Τι έγινε παιδιά; Γκρινιάζετε που μετά από τόσες ημέρες πρέπει να δουλέψετε και πάλι; Σας πνίγει το γραφείο; Βαριέστε τους συναδέλφους σας και σκέφτεστε ήδη τις επόμενες διακοπές;
Όταν τρώγατε τους γονείς μου όμως ήταν καλά; Όταν σφάζατε τον θείο μου, όταν σουβλίζατε επί ώρες όλους μου τους γνωστούς και καμαρώνατε, όταν τον διαμελίζατε και δοκιμάζατε την πέτσα του με τσίπουρο και μεζέδες δεν σκεφτόσασταν την Τετάρτη έτσι;
Κρίμα. Θα μπορούσα να στεναχωρηθώ και να σας λυπηθώ, αν δεν με είχατε αφήσει ορφανό να κρύβομαι στα λαγκάδια για να μην καταλήξω κι εγώ του χρόνου στο ίνσταγκραμ με μια σούβλα περασμένη στο κρανίο μου. Καθίστε λοιπόν τώρα να δουλέψετε για 3 κι 6ο μέχρι το βράδυ για να μαζέψετε λεφτά να αγοράσετε του χρόνου τα ξαδερφάκια μου και να συγκρίνετε συνταγές για το πώς θα φάτε τα μυαλά τους.
Άντε αρκετά διαβάσατε, γυρίστε στις δουλειές σας. Δεν σας χάλασε.
