Αθήνα, τελευταίο δεκαήμερο Αυγούστου 2004 , ώρα 10.30
Ο πιο σημαντικός Αύγουστος της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας έφτανε στο τέλος του. Όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στη χώρα μας. Αθήνα 2004 ή καλύτερα Athens 2004..
Βρισκόμουν στην πρωτεύουσα για να παρακολουθήσω την επιστροφή της σπουδαιότερης αθλητικής διοργάνωσης, στο σπίτι της. Ένα πλήρες πακέτο εισιτηρίων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες – συμπεριλαμβανομένων των Τελετών Έναρξης και Λήξης – ήταν το δώρο των θείων μου για την υψηλή βαθμολογία στις Πανελλαδικές εξετάσεις.
Ανάμεσα σε αγωνίσματα, βόλτες με το νεοφερμένο τραμ, πολύχρωμους χαμογελαστούς εθελοντές και την αξέχαστη πτώση του Σάκη Ρουβά στην τελετή Λήξης, ξημέρωσε η μέρα που θα ανακοίνωνε το Υπουργείο Παιδείας τις Βάσεις εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ της χώρας.
Λίγες εβδομάδες πριν, το μηχανογραφικό μου αποτέλεσε φυλλάδιο μελέτης ολόκληρης της οικογένειας. Δε με θυμάμαι να το συμπληρώνω. Θυμάμαι, όμως, αμέτρητες προτάσεις για σχολές που θα συνδύαζαν επαγγελματική αποκατάσταση και καταξίωση…
Άνοιξα την τηλεόραση στην ΕΡΤ1 γύρω στις 10.30. Θα περνούσα Πληροφορική ή Τοπογράφος Μηχανικός ή Χημικός μηχανικός ή Μηχανικός Περιβάλλοντος, μπορεί και Ιχθυολόγος. Περίεργη χρονιά το 2004. Η θεία μου συμμετείχε βουβά, παραδίπλα, στην αναμονή. Το βλέμμα μου απαθές, έως ανέκφραστο…
Δεν ήθελα, δηλαδή, δεν ήξερα αν ήθελα, τί ήθελα, γιατί γινόταν όλο αυτό, τι σήμαινε…ουυφ θα πήγαινα στο Μπάσκετ το βράδυ, στο Κλειστό του Ολυμπιακού Σταδίου να δω το Γκαζόλ με την Ισπανία..
Δεκάδες αριθμοί περνούσαν σε καρτέλες από την TFT οθόνη, παρουσιάζοντας τις βάσεις των σχολών σε φθίνουσα κλίμακα. Ξαφνικά οι αριθμοί δεν είχαν νόημα πια, καθώς όλα έγιναν δεδομένα. Η διαδικασία απέκτησε όνομα. Γνώριζα σχολή…
Περνούσα στην πρώτη μου επιλογή. Η θεία μου απορημένη ρωτούσε επαναλαμβανόμενα τί γινόταν, φανερά απελπισμένη για την ανέκφραστη, προκλητικά απαθή εικόνα μου. «Πληροφορική Ιωαννίνων» αναφώνησα με σχεδόν άχρωμη φωνή. Και τώρα τί;
Καστοριά, ώρα 11.05
Ο μπαμπάς μου μόνος στο σπίτι, παρακολουθούσε ΕΡΤ1 από τα ξημερώματα. Άγχος, υπερκινητικότητα και μεγάλη προσπάθεια να καταλάβει τι ήταν αυτό που περίμενε να δει. Θεωρούσε -για κάποιο ανεξήγητο λόγο -πως θα περάσει ολόκληρο το όνομά μου και η σχολή στην οποία θα περνούσα, από την οθόνη…
Αφού πέρασαν οι μισές σχολές του μηχανογραφικού και αφού προσπάθησε αμέτρητες φορές να καλέσει τη μαμά στο παλιό μπλε Έριξον, πήρε το αυτοκίνητο και πήγε στα γραφεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να ρωτήσει. Να μάθει και να μου ανακοινώσει επίσημα το όνομα… «Πληροφορική Ιωαννίνων»…
Αιδηψός, Β. Εύβοια, ώρα 11.20
Η μαμά, με το μπλε Σόνυ Έριξον ανά χείρας με πολύ κακό σήμα, στο παραθαλάσσιο οικόπεδο, κάτω από μία ελιά. Αγωνιά και νευριάζει που δεν μπορεί να μάθει τι συμβαίνει και έχει αποκοπεί, βίαια, από την επικοινωνία με τον κόσμο. Μοναδική επαφή με την ενημέρωση το ραδιόφωνο, το οποίο δεν τη βοηθούσε ουσιαστικά, είναι η αλήθεια, εκείνη την ώρα.
