Θα ματαιοπονούσαμε συζητώντας για την δυνατότητα Πολιτικής Αυτονομίας , εάν είχαμε ήδη αποδεχθεί ως οριστική την κυριαρχία τής Ελίτ επί τής Πολιτικής , την επικυριαρχία τών μεγάλων Διεθνικών επιχειρήσεων έναντι τής Πολιτικής.
Ασφαλώς και ισχύει , μερικώς και κατά περίπτωσιν , αλλά ,νομίζω πως δεν είναι ούτε οριστική , βεβαίως ούτε καθολική και είναι σίγουρα αναστρέψιμη .
H εγγενής τάση μας να εκλαμβάνουμε ως δεδομένες τις ποσοτικές απολαβές και να επιχειρούμε νέα ποιοτικά άλματα , ακυρώνει την οριστική αλλοτρίωση , ακυρώνει και την δυνατότητα οριστικής επικυριαρχίας κάθε οικονομικής (ποσοτικής) δύναμης πάνω στις Κοινωνίες .
Η Ιστορία κατακλύζεται από αναρίθμητες περιπτώσεις ανατροπών οι οποίες ήντλησαν την δυναμική τους από αυτήν ακριβώς την εγγενή τάση προς την Αλλαγή , προς την ποιοτική αναβάθμιση τής κοινοτικής ζωής . Και μάλιστα, δεν προκύπτουν πάντοτε ως λογικά επακόλουθα συνειδησιακής επιλογής , αλλά , πολλές φορές , φουντώνουν αναπάντεχα ως συναισθησιακές και αυθόρμητες δράσεις .
Στην δική μας περίπτωση , ασφαλώς, το Ελλαδικό ιδιότυπο συνιστά κοινωνιολογικό αίνιγμα διαρκείας .
Μονάχα η αδιάπτωτη πίστη στα προηγούμενα, δηλαδή στην εγγενή τάση προς την Αλλαγή , μπορεί να δικαιολογήσει κάθε ελπίδα ορθολογικής ανόρθωσης αυτού τού χαοτικού κρατικού μορφώματος , να δικαιολογήσει κάποια αισιοδοξία .
Άπειρες οι αποτολμήσεις ερμηνείας τού φαινομένου . Γνωστά και χιλιοειπωμένα . Η περίοδος τής τουρκοκρατίας και η συνακόλουθη Διαφωτιστική υστέρηση .
Η αέναος αντίφαση ανάμεσα στην ανατολίτικη ρίζα και τον δυτικό προσανατολισμό . Πλήρης αντιστροφή τού αρχέγονου προσανατολισμού , ήδη από τα χρόνια τού Αλέξανδρου .
Υφίσταται άραγε αντίφαση ; Πώς λειτουργεί και τι παράγει ; Αρκεί η αντίφαση για να ερμηνεύσει το πρόβλημα ;
Εκείνες οι ιστορικές εκφάνσεις τής αντίφασης , τα αντιθετικά ζεύγη:- οι Ενωτικοί Παλαιολόγοι ( επέκταση προς Ανατολάς τής παπικής κυριαρχίας) και οι Ανθενωτικοί Νοταράδες («κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν») , οι Καπεταναίοι και οι δοτοί τού Γαλλικού , τού Αγγλικού και τού Ρωσικού κόμματος , ο Κοραής και οι αντίπαλοι , ο Καποδίστριας και οι κοτζαμπάσηδες κ.ο.κ. ;
Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς μύριες άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις αντιθετικών ζευγών και εσωτερικών ολοκληρωτικών ρήξεων.
Αν δεχτούμε , χάριν οικονομίας , πως όντως υφίσταται αντίφαση , πως το χαοτικό και ανοργάνωτο μόρφωμα συντηρούν κάποιες αλληλοαναιρούμενες κληρονομικές ιδιοσυγκρασίες και ετερότητες , καλούμαστε τότε να απαντήσουμε στο αδυσώπητο ερώτημα που αυτόματα προκύπτει :-
πώς εξηγείται η ευκολία ενσωμάτωσης στις νέες πατρίδες, οι εντυπωσιακές διακρίσεις τών Ελλήνων τής Διασποράς , πώς μπορούν και πειθαρχούν και μεταλλάσσονται σε υποδειγματικούς πειθαρχημένους πολίτες ;
Είναι μήπως γιατί εντάσσονται ατομικώς ή έστω σε μικρές ομάδες και απορροφώνται από το κυρίαρχο κοινωνικό ξένο σώμα ; Το αντίθετο δηλαδή από το «κλίμα» μέσα στο ομοεθνικό και ομοπολιτισμικό πεδίο το οποίο απελευθερώνει την χαοτική συμπεριφορά και την απείθεια προς κάθε κανόνα ;
Τότε πώς δικαιολογείται το πλήθος τών ιστορικών παραδειγμάτων Ελληνικών Κοινοτήτων τής Διασποράς που μεγαλούργησαν με την συλλογική τους παρουσία στην Επιχειρηματικότητα , τις Επιστήμες και τις Τέχνες ;
Αλεξάνδρεια , Οδησσός , Βουκουρέστι , Βιέννη , Λειψία , Δρέσδη , Νέα Υόρκη , Μελβούρνη , Μόναχο και τόσες άλλες νέες πατρίδες φιλοξένησαν δυναμικές Κοινότητες , οργανωμένες , πειθαρχημένες όχι μόνον στους κανόνες τής φιλόξενης χώρας μα και στις αρχές (στο εθιμικό Δίκαιο) τής Κοινότητας , οι οποίες σφράγισαν με την παρουσία τους την ιστορική πρόοδο τής νέας Πατρίδας .
