Όπως κάθε χρόνο έτσι κ φέτος πλήθος δρομέων δώσαμε το παρόν στο RUN GREECE 2016.
Η φετινή χρονιά όμως επιφύλασσε για μένα (και για πολλούς άλλους πιστεύω) ανάμικτα και εκ διαμέτρου αντιφατικά συναισθήματα!
Από την μια, αισθανόμουν μεγάλη χαρά και ικανοποίηση για την συμμετοχή μου στο Run Greece.
Όταν όμως αντίκρισα την κοπέλα στο αμαξίδιο να λαμβάνει μέρος στον αγώνα, η πρώτη κουβέντα που είπα στον εαυτό μου εντελώς αυθόρμητα κ χωρίς να σκεφτώ ήταν: “…τίποτα δεν κάνεις μεγάλε… κοίτα την κοπέλα να μαθαίνεις τι πάει να πει σθένος και πραγματική δύναμη ψυχής.”
Αυτή η εικόνα, πιθανόν να μη μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση αν την συναντούσα σε κάποια μεγάλη πόλη που οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα είναι περισσότεροι, πιο εξοικειωμένοι, πιο απελευθερωμένοι, χωρίς ή με λιγότερα ταμπού και νοιώθουν πιο αποδεκτοί από την κοινωνία ώστε να βγαίνουν από το σπίτι τους και να ζουν τη ζωή.
Στην πόλη μας όμως αυτό δεν το βλέπουμε συχνά. Και είναι η πρώτη φορά σε όλα τα Run Greece της Καστοριάς που είδαμε τέτοια συμμετοχή.
Όταν πριν από τρία χρόνια έτρεξα στα 10 km σπρώχνοντας ταυτόχρονα το καρότσι με την 10 μηνών ανιψιά μου, έκανα κάτι πρωτόγνωρο και διαφορετικό.
Από την επόμενη χρονιά γεμίσαμε συμμετοχές με γονείς που τρέχουν με τα παιδιά τους στα καρότσια.
Έτσι λοιπόν, εύχομαι και ελπίζω, η κοπέλα στο αμαξίδιο να γίνει η αιτία, η αφορμή, αυτό το “κλικ” ρε παιδί μου, ώστε του χρόνου να δούμε πολλούς ακόμα που θα ξεπεράσουν τα ταμπού τους, και τους όποιους ενδοιασμούς και φόβους και θα κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν!!!
Γιατί είμαι σίγουρος πως αυτό που θέλουν είναι να βγουν από το σπίτι!!!
Τα συγχαρητήρια λοιπόν αξίζουν σ’ αυτή την κοπέλα που με συγκίνησε και μ’ έκανε να νιώσω τόσο μικρός και ασήμαντος, την ίδια ακριβώς στιγμή που ένοιωθα δέος κ ευτυχία επειδή μπορούσα και ‘γω να τρέξω στο Run Greece.
ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ!!!
Γιώργος Πισμίρης
