Είναι μεγάλη η συγκίνηση ακόμα και αν έχεις επισκεφθεί το μέρος αρκετές φορές: η αρχιτεκτονική του θεάτρου αυτή καθ’ εαυτή, η ιστορία του που σχετίζεται με τις αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και η παρουσία τουριστών από όλο τον κόσμο είναι στοιχεία που ως Ελληνα σε κάνουν να νιώθεις ιδιαίτερα.
Φωτογραφία/Εθνικός Κήρυξ
Στην πρόσφατη παρουσίαση των γραμματοσήμων με τη μορφή των πέντε διακεκριμένων ομογενών, ένας από αυτούς ο Δρ Πίτερ Διαμαντής έκανε αναφορά στην ανάγκη να αφήσουμε κατά μέρος τις δάφνες του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος μας προκειμένου να καταφέρουμε να δούμε τον μέλλον του Ελληνισμού.
Παρά το γεγονός ότι ήταν μια παρατήρηση που προκάλεσε το θερμό χειροκρότημα του κοινού στο αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακροπόλεως, είναι δύσκολο να αφήσεις στην άκρη το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο όπως το θέατρο της Επιδαύρου.
Είναι μεγάλη η συγκίνηση ακόμα και αν έχεις επισκεφθεί το μέρος αρκετές φορές: η αρχιτεκτονική του θεάτρου αυτή καθ’ εαυτή, η ιστορία του που σχετίζεται με τις αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, αλλά και η παρουσία τουριστών από όλο τον Κόσμο είναι στοιχεία που ως Ελληνα σε κάνουν να νιώθεις ιδιαίτερα.
Είναι Κυριακή πρωί και στους χώρους του θεάτρου, αλλά και του ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου της Επιδαύρου, έχει αρχίσει να έρχεται κόσμος. «Φέτος η κίνηση ήταν κάπως μειωμένη», λέει στον «Ε.Κ.» μια από τις υπαλλήλους του χώρου. «Ισως έχει να κάνει και με την αύξηση του εισιτηρίου από την 1η Απριλίου και μετά. Από τα 6 ευρώ πήγε στα 12 και αυτό έπαιξε μάλλον ρόλο σε κάποιον που έχει οικογένεια γιατί το κόστος είναι μεγάλο».
Πράγματι το αντίτιμο της εισόδου ήταν στα 12 ευρώ – αλλά τουλάχιστον τα παιδιά έως 18 χρόνων εισέρχονται στο χώρο δωρεάν. Οι ξένοι τουρίστες πάντως δεν φάνηκαν να ενοχλούνται με το 12 ευρώ, έχοντας μάλλον εξοικειωθεί με τέτοιου είδους τιμές σε μουσεία και παρόμοιους χώρους στις πατρίδες τους.
«Είναι η δεύτερη φορά που ερχόμαστε εδώ στο θέατρο. Στην Ελλάδα έχουμε έρθει βέβαια και άλλες φορές», λέει η Ινγκριντ, από το Κίελο της Γερμανίας, η οποία μαζί με τον σύζυγό της καθόταν ψηλά πάνω στις εξέδρες απολαμβάνοντας τη θέα.
«Μας αρέσει το αρχαίο θέατρο και εδώ αισθανόμαστε ότι είμαστε μέρος της ιστορίας», συνεχίζει η ίδια κρατώντας ένα σχετικό βιβλίο στο χέρι το οποίο στο εξώφυλλό του, απ’ όσο προλάβαμε να δούμε, είχε την προτομή του Ευριπίδη, ενός εκ των τριών μεγάλων τραγικών της αρχαιότητας, μαζί με τον Σοφοκλή και τον Αισχύλο.
Ανάλογα ήταν τα σχόλια και μιας ομάδας κάποιων άλλων Γερμανών που ήρθαν από την πατρίδα τους με τις μοτοσικλέτες και οι οποίοι επισκέφθηκαν την Επίδαυρο, αφού πρώτα είχαν κάνει τον γύρο της Πελοποννήσου. «Εχω έρθει και άλλες φορές εδώ. Απλά αυτή τη φορά ήθελα να φέρω και τους φίλους μου», μας είπε ο Βάλτερ Κριντζ, ο οποίος ήταν αν όχι ο επικεφαλής, μάλλον η ψυχή της ομάδας των έξι Γερμανών μοτοσικλετιστών.
Βέβαια, στον χώρο δεν συναντούσες μόνο Γερμανούς. Υπήρχαν πολλοί Κινέζοι, που δεν έχαναν την ευκαιρία να κάνουν μια μικρο-αναπαράσταση αρχαίας τραγωδίας για χάρη των βίντεο που τραβούσαν οι ίδιοι. Υπήρχαν βεβαίως και αρκετοί Έλληνες.
Ακόμα και δεν τους ξεχώριζες από τη φυσιογνωμία, οι φωνές και οι νουθεσίες στα ελληνικά προς τα παιδιά που έτρεχαν στις εξέδρες με κίνδυνο να χτυπήσουν, ήταν αδιάψευστος μάρτυρας.
«Έχουμε έρθει από την Καστοριά», λέει η Μαρία Τάντου. «Φέραμε τα παιδιά μας να δουν το θέατρο από κοντά. Θεωρούμε ντροπή να έρχονται ξένοι από όλο τον Κόσμο για να δουν τα μνημεία μας, και εμείς εδώ οι ίδιοι να μην ξέρουμε καν την ιστορία μας».
