Δεκαοκτώ χρόνια αγωνίζονταν και αγωνιούσαν αλλά πριν από λίγες μέρες η αυλαία έπεσε και το παραμύθι στην ιστορία της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης είχε αίσιο τέλος για τους 2.100 επιτυχόντες του γραπτού διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, ο οποίος διενεργήθηκε το 1998.
Ενα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, μια δικαίωση, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι στο «Εθνος της Κυριακής», που τελικά ήρθε… Η έκδοση των πράξεων διορισμού τους είναι πια πραγματικότητα και οι επιτυχόντες τοποθετούνται σήμερα σε κενές οργανικές θέσεις του Δημοσίου.
Δεκαοχτώ χρόνια ενστάσεις, δικαστήρια, Συμβούλιο της Επικρατείας, αγώνες, 260 μέρες σε σκηνές έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, κινητοποιήσεις έξω από το σπίτι του Καραμανλή (πρωθυπουργού τότε) στη Ραφήνα, στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, ανεργία, ανασφάλιστη εργασία, ανέχεια και πόνος… Αλλά και δεκαοχτώ χρόνια στη διάρκεια των οποίων «γεννήθηκαν» και «χτίστηκαν» σχέσεις ζωής, μεγάλοι έρωτες, οικογένειες και δυνατές φιλίες.
Το δίκιο για τη Φρόσω Σκλαβάκη και τον Βρασίδα Ζευγολατάκο, ζευγάρι στη ζωή και στους αγώνες, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Πάντοτε πίστευαν πως «αν δεν διεκδικήσεις τα δικαιώματα και το δίκιο σου δεν θα σου τα χαρίσει κανένας». Αυτήν τη στάση ζωής έχουν και σήμερα.
 |
«Υπηρέτησα εκεί για περίπου δυόμισι χρόνια και ενώ στην αρχή φοβόμουν ότι κάτι τέτοιο θα δυσκόλευε τη σχέση μας, τελικά αποδείχθηκε πως την ισχυροποίησε. Στα δύσκολα φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας του ανθρώπου και ο Βρασίδας ήταν το λιμάνι, ο κυματοθραύστης μου», λέει με τρυφερότητα η Φρόσω, η οποία από το 2005 εργάζεται στο υπουργείο Οικονομικών και σήμερα είναι εκλεγμένη στο διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Εφοριακών Αττικής και Κυκλάδων.
Πολλές φορές απογοητεύτηκαν, σκέφτηκαν να τα παρατήσουν, αλλά ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλον, με συμπαραστάτες και τα υπόλοιπα μέλη του Συλλόγου και έτσι έπαιρναν δύναμη για να σταθούν και πάλι όρθιοι. Οπως εξηγεί ο Βρασίδας, «τότε που δώσαμε στον διαγωνισμό ήμουν άνεργος, ζούσα με τους γονείς μου και πίστευα στην αξιοκρατία ενός σύγχρονου κράτους. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια έχω ήδη κάνει δική μου οικογένεια και βλέπω ότι αυτοί που μας αδίκησαν και είχαν στήσει στις πλάτες μας ένα απίστευτο πελατειακό κράτος, τώρα μας κατηγορούν για αναξιοκρατία. Και μάλιστα είναι οι ίδιοι που μας λένε ότι θέλουν να “νοικοκυρέψουν” ξανά το ελληνικό κράτος…».
«Βαθιά κρίση»
Αν και ο Βρασίδας τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα, με όλες τις παθογένειές του (απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία), ενώ ήταν άνεργος και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, δεν πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι στη ζωή του με τον διορισμό του στο υπουργείο Δικαιοσύνης.
«Θα συνεχίσω να είμαι εργαζόμενος και το Δημόσιο συνεχίζει να έχει σοβαρότατα προβλήματα. Η χώρα περνάει μια βαθύτατη, πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα όλων των εργαζομένων. Βρισκόμουν πάντα σε κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες και αγώνες, πράγμα που με έφερνε πολλές φορές σε διένεξη ακόμα και με κάποιους συναδέλφους μου, αλλά αυτό ποτέ δεν με εμπόδισε να αγωνίζομαι», καταλήγει.
 |
ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
«Η μάχη μας είναι το καλύτερο μάθημα για τον γιο μου»
Δεκαοχτώ χρόνια είναι αρκετά και η ζωή του Μανώλη Ξυδάκη, διορισμένου πλέον στη Διοίκηση της 7ης ΥΠΕ Κρήτης στο Ηράκλειο, διαφορετική τότε και τώρα. Οταν πέτυχε στον διαγωνισμό ήταν τριάντα ετών, νιόπαντρος και μάλιστα με τη σύζυγό του, Αναστασία, περίμεναν το πρώτο τους παιδί που γεννήθηκε δύο μήνες μετά. Η σύζυγός του στάθηκε πιο τυχερή και διορίστηκε με άλλη προκήρυξη του ΑΣΕΠ δύο χρόνια μετά, αλλά ο Μανώλης έπρεπε να περιμένει. Σήμερα, περήφανοι και οι δύο γονείς, καμαρώνουν τον 18χρονο γιο τους, Γιώργο, που κατάφερε να μπει στο τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ενώ έχουν ένα ακόμη παιδί, τον 15χρονο Ζαχαρία, μαθητή της Γ’ Γυμνασίου. Οπως εξηγεί ο Μανώλης, «η ζωή τρέχει, οι ανάγκες μας αλλάζουν, οι συνθήκες ζωής αλλάζουν, αλλά το μόνο που δεν άλλαξε αυτά τα χρόνια ήταν η μαχητικότητα και ο αγώνας για δικαίωση και αποκατάσταση της αδικίας αυτής εις βάρος μας».
