Δεν είμαστε υπέρ της διαγραφής, ως μέσο επικοινωνίας, αλλά σε μερικές περιπτώσεις δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
To φέισμπουκ είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας. Ενίοτε παραμορφωτικός, άλλοτε μεγεθυντικός σαν φακός, ο καθρέφτης αυτός αντανακλά όλες τις σύγχρονες νευρώσεις. Αρκεί ένα καθημερινό scroll down στα newsfeed και οι ψηφιακή ανθρωπογεωγραφία συντάσσεται μπροστά στα μάτια μας. Με κάθε ηλιόλουστο ξέφωτο, το μάτι λάμπει. Με τα σκοτάδια όμως, που ο καθένας μπορεί πλέον, με ευκολία, να αραδιάσει σε σερί ποσταρισμάτων, το μάτι θολώνει. Σαν να βλέπεις trash TV ένα πράγμα. Κάποιοι φεϊσμπουκάνθρωποι που δεν προσφέρουν και πολλά σε αυτό που λέγεται σοσιαλιτέ του διαδικτύου.
1. Οι σέλφιδες. Φωτό δική τους στο προφίλ, φωτό δική τους και στην ταπετσαρία πίσω. Φωτό δική τους στο πρώτο ποστάρισμα της ημέρας, φωτό δική τους και στο τελευταίο της νύχτας. Ενδιάμεσα πολλές φωτό, δικές τους. Αποκλειστικά και μόνο. Ο ναρκισσισμός είναι ενδιαφέρον μόνο για εκείνον που τον βιώνει. Για τους άλλους που τον τρώνε στη μάπα, όχι.
2. Τα κοράκια. Αυτοί ζουν και υπάρχουν μέσα από τους θανάτους των επωνύμων. Μπορεί να μην άκουγαν ποτέ και για κανέναν λόγο Μπόουϊ, αλλά από τη στιγμή που έφυγε έτσι ξαφνικά από τη ζωή, έγινε το κέντρο της δικής τους ντιτζιταλικής ζωής. Ενδεχομένως δεν ήξεραν ούτε ένα τραγούδι του Παντελίδη, αλλά από αυτό το τραγικό ατύχημα και μετά, πλάκωσαν τα share των μοιρολογητών.
3. Οι αλληλέγγυοι του πληκτρολογίου.Όλοι εκείνοι που νυχθημερόν ανεβάζουν στάτους για τους πρόσφυγες, χωρίς ποτέ να έχουν συνδράμει το έργο των εθελοντών, ούτε με μία κουβέρτα. Ακόμα χειρότερα, δικαιολογούν τη δική τους μπαταρισμένη διάθεση ως αποτέλεσμα αυτής της δραματικής κατάστασης.
4. Οι διαγραφείς. Αυτοί που τη βρίσκουν με το να διαγράφουν αυτούς που κάποτε κάνανε φίλους και να το ευχαριστιούνται. Να το ανεβάσουν μάλιστα με υπερηφάνεια στο προφίλ τους: «σήμερα έκανα ένα delete και πολύ το χάρηκα» ή «μυρίζει όμορφα η διαγραφή» και άλλα τέτοια.
5. Οι κακομοίρηδες. Υπάρχει ένας όμηρος μέσα στον κακόμοιρο. Ένας δέσμιος της μιζέριας. Ένας φονταμεταλιστής της γκρίνιας. Οκέι, τα πράγματα είναι άχαρα και πολύ πολύ σοβαρά. Αλλά χωρίς λίγο χιούμορ η ζωή δε βγαίνει.
6. Οι σχολιαστές εκ του προχείρου. Ετούτοι έχουν διάθεση να γράφουν μετά μανίας σχόλια κάτω από τα ποστ των άλλων. Μπορεί οι ίδιοι να μην ανεβάζουν ούτε μισή σκέψη τους, ώστε να καταλάβουμε τι έχουν στο κεφάλι τους, αλλά τη μπούρδα τους -συνήθως, περί αυτού πρόκειται- θα την πουν. Λερώνοντας το δικό σου προφίλ.
7. Οι τρολίστες. Ε, καλά. Αυτοί δεν χρειάζονται επεξηγηματικές συστάσεις. Είναι οφ εκ προοιμίου. Δεν μιλάμε φυσικά για τους έξυπνους σχολιαστές, οι οποίοι ακόμα και αν καταδύονται που και που στη λίμνη της πικρόχολης κακίας, το σώζουν, αφού στην επόμενη πρόταση παράγουν γνήσια πλάκα.
8. Οι εμμονικοί με κάποιον. Αυτοί που έχουν το δικό τους προσωπικό στόχο και του πετάνε βελάκια εν είδει αθώων ποσταρισμάτων, τα οποία όμως εμπεριέχουν τόσο δηλητήριο όσο και δάγκωμα της οχιάς. Πως ήταν η κόντρα Λαζόπουλου-Ντενίση; Κάπως έτσι, στο πιο βαρετό και αδιάφορο.
9. Οι αντιγραφείς. Εκείνοι που δε γράφουν στάτους, αντιγράφουν στάτους. Κανένας δεν αισθάνεται όμορφα βλέποντας να του κλέβουν τις ατάκες του και μάλιστα χωρίς απόδοση των πνευματικών δικαιωμάτων. Τι φάση;
10. Οι δαγκωμένοι από τη μύγα τσε-τσε. Αυτοί που μέχρι χθες ήσασταν φίλοι και ξαφνικά σήμερα σας κάνουν δημόσια επίθεση, είτε με σχόλιο, είτε με emoticon, είτε σε κοινό μήνυμα με άλλους. Αυτό που λέμε μύγα τσε-τσε. Κανείς δεν έχει την -τεθλασμένη- ορεξή τους.
11. Οι πολιτικοί αναλυτές της παντόφλας. Ο λαϊκισμός είναι το «εδώδιμο αποικιακό», όπως έλεγαν και τα μπακάλικα παλιά. Τα φρούτα όμως, όπως και οι αναλύσεις χωνεύονται όταν είναι ώριμα. Όταν είναι άγουρα σου κάθονται στο στομάχι.
