Η Ελλάδα η χώρα του φωτός, του πολιτισμού,της γνώσης, της σοφίας και αδιαμφισβήτητα της καλής ζωής καταφεύγει τον Απρίλιο του 2010 στο μηχανισμό στήριξής ανατρέποντας σιγά, σιγά τα δεδομένα για τον Έλληνα πολίτη.
Η καθημερινότητα δυσκολεύει με τις επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτο, το ποσοστό ανεργίας να αυξάνεται ραγδαία και τους νέους να αφήνουν την πατρίδα τους με σκοπό να δούν τους κόπους τόσων χρόνων σπουδών να ΄΄πιάνουν τόπο΄΄.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα καθώς η σύγχυση και ο θυμός φαίνεται να κατευνάζονται από την αισιοδοξία και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον όπως αρμόζει στους νέους του 2016, ΄΄στα παιδιά μας΄΄.
΄Όλα καλά, αντέχουμε΄΄ η φράση που ακούγεται χρόνια από τον Έλληνα που δυσκολεύεται να παραδεχτεί το τι συμβαίνει, μεταφράζεται ως επιβίωση και τότε πραγματικά σκέφτεσαι μένω ή φεύγω.
Για πολλούς η απάντηση είναι εύκολη για άλλους πάλι όχι. Η γνώση μπορεί να παραμένει το όπλο των Ελλήνων αλλά δυστυχώς οι πόροι δεν υπάρχουν και αυτό μας οδηγεί στην αποξένωση και στην παροχή των γνώσεων και ικανοτήτων μας στις ξένες αγορές. Η Ελλάδα παραδίδει ΄΄τα μυαλά της΄΄ σε χώρες του εξωτερικού και σε επιχειρηματίες που γνωρίζουν καλά το παιχνίδι των επενδύσεων και του κέρδους, κάτι που πάντα δυσκόλευε τη δική μας χώρα.
Το ελληνικό τοπίο αρχίζει πλέον να σκοτεινιάζει αρκετά, με τις ζωές μας να κατευθύνονται σαν μαριονέτες στα χέρια των Δανειστών. Το πόσο θα κρατήσει κανείς δεν το γνωρίζει αλλά η πορεία θα συνεχίσει να είναι δύσκολη για αυτό χρειάζεται δύναμη, υπομονή, θετική σκέψη όσο αυτό είναι δυνατό και σε καμία περίπτωση απογοήτευση.
Όλα αυτά τα κλισέ που γράφονται, διαβάζονται και ακούγονται από τον καθένα μπορεί να έχουν κουράσει όλους εμάς αλλά είναι απαραίτητα για να επιζήσουμε στη σημερινή ελληνική κοινωνία.
Απο τη Γκιόκα Μαρία
