Καθισμένοι, σκυθρωποί και λιγομίλητοι πια κάθονται εκείνοι οι αιωνόβιοι άνθρωποι που η ζωή έφτασε στο σημείο να τους πει ” Τέλος χρόνου”.
Αρνούνται να ομολογήσουν ότι στο πλάι τους στέκεται μέρα νύχτα μία ανατριχιαστική αίσθηση που τους σιγοψυθιρίζει στο αυτί “Άντε, είναι ώρα να φεύγουμε”.
Κι οι ίδιοι προφανώς το ξέρουν!
Πολλές φορές το αναζητούν απελπισμένα γιατί ίσως κουράστηκαν να ζουν πια, άλλες… κατηγορηματικά το αρνούνται… και τις περισσότερες το φοβούνται ή μάλλον… το τρέμουν!
Το σώμα τους έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, η πεισματάρα ψυχή τους όμως επιμένει κι έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα τους που αρνείται να βγει απ τα σωθικά τους.
Έχει φωλιάσει πεισματικά και σαν γριά εγωίστρια φέρεται μ ‘ αυτόν τον παιδιάστικο και επιπόλαιο τρόπο.
Σαν να την ακούω να τους φωνάζει,
” Δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν φεύγω! ” όπως ένα κακομαθημένο πεντάχρονο.
Μια μέρα γι’ αυτούς φαντάζει σαν δέκα…
Ένα κρεβάτι με δεκαεπτά μαξιλάρια μπρος πίσω και έντεκα κουβέρτες πάνω κάτω για να βολέψουν κάπως το καταπονιασμένο, αδύναμο κορμί τους, εξασφαλίζοντας λίγες μονάχα ώρες ύπνου. Αγαθό μέγιστης αξίας!
Τα ροζ, μπλε, πράσινα χάπια είναι έτοιμα κομμένα και τακτοποιημένα κατά μέρα στα ειδικά κουτάκια.
Ευτυχώς έχουν να περιμένουν κάτι κάθε δυο τρεις ώρες, αναπτερώνοντας κάπως αυτό το ηθικό τους.
Θυμίζει θα λεγα κάτι απο βιντεοπαιχνίδι. Όσους πόντους μάζευε ο ήρωας, τόση ενέργεια και ζωή ειχε!
Έτσι κι αυτοί παίζουν με τα χάπια τους.
Ψευδαισθήσεις…
Οι αβάσταχτοι πόνοι έχουν γίνει οι μοναδικοί εχθροί που τους αποδεικνύουν ότι η νίκη πια είναι δική τους.
Κι όταν σωματικά τραμαυτίζονται και πονάνε από δαύτους, λίγη δόση κορτιζόνης _περιστασιακά_ίσως τους απαλύνει ή μάλλον… τους ξεγελάσει.
Έχουν ανάγκη μεγάλη όμως να ελπίζουν στο ίσως τελευταίο αύριο, που δεν παύει να είναι τόσο γλυκό και τόσο αιώνιο στα δικά τους μάτια…
Έχουν παρέες όμορφες, συμπαθητικές που τους συντροφεύουν κάθε μέρα εκείνες τις μοναχικές ώρες όταν κάνουν διάλειμμα απο τις βαθιές σκέψεις και έννοιες τους.
Έναν ελληνικό, μυρωδάτο καφέ με τρία κουταλάκια ζάχαρη, μερικές φλόκες Λάβδας, λίγη μουσική στο παλιό ραδιοκασετόφωνο, μία δεκάλεπτη βόλτα στην αυλή και ίσως… μία κρυφή ματιά στα παιδιά της γειτονιάς που τρέχουν και παίζουν, σφύζοντας από ζωή, αναπολώντας τις μαγικές στιγμές του δικού τους παρελθόντος.
Αναπολώντας τα νιάτα!
Τα παιχνίδια, το σχολείο, τις σκανταλιές, τους νεανικούς έρωτες αλλά κι ένα τρομακτικό κεφάλαιο που βάναυσα δυστυχώς έχει στιγματίσει το μυαλό και τη ζωή τους!
Τον πόλεμο!
Αληθινά, σκληρά γεγονότα που εξιστορούν στα εγγόνια σαν απλά παραμυθάκια. Αν τους κοιτάξεις όμως προσεκτικά, θα διακρίνεις δάκρυα στα ρυτιδιασμένα μάτια τους.
Είναι ιστορίες που τους πονάνε… τους τρυπάνε σαν μαχαίρια την ψυχή και την σκέψη, όμως είναι το τιμιότερο και πιο άξιο κομμάτι της ζωής τους. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης αλλα και το μεγαλύτερο κατόρθωμα!
Ξεχειλίζει εξάλλου η περηφάνια τους όταν τους ακούς να μιλούν γι αυτά, γιατί πάλεψαν, θυσίασαν, σκότωσαν, έσωσαν… ΣΩΘΗΚΑΝ!!!
Κι όταν η νύχτα κοπιάσει και πάλι, κλείνουν τα μάτια περιμένοντας ήσυχα τον ύπνο να έρθει να τους πάρει.
Γι’ απόψε ή για πάντα…
Artist: Scott Black, ”You’re all I need”
