Ευτυχώς που υπάρχουν οι Σύλλογοι,
ευτυχώς υπάρχουν εθελοντές,
ευτυχώς κάτι κινείται, κάτι σαλεύει στην εξουθενωμένη κοινωνίας μας,
ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι της δράσης του:
” εφόσον ζούμε ,δημιουργούμε”,
ευτυχώς κατάλαβαν κάποιοι επιτέλους ποια η αξία της συμμετοχής,
ευτυχώς ο κόσμος απελευθερώνεται τραγουδά, χορεύει χωρίς να φοβάται την ανελέητη κριτική-κουτσομπολιό ,
τις φαρμακογλώστρες ,
ευτυχώς που κάποιοι βλέποντας την απελπισία και την φθορά δίπλα τους αντιδρούν .
Ναι υπάρχει ελπίδα και δεν στηρίζεται στα φούμαρα και στις ψευτιές για να πάρουμε καρέκλες και ας μην ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε,
αλλά στην ενέργεια ,στην δράση στην αγάπη για τον τόπο τους για την γειτονιά τους, στην έμπρακτη αγάπη για τα παιδιά τους ,
όχι στην από καθέδρας θεωρία και μπλα μπλά
“πόσο σε αγαπώ παιδί μου…μπλα..μπλαμπλα , άσε με σε παρακαλώ να δω το έργο στην τηλεόραση”
αλλά στη συμμετοχή στην γιορτή του σχολείου του Νηπιαγωγείου του Δημοτικού, του Γυμνασίου (τα Λύκεια είναι hotspots μαθητών μέχρι να πάνε πανεπιστήμιο)
ναι υπάρχει μέλλον αν αυτές οι δράσεις συνεχίσουν και εξελιχθούν
ακηδεμόνευτες, ανεξάρτητες… τρελαμένες στο να βρίσκουν τρόπο να γεμίζουν την δική τους ψυχούλα με εμπειρίες και στους άλλους με ευχαρίστηση!
