Το αμάξι μου αυτές τις μέρες έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα. Θεσσαλονίκη-Λευκάδα-Πύλος-Ναύπλιο-Θεσσαλονίκη. Αυτά, χωρίς να υπολογίσουμε τις αμέτρητες εσωτερικές διαδρομές στο κάθε μέρος που επισκεφτήκαμε. Σημείωση για τους γνώστες: πώς σας φαίνεται από άποψη τιμής ο γύρος της Ελλάδος με 180 ευρώ πετρέλαιο; Πετρέλαιο και πάλι πετρέλαιο.
Το αμάξι μου, αν και στα μάτια μου φαντάζει Θεός απρόσβλητος από τις κακουχίες –κάτι το οποίο το έχει αποδείξει έως τώρα-, όταν ήμασταν με τους φίλους μου κάτω στην Πύλο παρουσίασε ένα φαινομενικά αθώο καρούμπαλο στο μπροστά δεξιά λάστιχο. Θεώρησα πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και ο –απταίστως ελληνιστί- «λαστιχάς» ή «βουλκανιζατεράς» θα μας έλεγε το ίδιο, θέτοντάς μας ίσως ένα όριο χιλιομέτρων.
Ο πρώτος ειδικός που είδε το αμάξι ήταν ο θείος ενός φίλου μου, του οποίου το συνεργείο βρίσκεται σε ένα χωριό της Πελοποννήσου –λίγο έξω από την Πύλο- εν ονόματι Σουληνάριο. Αυτός ο άνθρωπος δεν πληρούσε το προφίλ του ανθρώπου που θα σου έλεγε «το αμάξι έχει πρόβλημα». Μάλλον πλησίαζε πιο κοντά στο «κλώτσα το λίγο παλικάρι μου και απόφευγε τις δεξιές στροφές». Φαντάζεστε λοιπόν το άγχος μου και την απελπισία μου όταν αυτός ο άνθρωπος μας έβαλε απαγορευτικό και μας είπε πως αυτό το αμάξι δε φτάνει Θεσσαλονίκη και πρέπει να αλλάξουμε λάστιχο.
Βάλαμε λοιπόν τα μπροστά λάστιχα πίσω και αλλάξαμε το ελλαττωματικό με τη ρεζέρβα, η οποία έχει όριο ταχύτητας τα 80 χλμ την ώρα και προφανώς μπορούσε να μας πάει μέχρι το πιο κοντινό βουλκανιζατέρ στην Καλαμάτα. Ξεκίνησε λοιπόν η αναζήτησή μας για λάστιχο 195/55/R16. Το πρώτο είναι το φάρδος του ελαστικού σε χιλιοστά, το δεύτερο είναι η σχέση ύψους-φάρδους (55%), το R σημαίνει Radial, δηλαδή η δομή του ελαστικού και το 16 είναι το μέγεθος της ζάντας μου.
Όπως ήταν η αντίδραση των περισσοτέρων όταν διάβασαν αυτήν την πρόταση, έτσι ήταν και η αντίδραση όλων των «βουλκανιζατεράδων» όταν τους ζητήσαμε αυτό το λάστιχο. Μας είπαν μάλιστα πως «δεν υπάρχει περίπτωση να το βρούμε», «είναι πάρα πολύ σπάνιο», «χαχαχα, ε Μήτσο, έλα να ακούσεις τι λάστιχο ψάχνουν» και «αυτό το λάστιχο που θέλεις πρώτη φορά το ακούω». Μας παρέπεμπε λοιπόν ο καθένας σε κάποιον άλλον που ίσως θα είχε.
Φτάσαμε ακόμη και σε κέντρο ανακύκλωσης όπου πήγαιναν τα τρακαρισμένα αμάξια να πεθάνουν, οπού υπήρχε ένα πραγματικό βουνό από παλιοσίδερα και χιλιάδες πόρτες, λάστιχα και μηχανές, όλα τακτοποιημένα στη σειρά. Μπαίνοντας σε αυτόν τον χώρο είπα «αν δεν βρούμε εδώ, δε θα βρούμε πουθενά» αποδεικνύοντας τη λαϊκή ρήση «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει». Ο υπεύθυνος εκεί δε μας είπε τίποτα διαφορετικό από τους προηγούμενους, αν και στα μάτια μου φάνταζε μεσσίας που σιγά σιγά μεταμορφωνόταν σε τσαρλατάνο.