Μήπως τα συγκεκριμένα οφείλονται στο γεγονός ότι ,στον ιστορικό χρόνο , βιώνουν και έτσι αναγνωρίζουν συγκροτημένες κρατικές δομές και θεσμίσεις και ασμένως ασπάζονται το φιλόξενο σύστημα το οποίο λειτουργεί με διαφάνεια , αυστηρούς αλλά σαφείς και αδέκαστους για όλους κανόνες , λειτουργεί με θαυμαστή αποτελεσματικότητα και , προπαντός , εμπνέει εμπιστοσύνη ;
Δεν ευλογώ τα γένια κανενός , η ίδια η Ιστορία επιμένει ότι ο λαός τών Ελλήνων είναι ευφυής και προσαρμοστικός . Όπως και τόσοι άλλοι λαοί ( μακράν εμού οι δοξασίες περί περιούσιου λαού) .
Όμως , σε όλες τις ιστορικές του φάσεις , δείχνει να κινητροδοτείται και να κινητοποιείται από το παράδειγμα τής ηγεσίας και από μιαν ισχυρή αίσθηση άγραφου δικαίου .
Η παραδοσιακή διαφθορά κορυφής , από την εποχή που τα πρώτα μετεπαναστατικά δάνεια ενθυλακώθηκαν από τους νεόκοπους ηγετίσκους τής ρημαγμένης Πατρίδας έως τα «συμπόσια» της Μεταπολίτευσης δεν τον αφήνουν καθόλου αδιάφορο, αντιθέτως μάλιστα τού ξυπνούν την μοναδική ευρηματικότητα στην φοροκλοπή και την απάτη.
Υπάρχει προοπτική να γίνουμε ένα ορθολογικά οργανωμένο κράτος Προόδου , Δικαίου και Σεβασμού στη Συλλογικότητα ;
Νομίζω πως υπάρχει . Αρκεί να ευαρεστηθεί η Ιστορία και να μας χαρίσει μιαν ακόμη τελευταία ευκαιρία υπό μορφήν ευνοϊκής συγκυρίας .
Να συναντηθούν , να συγκλίνουν Λαϊκή διαθεσιμότητα , Λαϊκή οργή και ορμή με μιαν ικανή , αποφασισμένη και έντιμη ηγεσία ,
στο πεδίο μιας Εθνικής-Λαϊκής Επανεκκίνησης .
Τολμώ να προτείνω πως , σιγά σιγά , αυτή η συγκυρία διαμορφώνεται.
Παρά τις θεαματικές , πολλές φορές , αντιπαραθέσεις ,το πολιτικό τοπίο τής εντυπωσιακής σε εύρος κοινοβουλευτικής συμπόρευσης (όχι συμφωνίας , προς το παρόν τουλάχιστον) στην φιλοευρωπαϊκή της έκφραση , προοιωνίζεται την ευχέρεια σύμπηξης κοινωνικής Συμμαχίας σε μονιμότερη βάση .
Νέες πολιτικές προσωπικότητες θα μπορούσαν να συνεργαστούν στο πλαίσιο μιας Εθνικής εξόρμησης για την εμπέδωση σύγχρονης κρατικής και διοικητικής αντίληψης . Να αντιμετωπίσουν με αποφασιστικότητα και να εξυγιάνουν τους προβληματικούς τομείς . Κυρίως , να συγκροτήσουν ένα πειστικό «Παράδειγμα Ηγεσίας» ικανό να εμπνεύσει και να συνεγείρει τους πολίτες για αυτήν την συλλογική Έξοδο από την παρακμή .
Ήταν άλλης «ποιότητας» πολιτικοί οι συμμετέχοντες στις κυβερνήσεις συνεργασίας τής δεκαετίας τού ’90 . Μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας . Εθισμένοι στις αναπαραγωγικές ουσίες τού πελατειακού κράτους .
Είναι φορείς μιας εντελώς διαφορετικής κουλτούρας οι νέοι πολιτικοί . Λιγότερο εγωκεντρικοί , πιο ανοιχτοί στα σύγχρονα ριζοσπαστικά κοινωνικά ρεύματα , με πνεύμα ομαδικότητας και σοφότεροι από τα τραγικά και εγκληματικά λάθη των «μεγάλων ηγετών» τής Μεταπολίτευσης . Όσοι βέβαια δεν χειραγωγούνται (παρά τον νεαρό της ηλικίας τους) από τους παραδοσιακούς αφέντες τής Διαπλοκής.
Ας υποθέσουμε ότι πάει καλά το ένα σκέλος , αυτό τής Ηγεσίας , τι γίνεται με το σκέλος τής κοινωνικής διαθεσιμότητας ;
Έχουν αφήσει λίγες έστω ζωντανές σπίθες ενθουσιασμού και ορμής τα χρόνια τής Μνημονιακής φτωχοποίησης και ταπείνωσης ;
Ίσως η αλληλουχία τών τραγικών χειρισμών τής τριακονταετίας , ίσως γιατί η φορο-επιδρομή και η εσωτερική υποτίμηση δεν τους άφησε σχεδόν τίποτα και έτσι δεν έχουν πολλά να χάσουν , νομίζω πως , με κατάλληλους χειρισμούς και με το παράδειγμά της , παράδειγμα ήθους και εντιμότητας , η νέα ηγεσία θα μπορούσε να εμπνεύσει τους πολίτες και να υποβοηθήσει την κοινωνική διαθεσιμότητα να μετουσιωθεί σε ακαταμάχητη δύναμη ανατροπής και ανασυγκρότησης .