Πάνω από είκοσι χρόνια ο 50χρονος Μανώλης εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα ως λογιστής στο Ηράκλειο και μάλιστα σε έναν δύσκολο τομέα, τον κατασκευαστικό.
«Πάντα λέω ότι ο δικός μας πηγαιμός για την Ιθάκη κράτησε 18 χρόνια, όμως θα πρέπει να αναφέρουμε και κάποιους ανθρώπους που χωρίς την ουσιαστική συμβολή τους δεν θα βρίσκαμε λύση, όπως του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών και Διοικ. Ανασυγκρότησης Χριστόφορου Βερναρδάκη και του αναπ. υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη».
 |
«Ας μας διόριζαν τότε…»
Αδυνατεί να πιστέψει ακόμη και τώρα η 52χρονη Ρούλα Μπερδιάκη ότι το όνειρο έγινε πραγματικότητα και σήμερα είναι διορισμένη στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Ηρακλείου. Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια… Η ζωή τότε είχε τις αγωνίες της ηλικίας των 30 ετών, προσπαθούσαν με τον σύζυγό της να δημιουργήσουν οικογένεια και παράλληλα να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά.
Θυμάται όταν το 2002 πήρε τον μεγάλο της γιο στην Αθήνα σε μια από τις κινητοποιήσεις – συναντήσεις που είχαν στο υπουργείο Εσωτερικών, τότε που ο Στυλιανός ήταν 14 ετών και σήμερα είναι 28 ετών και πατέρας μιας 3χρονης κόρης. Η Ρούλα έχει άλλο έναν γιο, τον 24χρονο Ιωάννη, ο οποίος ετοιμάζεται να πάει φαντάρος τον Νοέμβριο.
Πολλοί επιτυχόντες τότε και σήμερα αντιμετώπισαν οικονομικές δυσκολίες, ανεργία. Αν και η ίδια εργασιακά ήταν τυχερή γιατί δεν έμεινε ποτέ χωρίς δουλειά, ωστόσο ο κόπος της ήταν αντιστρόφως ανάλογος με την ανταμοιβή.
«Εργάζομαι μέχρι σήμερα ως ελεύθερος επαγγελματίας με αμοιβές που δεν είναι ικανές να καλύψουν τον κόπο μου». Η Ρούλα νιώθει ότι ξαναγεννήθηκε μέσα απ’ αυτή την ιστορία. Κάνει ένα νέο ξεκίνημα και σε όλους αυτούς που τους κατηγορούν ότι είναι γερασμένοι και «δεινόσαυροι» για να εργαστούν στο Δημόσιο κλείνει τα αυτιά της. «Ας μας διόριζαν όταν έπρεπε και ήμασταν τριάντα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ…».
 |
«Η δύναμή μου»
Οταν η Εύα Τζωρμπατζάκη πετύχαινε στον διαγωνισμό το 1998, ο γιος της Μιχάλης ήταν μόλις 6 ετών και σήμερα είναι φοιτητής στα 24 του χρόνια και εργάζεται ως προγραμματιστής στη Λεμεσό της Κύπρου. Η Εύα μεγάλωσε μόνη το παιδί της, βίωσε στο πετσί της την ανεργία, αλλά ποτέ δεν έχασε την πίστη της ότι θα έρθει η δικαίωση.
Πριν από λίγες μέρες διορίστηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου (Πα.Γ.Ν.Η.) και γύρισε σελίδα στη ζωή της. Η μοναδική επαγγελματική επιλογή που είχε τότε ήταν η οικογενειακή αγροτική περιουσία. Δουλειά δύσκολη για μια γυναίκα μόνη. Λίγα χρόνια μετά άνοιξε τη δική της επιχείρηση δακτυλογραφήσεων και παράλληλα πήρε την άδεια για Ταχυδρομικό Πρακτορείο στην περιοχή της από τα ΕΛΤΑ και εξυπηρετούσε καθημερινά 2.500 άτομα σε 7 χωριά. Η κρίση των τελευταίων χρόνων από τη μία και το ότι έχασε την άδεια του πρακτορείου από την άλλη, την οδήγησαν στην ανεργία.
Ωστόσο, η Εύα κρατάει σαν πολύτιμο φυλαχτό τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις της από τον αγώνα των 18 ετών. Κάθε στιγμή που έζησε θεωρεί ότι ήταν μοναδική, ένα μάθημα ζωής. Γλυκιά ή πικρή δεν έχει σημασία. «Κινητήρια δύναμη για μένα ήταν ο γιος μου. Το καλύτερο μάθημα ζωής που θα μπορούσα να του δώσω ήταν αυτός ο αγώνας μας».
Μαρίνα Ζιώζιου
Φωτογραφίες: Θάλεια Γαλανοπούλου