Η σκηνή κωμικοτραγική…Ο μπαμπάς τηλεφωνεί και ο συνδρομητής που καλεί δεν είναι διαθέσιμος…η μαμά καλεί «Αθήνα«, χωρίς να ακούγεται ήχος κλήσης. Κάπου εκεί, αποφασίζει να τρέξει μέχρι το πιο κοντινό καρτοτηλέφωνο, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 500 μέτρων. Κάτω από τον καυτό ήλιο της Αιδηψού με τις σαγιονάρες, αλαφιασμένη…Από εκεί καταφέρνει να επικοινωνήσει με τον μπαμπά, μετά από φωνές και έντονες τηλεφωνικές εξηγήσεις…»Πληροφορική Ιωαννίνων».
Αθήνα ώρα 11.30
Την ίδια ώρα, στο λευκό καναπέ στο σπίτι της θείας μου στην Αθήνα εξακολουθούσα να βλέπω τηλεόραση. Μόνο που το είχα γυρίσει στο mega που έπαιζε το ΡΕΤΙΡΕ. Φοιτήτρια; Εχμ ναι…μάλλον δηλαδή, έτσι έγραψε…
Καστοριά 24/8/2016 ώρα 23.00
…12 χρόνια μετά (επίσης Ολυμπιακή χρονιά) το μυαλό ταξιδεύει και μοιράζεται τη δική του μέρα «Ανακοίνωσης των Βάσεων». Μια μέρα οικογενειακής «τρέλας», κωμικών παρεξηγήσεων, δύσκολα διαχειρίσιμης χαράς και κουτσομπολιού.΄
Μια αίσθηση ζήλειας που πλέον δεν περιμένω στην ΕΡΤ με αγωνία κάποια βάση ενοχλεί παροδικά το μυαλό μου. Ταυτόχρονα αναλογίζομαι την ουσιαστική σημασία εκείνης της ημέρας του 2004. Ήταν η αρχή μιας νέας πραγματικότητας που τότε δεν μπορούσα να φανταστώ. Ίσως δεν ήμουν ώριμη ακόμη να καταλάβω τι θα ακολουθούσε.
Αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο θα διαχειριζόμουν διαφορετικά το διάστημα μέχρι τον Οκτώβριο όταν και ξεκίνησαν τα μαθήματα. Είναι οι πιο ξέγνοιαστοι και πιο ανέμελοι μήνες, κάτι για το οποίο κανείς δεν σε ενημερώνει έγκαιρα, ώστε να τους απολαύσεις ως πρέπει.
Το όνομα της πόλης είναι ο επόμενος σταθμός της διαδρομής που λέγεται ζωή.
Η σχολή είναι ο στόχος που πρέπει να κατακτήσεις. Το σκαλοπάτι που πρέπει να ανεβείς για να προχωρήσεις στην κορυφή….Με αγάπη, σεβασμό και αφοσίωση…
Αν διαπιστώσεις πως έχεις αμφιβολίες πρέπει να διαλέξεις άλλο δρόμο…ποτέ δεν είναι αργά, ούτε ντροπή.
Η «Πληροφορική Ιωαννίνων» σήμερα είναι πολλά περισσότερα από ένα αδιάφορο όνομα που διάβαζα 12 χρόνια πριν… Κάθε φορά που το προφέρω, πλέον, το βλέμμα μου φωτίζεται…
Η δική σας » Πληροφορική Ιωαννίνων»…
Καλή αρχή σε όλους τους μαθητές που από σήμερα αποκαλούνται – επίσημα -φοιτητές και ήδη ονειρευόνται το φοιτητικό τους σπίτι. Καλή δύναμη στις οικογένειές τους!
Περισσότερα συγχαρητήρια, σε εκείνους που θα αποφασίσουν να ξαναπροσπαθήσουν. Διεκδικώντας το δικαίωμα στο όνειρο….
Σήμερα περάσατε στο επόμενο επίπεδο…Απολαύστε το! Ζήστε το! Καλή φοιτητική Ζωή!
Χ. Κ.
