Επειδή ακούγονται διάφορες δικαιολογίες για την περίπτωση Τσίπρα μπορούμε να δοκιμάσουμε μια διαφορετική προσέγγιση.
Ας πούμε ότι το παιδί υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του. Ας πούμε ότι δεν ήταν συνειδητός ψεύτης και καθόλου απατεώνας αλλά παρασύρθηκε από τον παραδοσιακά καταγγελτικό λόγο που είχαν όλες οι πριν αυτόν αντιπολιτεύσεις. Ας πούμε ότι είχε ένα σχέδιο εκβιασμού των Ευρωπαίων το οποίο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Ας πούμε ότι τον πήραν από κάτω οι καταστάσεις. Ας πούμε ότι το πάλεψε έως την τελευταία στιγμή. Υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια κρίσιμη τελευταία ερώτηση η οποία δεν έχει απαντηθεί και μάλλον ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Τα μέτρα που έλαβε και λαμβάνει, όλον αυτόν τον καιρό, τα πολύ χειρότερα των προκάτοχων μνημονιακών κυβερνήσεων μέτρα ταιριάζουν άραγε σε μια ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; Συνάδουν με την πολιτική φιλοσοφία μιας κυβέρνησης η οποία -υποθετικά- μάχεται για την βελτίωση της ζωής των πλέον αδύναμων πολιτών; Είναι αυτά τα μέτρα σωστά; Είναι πρέποντα και δέοντα;
Εδώ ακριβώς είναι που κρύβεται η τραγικότητα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού:
Είτε θα πρέπει να αναγνωρίσει αυτά τα τυπικά φιλελεύθερα μέτρα ως ορθά και κατά συνέπεια να απεκδυθεί τον τίτλο της αριστερής κυβέρνησης,
είτε θα πρέπει να τα αναγνωρίσει ως εξαναγκαστικά και να παραιτηθεί ως θα όφειλε κάθε πολιτικός φορέας που θέλει να προφυλάξει την ιδεολογική του ταυτότητα.
Αν δεν το κάνει, δίνει άπλετο χώρο στην καλλιέργεια της υποψίας πως άλλα είναι τα πραγματικά κίνητρα της παραμονής του στην εξουσία.
Πιθανότατα το προσωπικό συμφέρον και η φιλοχρηματία των μελών του. Η ηθική κατάπτωση, η απώλεια κι η απεμπόληση της ιδεολογικής του ταυτότητας. Κι άλλα τέτοια χυδαία πράγματα.