Μας παρέπεμψε σε μικρότερα βουλκανιζατέρ, κι εγώ για κάποιο λόγο ήμουν αρκετά αισιόδοξος. Πίστευα βαθιά πως θα βρούμε λάστιχο και πως δε θα χρειαστεί να σπρώχνω το MiTo μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Μετά από 2-3 βουλκανιζατέρ, σταματήσαμε στο μικρότερο που είχαμε δει έως τότε. Εκεί βρισκόταν ο κυρ Γιάννης, ο οποίος ασχολιόταν με το μηχανάκι που είχε φτιάξει αυτός, όλο από την αρχή. Βγήκαμε, του είπαμε τις διαστάσεις του ελαστικού και κατέβασε από το ράφι του το μοναδικό ελαστικό τέτοιου τύπου που του είχε απομείνει.
Κάτι μέσα μου έλεγε πως ήταν πραγματικά το τελευταίο τέτοιο ελαστικό στην Καλαμάτα. Μετά από τόσο ψάξιμο, το είχα πιστέψει κι όλας. Ήταν μάλιστα τέτοια η συγκίνηση του φίλου μου όταν μας είπε πως έχει τέτοιο λάστιχο που του είπε «θέλω να σε φιλήσω στο στόμα». Ο κυρ Γιάννης του είπε «όχι τώρα, έλα αύριο, να έχω σενιαριστεί.»
Καθίσαμε με τον κυρ Γιάννη για ένα τσιγάρο. Μας είπε για το πατρικό του σπίτι, μας είπε για τη μαμά του που είχε ένα ατύχημα και την έτρεχε στο νοσοκομείο, μας είπε πως οδηγούσε φορτηγό από 9 χρονών και είτε έβλεπε τον δρόμο είτε πατούσε τα πεντάλ. Και τα δυο μαζί, δεν έφτανε. Μας είπε πως εδώ και 25 χρόνια που έχει το συνεργείο δεν έχει πάει ούτε ένα ταξίδι, παρά μόνο στον Πειραιά για να φορτώσει λάστιχα και πίσω.
Όταν ήρθε η δύσκολη ώρα της πληρωμής, ενώ ο κυρ Γιάννης ήξερε πως το έχουμε πραγματικά ανάγκη το λάστιχο και πως δε θα βρούμε αλλού, ζήτησε 25 ευρώ. «Δε θα σωθώ έτσι» είπε ο κυρ Γιάννης και έχει τόσο δίκιο. Όπως το βλέπω εγώ, ο κυρ Γιάννης δεν μου πήρε 30 ευρώ. Ο κυρ Γιάννης μου χάρισε το πιο ωραίο ταξίδι, κι άλλα δεν έχει να μου δώσει πια.
Μετά από 1500+ χιλιόμετρα με το αμάξι μου μέσα σε 9 ημέρες, νιώθω τόσο όμορφα που πίσω δεξιά πατάει το λάστιχο του κυρ Γιάννη. Πείτε με ρομαντικό, αλλά βαθιά μέσα μου χάρηκα πολύ γι’ αυτό το καρούμπαλο στο λάστιχο. Διαφορετικά, δε θα είχε γίνει τίποτα από τα παραπάνω. Σε αυτήν την ολιγοήμερη Οδύσσεια στην οποία τελικά θα καταλήξω σπίτι μου, σημασία έχει να πάρω όσα περισσότερα γίνεται από τον δρόμο. Λάστιχα, σκόνη, αναμνήσεις.
Αν τύχει ποτέ να περάσετε από αυτόν το επαρχιακό δρόμο έξω από την Καλαμάτα και δείτε τον κυρ Γιάννη, σταματήστε και πείτε του ένα ευχαριστώ που με έσωσε. Και δεν είναι μόνο το λάστιχο, αφήστε το αυτό.
Κάποιες φορές χρειάζεται ένας κυρ Γιάννης για να καταλάβεις τελικά οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
