«Μπαμπά, τι σημαίνει τοπικιστής;»
«Τοπικιστής, παιδί μου, είναι ο βλάκας που νομίζει ότι ο τόπος του είναι καλύτερος από τη Θεσσαλονίκη μας!»
Στιγμιότυπο από την ανατροφή μικρού Θεσσαλονικιού, γιατί –πώς να το κάνουμε– εδώ πάνω είμαστε ένα είδος από μόνοι μας. Έχουμε κατοχυρώσει παγκοσμίως την πατέντα της «συμπρωτεύουσας», μιας πόλης που ενώ γράφεται με δύο σ, προφέρεται με δύο και φεύγα λ.
Μεγάλη τύχη να είσαι Σαλονικιός, αλλά ακόμα μεγαλύτερη να περάσεις τα φοιτητικά σου χρόνια εδώ, απ’ όπου κι αν μας έρχεσαι. Γιατί; Ας ξεκινήσουμε από τα τυπικά.
Αυτή τη στιγμή το Αριστοτέλειο έχει το μεγαλύτερο campus στην Ελλάδα. Μαζί με το ΠΑΜΑΚ αποτελεί ίσως το πιο προοδευτικό ελληνικό πανεπιστήμιο, με διακρίσεις σε ευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Είτε επιλέξεις ΑΕΙ είτε ΤΕΙ, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις τις σπουδές που σου ταιριάζουν.
Τα ενοίκια είναι πιο φθηνά, η πόλη συμμαζεμένη και ανθρώπινη. Εδώ άμα γουστάρουμε πάμε στη σχολή και με τα πόδια, το ποδήλατο, το τελευταίο 78Ν ή το πρώτο 31 μετά τα μπουζούκια. Άσε που σε καμιά 50αριά χρόνια θα έχουμε και καλύτερο και πιο καινούριο μετρό απ’ της Αθήνας.
Εκτός των άλλων είμαστε και ο παράδεισος του φαγητού. Ποιότητα χωρίς να διαπραγματευόμαστε την ποσότητα, βασικό. Με 2,5 ευρώ τρως σε σαλονικιώτικο ψητοπωλείο μισό γουρούνι και ένα χωράφι πατάτες. Την ίδια ώρα στην Αθήνα έρχονται σε επαφή οι δύο άκρες της πίτας, με το γύρο μέσα.
Το καλαμάκι εδώ δεν τρώγεται, είναι για να ρουφάμε και έχει σαφώς μία και μόνο θέση, μέσα στον φραπέ. Και τώρα που είπα φραπέ, έχετε δει πιο απλή μα βαθυστόχαστη κοσμοθεωρία από το χαρακτηριστικό «χαλλλλλαρά» στα σαλονικιώτικα καφέ; Όχι. Εξ’ ου σε λίγο τα Mikel θα είναι πιο πολλά και απ’ τα σπίτια σ’ αυτή την πόλη.
Δεν μπορείς να λέγεσαι ακόμα φοιτητής όμως αν δεν έχεις φύγει σε σχήμα καρέκλας μετά από ώρες μελέτης σε tichu, taboo, jungle speed και λοιπών παρεΐστικων επιτραπέζιων που θα βρεις στα διάφορα Harry’s spot του κέντρου.
Η θάλασσα, άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Ίσως αυτή να κοίταζε όποιος επινόησε τον όρο «καψούρα» για τη Θεσσαλονίκη. Αράξτε γύρω απ’ τον Λευκό Πύργο, στο λιμάνι, στις ομπρέλες της νέας παραλίας, με ήλιο ή βροχή, με το αμόρε, με φίλους ή χωρίς και αφήστε για αύριο ό,τι μπορείτε να κάνετε σήμερα.
