Ξεχνώντας φυσικά την ανοχή που δείχνανε ΟΛΟΙ οι θεοί στον ανάπηρο Ήφαιστο….
Οι Παρα-ολυμπιονίκες είναι διπλοί ολυμπιονίκες γιατί νικούν σε δύο πεδία: Στο άθλημα τους αλλά και στην κοινωνία τις ιδεολογίες των χαμερπών τύπων, επιπέδου Σώρρα.
