γράφει η Νάντια Πάλμου
Διανύω την πιο παραγωγική περίοδο στη ζωή μου, εκείνη που ψάχνω για μια ακόμη φορά να βρω τον εαυτό μου κάπου, εκείνη που θέλω να βγάλω πράγματα απ’ τη ζωή μου και να προσθέσω άλλα, εκείνη που αναθεωρώ. Και λέω για άλλη μια φορά γιατί πραγματικά πιστεύω πως έτσι είναι η ζωή, μια βρίσκεις το νόημα και μια το χάνεις και πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Όχι, πραγματικά δεν πιστεύω πως είμαι ηττημένη αυτή τη στιγμή που δεν ξέρω τι μου γίνεται. Γιατί την έχω ξαναζήσει και έχω βγει νικήτρια. Γιατί τώρα πια ξέρω πως ο εαυτός μας αλλάζει. Αλλάζει τα θέλω του, τις ανάγκες του, τις απόψεις του, τις προσδοκίες του. Αλλάζει γιατί του το επιβάλλουν οι εμπειρίες του. Αλλάζει γιατί, αλλού τον βρίσκεις στα 20, αλλού στα 30..
Την πρώτη φορά που κατάλαβα ότι αλλάζω και πρέπει να ψάξω αλλού να με βρω τρόμαξα και κυριεύτηκα από ανασφάλεια. Πως όχι όταν αφήνεις πίσω σου το σταθερό και δεδομένο Εγώ σου, τις συνηθισμένες σκέψεις σου, αυτά που είσαι σίγουρη ότι κάνεις σωστά; Πως όχι όταν ρισκάρεις ν’ ακολουθήσεις αυτά που σου ψιθυρίζει δειλά η ψυχή σου, που ίσως να μην αρέσουν στα ως τότε καταφύγιά σου; Και έτσι φοβάσαι, λες δυνατά ‘Δεν θα τα καταφέρω’ και κάνεις πίσω. Και μένεις ίδια, φαινομενικά γελαστή και ουσιαστικά ανικανοποίητη. Συμβιβάζεσαι μα, να την πάλι η φωνούλα της ψυχής σου. Και ξεκινάς να χορεύεις μελαγχολική το χορό των συγκρούσεων μέσα σου.
Έχω βιώσει τέτοιες συγκρούσεις. Άπειρες. Και ακόμα βιώνω. Η αναζήτηση του ποια πραγματικά είμαι και τι θέλω από αυτή τη ζωή αλλά και η εφαρμογή τους στην πράξη, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα σε τούτο τον κόσμο. Ούτε τελειώνει ποτέ. Μα πλέον έχω μάθει να τις αγαπάω τις συγκρούσεις μου σαν κομμάτι του εαυτού μου. Να αγαπάω τα σκοτάδια μου. Έπειτα, η περίοδος των εσωτερικών συγκρούσεων είναι για μένα η πιο δημιουργική. Γιατί μου δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να το αλλάξω. Είναι εκείνη που δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου για να τον κάνω καλύτερο ώστε να πάψει να βασανίζεται. Είναι εκείνη που μου δείχνει πώς να ζήσω και τι ν’ αποφύγω. Είναι η δύναμή μου.
Πλέον βαδίζω με την πεποίθηση ότι η ανασφάλεια για αυτό που ψάχνουμε να βρούμε και όλο το χάνουμε, τον εαυτό μας, δηλαδή, δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Γιατί αυτή μου δείχνει τον δρόμο για την ασφάλεια. Το ίδιο και ο πόνος. Αυτός με οδηγεί στην χαρά. Αυτό που έχει σημασία, είναι ο τρόπος που εσύ μεταφράζεις τα συναισθήματά σου. Αποδέξου την ανασφάλειά σου, τις συγκρούσεις σου, τον πόνο σου, μετονόμασέ τα σε δύναμη και ξεκίνα. Αυτά είναι που θα σε αλλάξουν.
Μην φοβάσαι. Μην φοβάσαι να σε ανακαλύψεις. Κάνε το βήμα να γίνεις αυτός ο άλλος άνθρωπος που πραγματικά είσαι, που ονειρεύεσαι, που θα ήθελες να είσαι. ‘Και αν πέφτω έξω; Και αν δεν είμαι αυτός;’ Τότε ετοιμάσου να πάμε πάλι απ’ την αρχή. Την διαδικασία την ξέρεις. ‘Πάλι τα ίδια; Πάλι η ανασφάλεια;’ Αν, όμως, το σκεφτείς καλύτερα…δεν αξίζει; Δεν αξίζει να δοκιμάσεις να βρεις τον δικό σου, μοναδικό θησαυρό; Δεν είσαι περίεργη να δεις τι μπορείς να κάνεις; Δεν αξίζει λίγη ανασφάλεια για απεριόριστη δύναμη;
Τι λες; Μένεις εκεί ή αλλά-ζεις;
Πάλμου Νάντια
Φιλόλογος
Ευχαριστούμε πολύ τη Νάντια Πάλμου για το εξαιρετικό κείμενό της, το οποίο δημοσιευθηκε στο πρώτο τεύχος του Μωβ Πορτοκάλι
Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών Θυμάτων Βίας Καστοριάς.
supportwomenkastoria.blogspot.gr
