Κατά τον μήνα Ιούνιο 2016, άνθισαν και πάλι οι άπειρες δενδρομολόχες (αλθαίες, μανάλια) στον καταπληκτικό βιότοπό τους , έκτασης 100 στρεμμάτων περίπου, που βρίσκεται στους πρόποδες τουβουνού Αμάραντος, προς το ρέμα Κοκκινονέρι .
Η θαυμαστή βλάστηση και ανθοφορία τους στο μέρος αυτό έχει μια περιοδικότητα (!) μερικών ετών. Συγκεκριμένα φύονται και ανθίζουν συνεχώς επί 5 – 6 έτη (;), μετά εξαφανίζονται εντελώς για ένα χρόνο και κατόπιν επανεμφανίζονται ανελλιπώς για άλλα τόσα έτη. Έτσι π.χ., είχαν ανθίσει κατά τα έτη 2010 – 2014, δεν εμφανίστηκαν κατά το 2015 κι επανεμφανίστηκαν και πάλι εφέτος (2016) «ουπαντές» (: η μία πάνω και δίπλα στην άλλη).
Οι φυσιολάτρες κάτοικοι του Γέρμα που γνωρίζουν τον συγκεκριμένο βιότοπο τής δενδρομολόχας, καθώς και την περιοδικότητα τής εμφάνισής της εκεί, τον επισκέπτονται κατά τα έτη της ανθοφορίας της και απολαμβάνουν τη θέα και την ομορφιά των αναρίθμητων ροζ λουλουδιών της.
Εφέτος επισκέφτηκαν και θαύμασαν τις αναφερόμενες ανθισμένες δενδρομολόχες του Αμάραντου οι Γερμανιώτες: Γιώργος Τ. Αλεξίου, Κώστας Χρ. Δαφής, Μάρκος Κ. Σκρέκας και αρκετοί άλλοι.
Βλέπε σχετικώς στη Δ/νση Ιστότοπου:
 |
| Δενδρομολόχες στον παρουσιαζόμενο βιότοπό τους. |
Η Βικιπαίδεια αναφέρει τα εξής για τη δενδρομολόχα (Αλθαία):
«Η Αλθαία ή Αλκέα είναι γένος αγριολούλουδων πολύ διαδεδομένο κυρίως στη νότιαΕυρώπη. Λέγεται επίσης και δεντρομολόχα. Είναι ιθαγενές φυτό των ευκράτων περιοχών, συγγενικό με τη μολόχα, από την οποία διακρίνεται δύσκολα.
Η ονομασία της προέρχεται από το αρχαία ελληνικό ρήμα αλθαίνω που σημαίνει θεραπεύω, γιατρεύω.
Πρόκειται για πόα ή θάμνο με φύλλα παλαμοειδή, χνουδωτά, με οδοντωτά ή πριονωτά χείλη. Είναι πολυετές φυτό με πολύ ψηλό όρθιο βλαστό, ο οποίος καλύπτεται από μεγάλα άνθη κατά μήκος του. Τα άνθη της Αλκέας είναι συνήθως κόκκινα, ροζ ή ιώδη και έχουν σχήμα χωνιού και διάμετρο μέχρι 10 εκατοστά. Ευδοκιμεί σε περιοχές μέσου και χαμηλού υψομέτρου. Η περίοδος ανθοφορίας της Αλκέας είναι από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο».
Α π ό ψ ε (ποίημα Λάμπρου Πορφύρα)
| Aπόψε, η γη σου είν’ όμορφη -Θε μου- όλη πέρα ώς πέρα: το λόφο ρείκια κόκκινα τον έχουνε στολίσει, σα να ‘ναι μια παραμονή γλυκιάς γιορτής, κι η μέρα σαν αγαθό χαμόγελο κι εκείνη αργεί να σβήσει. Δεξιά, ζερβά στη μοναξιά του δρόμου οι λεύκες μένουν ακίνητες στο λίγο φως, δε σειέται ένα κλαδί τους δεν τρέμει ούτ’ ένα φύλλο τους όπου κι αν δεις σωπαίνουν και σα μια δέηση βουβή, θαρρείς, είν’ η σιωπή τους. Kάτω στα πλάγια του βουνού, που γέρνει βυθισμένο μέσα στου ονείρου τη σκιά, μες στη θολή γαλήνη, το μακρινό, το βραδινό χωριό τ’ αγαπημένο σαν άυλος τόπος για ψυχές που ‘ν’ άγιες έχει γίνει. Kι απάνω εκεί δυο σύννεφα, λες κι είν’ ασπροντυμένοι αγγέλοι, που με τ’ ανοιχτά φτερά τους σταματήσαν κι ηύραν τη γη τόσ’ όμορφη και τόσο ευτυχισμένη, που εμείναν και τον ουρανό γι’ απόψ’ ελησμονήσαν.
| ||||||
