«Αλλ’ εμοί μεν όνειδος η πατρίς, συ δε τη πατρίδι… »
(Εμένα μεν με ντροπιάζει η Πατρίδα μου, συ δε ντροπιάζεις την Πατρίδα σου…)
Ανάχαρσις 6ος αι. π.Χ
Δε γράφω για προσωπική μου προβολή, δε γράφω για να γράψω, δε γράφω γιατί θέλω να συμμετάσχω σε καμιά επετηρίδα πολιτικών, απλά γράφω γιατί είμαι κι εγώ μια προβληματισμένη Ελληνίδα για τη μη ασφαλή πλέον εγγύηση της διακυβέρνησης της χώρας μας.
Δε μπορεί ο απλός και καθημερινός Έλληνας να καταφέρνει με πενιχρά μέσα διαβίωσης να ζει και να τα καταφέρνει να ζήσει την οικογένειά του με νύχια και με δόντια και οι υποτιθέμενοι υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν καταντήσει την Ελλάδα σαν δραματική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου του 1960, χωρίς Εθνική Ασφάλεια και χωρίς Ελληνική Συνείδηση.
Θέλω μια Ελλάδα που να την διοικούν Έλληνες Βουλευτές με ανθρωπιά και Εθνική συνείδηση. Θέλω μια Ελλάδα που δε θα διώχνει τα παιδιά της στο εξωτερικό. Θέλω μια Ελλάδα Υπερήφανη με τους Πολίτες της, να έχουν το κεφάλι ψηλά και με χαμόγελο. Όπως μας εκαναν να νοιώσουμε τα Ελληνόπουλα στο Ρίο, η Άννα Κορακάκη κι ο Λευτέρης Πετρούνιας.
Πάλεψαν για το χρυσό μετάλλιο και σήκωσαν την ελληνική σημαία στο ψηλότερο σκαλί. Μπορούν 20 χρονών παιδιά να στυλώσουν ανάστημα και δε μπορούν οι πολιτευτάδες;
Προς το παρόν η χώρα έχει παραδοθεί και δεν διοικείται από τη Κυβέρνηση. Κράτος θέλουμε κι όχι κρατικοδίαιτους…
Ας επικεντρωθούμε λίγο στο τώρα, το τι συμβαίνει στη χωρά μας.
Διότι πολύ σωστά κάποιος είπε “χώρα έχουμε, αλλά όχι κράτος”.
Φωτογραφία: STUDIO TSOLIS
