Tι ενώνει το ΣΥΡΙΖΑ με τον Καραμανλή και γεννά αυτόν τον εκ πρώτης όψης αφύσικο πολιτικό έρωτα; Η απάντηση είναι πολλά.
-Πρώτον, το δημοφιλές αφήγημα ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο.
Ένα αφήγημα που αφενός αθώωσε το ρωμαϊκό όργιο της περίοδου 2004-2009 και αφετέρου νομιμοποίησε στη συνέχεια την έξαλλη αντιμνημονιακή δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ οδηγώντας τον στην εξουσία.
-Δεύτερον, η ηθικολογική προσέγγιση της πολιτικής.
Το μύθευμα δηλαδή ότι τα δεινά αυτής της χώρας θα εξαλειφθούν μόλις έρθουν κάποιοι ενάρετοι στην εξουσία που θα διώξουν τους διεφθαρμένους. Οι “νταβατζήδες”, το “σεμνά και ταπεινά” και ο “αρχιερέας της διαπλοκής” του Καραμανλή δεν θα μπορούσαν παρά να σμίξουν αρμονικά με το “ηθικό πλεονέκτημα”, τα “βοθροκάναλα της διαπλόκής” και τα “υπογράφετε μνημόνια επειδή σας εκβιάζει η Siemens” των συριζαίων.
-Τρίτον, ο υφέρπων αντιδυτικισμός της “εθνικής υπερηφάνειας”.
Ο κοινός έρωτας με τον Πόυτιν την προσέγγιση με τον οποίο λίγο έλειψε να πληρώσει με την ζωή του ο μέγας ηγέτης Κώστας από τους μοχθηρούς Αμερικανούς και το “ξάνοιγμα σε καινούριες θάλασσες” του πρωθυπουργού Αλέξη κατά την πρώτη επίσκεψη του στη Μόσχα όταν έψαχνε απεγνωσμένα οδό διαφυγής από την ευρωζώνη.
– Τέταρτον, η κοινή ανεκτική στάση απέναντι στους κατ’ επάγγελμα μπαχαλάκηδες.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ένας από τους βαικούς λόγους που επικαλέστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνοντας τον Παυλόπουλο για ΠτΔ ήταν η στάση που κράτησε στα γεγονότα του Δεεμβρίου 2008.
-Πέμπτον, η κοινή απέχθειά τους για τον ενδιάμεσο μεταρρυθμιστικό χώρο.
Το κοινό τους ΜΙΣΟΣ για την οκταετία Σημίτη και η αμφμίπλευρη δημαγωγική της σκύλευση, το μίσος για τον Βενιζέλο, το Στουρνάρα, τον Παπαδήμο και όσους ανθρώπους κράτησαν όρθια τη χώρα στην τρικυμία και η κοινή αποστροφή για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, το κορυφαίο δηλαδή επίτευγμα πολιτικής συναίνεσης από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν που οδήγησε τη χώρα στον προθάλαμο της εξόδου από το μνημόνιο.
Αυτά ενώνουν τούτη τη λυκοσυμμαχία της καταστροφής και της εθνικής καθυστέρησης. Και για να επιτύχουν την κυριαρχία τους δεν θα διστάσουν να μεθοδεύσουν ακόμα και συγκυβέρνηση.
Το κλειδί της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους το κρατάει ο χώρος της κεντροαριστεράς. Μένει να δούμε ποια από τις δύο πόρτες θα επιλέξει να ξεκλειδώσει.
Ο νοών νοείτω.
