Όταν ένα κουρασμένο απόγευμα χτυπήσει η εξώπορτα, θα σηκώσεις ξαφνιασμένη το κεφάλι σου από τις σελίδες του βιβλίου, θα βάλεις τον σελιδοδείκτη στο άνοιγμα, «ποιος να ναι;» θα αναρωτηθείς αφηρημένα, θα ψάξεις τις παντόφλες σου και θα ανοίξεις την πόρτα.
Πως εισέρχεται στην ζωή σου μια ανυποψίαστη εκδοχή και κυρίως πως την επεξεργάζεσαι; Το καινούριο σαν νέα πιθανότητα είναι πάντα ευπρόσδεκτο μα πρέπει να του κάνεις χώρο για να μπορεί να αναπτυχθεί, ίσως ενοχλεί ο απροσδόκητος εισβολέας στο τακτοποιημένο σου σύμπαν, μπορεί μια άκρη του μυαλού σου να προτιμούσε να είχε χτυπήσει το κουδούνι του γείτονα και συ να συνέχιζες αμέριμνα χαμένη στις ιστορίες που γράψανε άλλοι για σένα και που περιγράφουνε κάτι σαν αυτό που τώρα ζεις.
Οι ήρωες των βιβλίων μυρίζουν σαν και σένα, γελάνε με τα ίδια αστεία, τους αρέσουν τα γλυκά όπως ακριβώς και σε σένα, χάνονται στο πράσινο της άνοιξης με τον ίδιο τρόπο που και συ αγαπάς, σου κρατάνε το χέρι μπροστά στο θαύμα μιας κόκκινης παπαρούνας που σπαρταράει κάτω απ τον ήλιο τον Μάιο. Οι ήρωες του βιβλίου ερωτεύονται παράφορα, κάνουν έρωτα και συναντούν το Θείο σε αυτή την ένωση, τόσο πολύ το πλησιάζουν που τιμωρούνται γι αυτό, υποφέρουν, πονάνε και εν τέλει διδάσκονται από αυτή την οδύνη.
Τις ιστορίες του βιβλίου τις ζήσανε μόνο όσοι αναπνεύσανε βαθειά την περιοχή που τους δόθηκε και γεμίσανε τα πνευμόνια τους με αυτήν την μυρωδιά. Την ώρα που ανοίγουν οι πόρτες, σαν προσευχή του ελάχιστου χαμογέλα και κάνε το γέλιο σου να ακουστεί δυνατά, να φτάσει ως την χώρα του Πήτερ Παν και από κει να γυρίσει πίσω εξαγνισμένο από την αθώα παιδικότητα της πρώτης φοράς, τότε που τα γάργαρα νερά καθρεφτίζονταν στα μάτια σου, τότε που όλα ήταν εφικτά και ακόμα και το πρήξιμο από το τσίμπημα μιας μέλισσας θεραπευότανε σε μια μέρα..