Κι άλλη θάλασσα! Πλεονέκτημα Θεσσαλονίκης, νούμερο «έχουμε χάσει το μέτρημα». Χαλκιδική ή αλλιώς τα μπάνια του λαού. Δροσίζει και δεν κοστίζει. Μόνο μία ώρα απόσταση, χωρίς διόδια σε δρόμους και εισιτήρια σε παραλίες.
Κάθε φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του θα περάσει τουλάχιστον ένα σαββατοκύριακο εν μέσω εξεταστικής πλάτσα-πλούτσα και τάκα-τούκα στη Χαλκιδική.Και σαφώς μετά εδώ δε λέμε κόπηκα στο μάθημα, αλλά: «Α τον μαλάκα, μ’έκοψε».
Καλό και το φώς της μέρας, αλλά αυτή η πόλη, καρντάσι, σου αποκαλύπτεται τη νύχτα- σάματις κοιμάται ποτέ; Η Θεσσαλονίκη έχει αυτό που σου ταιριάζει, είτε δηλώνεις άγιος είτε αμαρτωλός- κυρίως για το δεύτερο. Είσαι λαϊκός και θες να το κουνάς με Παντελίδη, ρε παιδί μου; Είσαι πιο καλτ και εναλλακτικός; Έχουμε τα πάντα για την περίπτωσή σου. Τυπικά κλαμπάκια και ελληνάδικα θα βρείς παντού, από το ντεμέκ κυριλέ Markiz μέχρι το μικρό, αλλά θαυματουργό Trois.
Εμείς θα σου προτείνουμε καφωδεία σαν την Πρίγκιπο στο τουρκικό προξενείο και το Ελληνικόν στην Ιουστινιανού. Αν είσαι πιο ροκ, δοκίμασε το Δέντρο στο μπαρ και το Rover στα Λαδάδικα, ενώ για τους πιο οινο-πνευματώδεις ψηφίζουμε τη στοά του Μπιτ Παζάρ.
Πάντως, όπως κι αν περάσουμε το βράδυ, χίπστερ, κάγκουρες, τρεντάδες, αλώνια ή σαλόνια θα μας δεις μετά να πηγαίνουμε όλοι μαζί για σβήσιμο. Όπως μόνο εδώ ξέρουμε: μπουγάτσα.
Γιατί αν δεν έχεις περιμένει στις 5 το χάραμα στην ουρά του Γιάννη στη Μητροπόλεως για μια μερίδα γλυκιάς αμαρτίας (ναι, αναφέρομαι στο όργιο της μερέντας), δεν ξέρεις τι εστί after. Αν δε δοκιμάσεις τρίγωνα Πανοράματος από τον Ελενίδη και κρέπα από το Valentino της Ναυαρίνου δεν έχεις ιδέα τι είναι το ζάχαρο στα 20.
Για το τέλος κράτησα το αγαπημένο μου κομμάτι της πόλης: τα κάστρα. Στην καλύτερη περίπτωση σου έχει βγει η γλώσσα μέχρι ν’ ανέβεις εκεί πάνω. Αναμφίβολα όμως οι καλύτερες βόλτες είναι στα στενά της Άνω πόλης. Ρομαντικοί και μη, δεν παίζει να μην ερωτευτήκαμε τη θέα της Θεσσαλονίκης από τα τείχη. Το ηλιοβασίλεμα εκεί το ζηλεύει και η Σαντορίνη.
Ιδίως τώρα που τελειώνουν οι ζέστες και ξεκινούν τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια και οι βαρδάρηδες, αυτή η πόλη αναδύει κάτι απίστευτα ερωτικό. Ή μήπως είναι οι άνθρωποί της; Θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι αύριο για να σε πείσω, αλλά καθότι φοιτήτρια κι εγώ, έχω να βγω. Στη βιβλιοθήκη. Για διάβασμα. Ή για καφέ στο κυλικείο. Μπορεί και για κάνα ποτό μετά. «Έλα,μπαμπά. Σήμερα δε θα κοιμηθώ (σπίτι).»
