Το οδοιπορικό του Contra.gr στην Καστοριά μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τη διαδρομή του μέσα απ’τους ανθρώπους που τον ζουν από μικρό παιδί. Στην επιστροφή στην Αθήνα δεν κουβαλήσαμε μόνο τις ιστορίες και τα μυστικά του σχετικού αφιερώματος, αλλά και έναν μικρό θησαυρό: τις βιντεοκασέτες απ’τα πρώτα μπασκετικά του βήματα.
Σεζόν 1996-97. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, πριν καν κλείσει τα 17 του χρόνια. Με προπονητή τον Γιάννη Δημητριάδη, όχι τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Χωρίς το 13 στην πλάτη, χωρίς τα γεμάτα γήπεδα της χώρας, χωρίς τους χιλιάδες θεατές στις κερκίδες, χωρίς τηλεοπτική κάλυψη και τις κάμερες στραμμένες πάνω του, αλλά με μία ερασιτεχνική κάμερα να τραβάει τον αγώνα απ’τις κερκίδες, ανάμεσα σε μερικές δεκάδες ανθρώπων.
Κι όμως, το βίντεο τεσσάρων λεπτών που επιμελήθηκε ο Θέμης Καίσαρης θα σας πείσει πως και πριν 19 χρόνια ο Διαμαντίδης ήταν “ίδιος”. Πώς θα τον γνωρίσετε; Είναι αυτός με το φανελάκι μέσα απ’ την εμφάνιση, με το 5 στην πλάτη και παίζει, φυσικά, πλέι-μέικερ. Αλλά ακόμα και χωρίς βοήθεια, δεν θα χρειαζόσασταν πάνω από 2-3 φάσεις για να καταλάβετε ποιος είναι. Σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω, αλλά το σουλούπι, οι κινήσεις, το σώμα, τα μακριά χέρια, το διάβασμα του παιχνιδιού, όλα είναι ίδια.
Τι θα τον δείτε να κάνει; Μα φυσικά, αυτά που έκανε για χρόνια μπροστά στα μάτια μας. Θα τον δείτε να κατεβάζει την μπάλα και να στήνει την επίθεση, θα τον ακούσετε να φωνάζει το play. Περνάει την μπάλα στον ψηλό, επιστρέφει στην άμυνα, κλέβει, ανοίγει τον αιφνιδιασμό, ακούει τα πρώτα “μπράβο Μήτσο” απ’τον πάγκο. “Γλιστράει” και ξεφεύγει απ’ τον αντίπαλο στην base line για να πασάρει έξω. Προσποιείται και μπαίνει προς τα μέσα, σκαστή στον ψηλό, νεύρα που δεν έγινε καλάθι και φάουλ.
Στήνει πλαϊνό pick n’ roll, παλεύει για το επιθετικό ριμπάουντ και το κερδίζει μετά από τρεις προσπάθειες. Κερδίζει φάουλ μετά από προσποίηση και εκτελεί βολές. Περνάει με ακροβατικό κάτω απ’το καλάθι, όπως έκανε στον τελικό με την Μακάμπι, αλλά αστοχεί. Επιστρέφει γρήγορα στην άμυνα, στήνεται, κερδίζει το επιθετικό, διορθώνει το χαμένο lay up. Κλέβει και κερδίζει το φάουλ στον αιφνιδιασμό.
Ευστοχεί για τρεις απ’ το πλάι. Παίζει άμυνα, πιέζει στην μπάλα, κερδίζει κι άλλο επιθετικό φάουλ. Περνάει την μπάλα μέσα, πανηγυρίζει το γκολ-φάουλ. Στο τέλος, ακούει κι ένα απ’τα πρώτα “μέχρι μέσα πάρτον, Διαμαντίδη”.
Χωρίς άλλα λόγια, πατήστε το play και γυρίστε πίσω στον χρόνο, στη γέννηση ενός μπασκετικού μύθου. Αυτός ήταν στα 16 ο Δημήτρης Διαμαντίδης.
