Ήταν καλοκαίρι του 1995. Ιούλιος μήνας και οι ζέστες στα ντουζένια τους. Στο φοιτητικό κάμπινγκ του ΑΠΘ στο Ποσείδι της Χαλκιδικής επικρατούσε το αδιαχώρητο. Χιλιάδες φοιτητές απολάμβαναν τη θερινή ραστώνη στο καταπράσινο καταφύγιο του ιδρύματος.
Στο κιόσκι του κάμπινγκ δούλευε ο πιτσιρικάς τότε μπάρμαν, Οδυσσέας Γκόκας. Τα βράδια έφτιαχνε ποτά στο Σολόις, φημισμένο μπαρ της Φούρκας και τα πρωινά γέμιζε μπύρες και χτυπούσε καφέδες για τους φοιτητές στο κάμπινγκ. Η δουλειά στο κάμπινγκ ήταν απαιτητική λόγω του μεγάλου αριθμού των φοιτητών.
Εκείνο το Σάββατο του Ιούλη όμως οι φοιτητές ήταν αμέτρητοι. Οι παραγγελίες έρχονταν βροχή και ο Οδυσσέας μετά βίας προλάβαινε να ανταπεξέλθει. Ένας νεαρός πλησιάζει τη γωνία του μπαρ και ζητάει από τον μπάρμαν ένα φραπέ.
Ο Οδυσσέας με μηχανικές κινήσεις ετοιμάζει την παραγγελία. Πάνω στη βιασύνη του πετάει μέσα στο φραπέ μια φέτα λεμόνι. Ο φοιτητής παίρνει τον καφέ στα χέρια του και διαπιστώνει ότι έχει γεύση λεμόνι. Στρέφεται προς τον Οδυσσέα και του λέει:
-Είσαι σοβαρός; Μου έβαλες λεμόνι στον καφέ;
Ο Οδυσσέας χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του απαντά στον φοιτητή:
-Χθες το βράδυ τα πίνατε στο Σολόις με την παρέα σου. Μου το παίζεις και ψαγμένος. Δεν ξέρεις ότι το φραπέ με λεμόνι είναι το καλύτερο γιατρικό για να συνέλθεις από ένα καλό μεθύσι;
Ο φοιτητής αρχικά σάστισε και στη συνέχεια έτρεξε να μεταφέρει τα νέα στην παρέα του. Ο Οδυσσέας έφτιαξε μόδα. Σε μισή ώρα σχηματίστηκαν ουρές από διψασμένους νέους και νέες που ζητούσαν φραπέ με λεμόνι. Ο αυθορμητισμός του νεαρού μπάρμαν δημιούργησε το σουξέ του καλοκαιριού. Το φραπέ με λεμόνι πέρασε στην ιστορία.
