Ξεκίνησα να γράφω την ιστοριούλα μου με τις λέξεις “Ήμουν τυχερός που τραυματίστηκα ως …” και αμέσως αναρωτήθηκα πως μπορεί να είναι κάποιος τυχερός αφού τραυματίστηκε.
Αποφάσισα να συνεχίσω όμως…
Ήμουν τυχερός που τραυματίστηκα ως επαγγελματίας αλλά και ως ερασιτέχνης αθλητης. Ο τωρινός τραυματισμός μου έχει ….ξυπνήσει πολλές δυσάρεστες αναμνήσεις αφού πρόκειται για το ίδιο πρόβλημα που με ταλαιπώρησε και πριν 15 χρόνια.
Όλο το χρονικό διάστημα από την πρώτη μέρα μέχρι να καταλήξω στο χειρουργείο πέρασε από το μυαλό μου ξανά σαν φωτογραφικό άλμπουμ. Και ήταν 1,5 χρονος, πάρα πολύ καιρός εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων. Ασήκωτο βάρος για έναν αθλητή. Θυμήθηκα και μια τυπική φράση που είχα πει τότε και που την έχει αναφέρει κάθε παίχτης που τραυματίστηκε: “Στον πάγκο νιώθω σαν το θηρίο στο κλουβί”.
Εμ βέβαια θα πει κάποιος, αφού όσο είσαι τραυματίας χάνεις χρήματα και φοβάσαι για την καριέρα σου, άρα και το επάγγελμα σου.
Σήμερα όμως διαπίστωσα πως, ότι ένιωθα ήταν αληθινό. Δεν έπαιζα για τα χρήματα.
Καλοδεχούμενα, αλλά δεν ήταν ο κύριος λόγος. Έπαιζα για το όνειρο.
Γι’ αυτό που φανταζόμουν ότι μπορεί να πετύχω. Ακόμα και για τη δόξα, αφού η ματαιοδοξία δεν ξεριζώνεται από τον άνθρωπο παρά μόνο όταν πεθάνει.
Είναι η φωτιά που σε τρώει μέσα σου, για να γίνεσαι καλύτερος.
Είναι η έμπνευση, το κίνητρο και η δύναμη που σου δίνει ο αθλητισμός, να αντέχεις στα δύσκολα αλλά και να είσαι πειθαρχημένος, ακόμα κι όταν όλα πάνε καλά.
Εκεί βρισκόταν η τύχη μου.
Βιώνοντας τον ίδιο τραυματισμό με διαφορετικά δεδομένα, κατάλαβα πως καμιά σταγόνα ιδρώτα δεν πάει χαμένη.
Είτε ερασιτέχνης, είτε επαγγελματίας, ο στόχος είναι ένας.
Ένα καλύτερο “εγώ”, ένα χαμογελαστό πρόσωπο.
