Το έχω πάρει πια απόφαση το ότι έχουμε μπει σε έναν κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό μεσαίωνα. Μεθοδικά από την μεταπολίτευση και μετά, μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο, αφεθήκαμε να γλιστρήσουμε στην ποταπότητα, στην παραβατικότητα, στην ασυδοσία, στην ανικανότητα. Μεθοδεύσαμε την απώλεια όλων μας των κοινωνικών και επιχειρησιακών ικανοτήτων παραδέρνοντας μέσα σε μια τεχνητή χλιδή.
Σταθήκαμε τυχεροί για ένα μεγάλο διάστημα, προσκολληθήκαμε σαν παράσιτα επάνω στον κορμό πολύ πιο εύρωστων από εμάς κοινωνιών, τις απομυζήσαμε όσο μπορούσαμε, μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησαν το τι ακριβώς ήμασταν και το τι κάναμε. Και όπως ήταν φυσικό μετά μας παραπετάξαν δίνοντας τέλος στις αυταπάτες της αέναης ευτυχίας μας. Από πλευράς μας λέμε και θα λέμε για πολύ καιρό τα γνωστά, θα ψελίζουμε όλες εκείνες τις τετριμμένες δικαιολογίες που καθησυχάζουν τον ψυχισμό μας και κάνουν πιο ανεκτή την ήττα μας. Οτι μας εχθρεύονται, ότι μας μισούν, ότι θέλουν να διαρπάξουν τα αγαθά μας…
Ουτε μια στιγμή δεν μας περνά από το μυαλό ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο όλοι ζουν και ΑΥΤΟΙ είναι οι κανόνες του. Οι καταφερτζήδες και οι ικανοί προσαρμόζονται, επιτυγχάνουν και επιβιώνουν, οι υπόλοιποι αφανίζονται. Οι παράδεισοι και οι αγιοσύνες ανήκουνε σε άλλες διαστάσεις.
Ζουμε λοιπόν μια επική διάλυση του κοινωνικού μας μορφώματος. Χάσαμε την οικονομική μας αυτοτέλεια, άρα χάσαμε και την ελευθερία μας. Μπροστά μας είναι πολύ χειρότερα πράγματα καθώς μετατρεπόμαστε ραγδαία σε ζητιάνους και άχθη αρούρης.
Τι μένει; Η προσωπικότητα του καθενός, ο κύκλος των φίλων του, η αξιοπρέπεια της μονάδας και τα ατομικά συστήματα αξιών. Μένουν οι παρέες, οι μικροδιασκεδάσεις, οι σχέσεις αναμεταξύ μας και οι χαρές εκείνες που δεν έχουν κόστος. Θα την βρούμε την άκρη ατομικά εφόσον δεν σταθήκαμε ικανοί να την βρούμε συλλογικά, κι οταν οι αξίες πάλι θα αρχίσουν να αυγατίζουν και να πολλαπλασιάζονται τότε θα ξανα-αρχίσουμε να κτίζουμε μια πατρίδα από την αρχή. Σωστή αυτή την φορά. Με κανόνες και εξασφάλιση της εφαρμογής τους.
