Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις αντιδράσεις του λαού στην δυσβάστακτη υπερφορολόγηση του καταλήγω σε συμπεράσματα που καθόλου δεν μου αρέσουν.
Υπάρχει αυτό που λέγεται ερπετικός εγκέφαλος το πιο συγκροτημένο και παλιό τμήμα του εγκεφάλου μας το οποίο συνήθως αναλαμβάνει την διαχείριση θεμάτων επιβίωσης. Η ηθολογία έχει απλουστεύσει υπερβολικά τα πράγματα λέγοντας ότι οι βασικές αντιδράσεις των όντων μπροστά σε έναν κίνδυνο είναι το fight or flee. Στην πραγματικότητα υπάρχει πολύ μεγαλύτερη γκάμα αντιδράσεων ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και το ‘πάγωμα‘. Για την ακρίβεια αυτό το τελευταίο είναι η πλέον συνήθης μορφή ανταπόκρισης ενώπιον των μέγιστων κινδύνων. Η ιδέα είναι ότι οι πρωταρχικές ακινητοποιήσεις των θηραμάτων έπαιζαν με το ενδεχόμενο να μπερδέψουν τους θηρευτές, είτε παραλλάσσοντας την μορφή του ζώου μέσα στα στοιχεία του υπόλοιπου περιβάλλοντος, είτε δίνοντας την εντύπωση του φυσικού θανάτου.
Οι Έλληνες σήμερα αντιδρούν μπροστά στις φοβερές οικονομικές πιέσεις που δέχονται με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο. Έχουν απολύτως παγώσει. Έχουν πλήρως υποταχτεί. Μόνο εδώ μέσα, στα κοινωνικά δίκτυα εκφράζουν κάπως το θυμικό τους με τον γνωστό αδιέξοδο, ανέξοδο, μάταιο, πλην όμως και ασφαλή τρόπο. Κατά τα λοιπά, και στο μέτρο που διαθέτουν ακόμα τις όποιες δυνατότητες, φροντίζουν να ανταπεξέρχονται στις όλο και πιο βάναυσες υποχρεώσεις που τους ανατίθενται.
Φυσικά πρόκειται για μια αδιέξοδη κατάσταση η οποία δεν οδηγεί πουθενά παρά στην ολική εξαθλίωση (ακόμα και στη φυσική εξόντωση) του πληθυσμού, καθώς ουδεμία κρίσιμη εξωτερική παράμετρος δεν επιδιορθώνεται.
Στην πραγματικότητα ο ελληνικός λαός κάνει σήμερα αυτό που κάνανε οι Εβραίοι στο ολοκαύτωμα. Σκάβει τον τάφο του, μετά ξεντύνεται και αφού παραδώσει διπλωμένα όλα τα ρούχα του, πειθήνια παίρνει θέση εμπρός στα σκάμματα προκειμένου να δεχθεί την χαριστική βολή.
