Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μου μέρα στο λύκειο. Το κλίμα της σοβαρότητας ,του διαφορετικού, της ωρίμανσης ,σιγά σιγά , επικρατούσε στον αέρα. Δεν ήμουν πια ένα παιδάκι. Έπρεπε να αρχίσω να παίρνω αποφάσεις για την ζωή μου πλέον.
Η πρώτη χρονιά ήταν της προσαρμογής. Ναι μεν υπήρχε στο μυαλό μου το ότι από δω και πέρα ότι κάνω θα καθορίσει την συνέχεια της ζωής μου ωστόσο δεν έδινα ακόμα τόση σημασία. Έχω χρόνο έλεγα. Η Δευτέρα λυκείου δεν άργησε να έρθει. Πλέον έπρεπε να αποφασίσω κατεύθυνση. Θεωρητική; Θετική; Ή Τεχνολογική;
Το σκεφτόμουν για πολλές μέρες. Που είμαι καλύτερη; Τι σχολές θέλω; Και άμα μετανιώσω για αυτό που διάλεξα; Με τα πολλά διάλεξα την θεωρητική .
Όνειρό μου ανάμεσα σε πολλά άλλα ήταν να ασχοληθώ με την ψυχολογία, με ενθουσίαζε το γεγονός ότι μπορώ να καταλαβαίνω τους άλλους από την στάση τους την γλώσσα του σώματος και άλλα. Η Δευτέρα λυκείου ήταν αρκετά ζόρικη ωστόσο είχα θέση έναν στόχο πια και αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίσω το διάβασμα.
Τρίτη λυκείου. Η χρονιά του τρόμου όλων των μαθητών. Ένα σύστημα , άδικο κατά την άποψή μου, θα αποφάσιζε αν το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα ή όχι. Η Τρίτη λυκείου ήταν ένας εφιάλτης. Σχολείο διάβασμα φροντιστήριο διάβασμα ύπνος και φτού και απ την αρχή πάλι. Κάπου στα μέσα της χρονιάς τα παράτησα. Δεν γινόταν άλλο αυτό το πρόγραμμα. Η ψυχολογία μου έπεσε και φτάνοντας στον Μάη που θα δίναμε είχα εγκαταλείψει ότι στόχο και ελπίδα είχα. Έδωσα πανελλήνιες, δεν τα είχα πάει καλά, το ήξερα ωστόσο έφτανε το καλοκαίρι και όλη η αρνητικούρα της τελευταία χρονιάς άρχισε να χάνεται.
Κάπου τέλη Ιουνίου βγαίνουν τα αποτελέσματα. 11.856 μόρια. Τα όνειρά μου είχαν γκρεμιστεί για την ιδανική μου Σχολή. Πάω να κάνω το μηχανογραφικό να δηλώσω σχολές. Καμία σχολή δεν μου άρεζε πλέον. Πριν την Τρίτη λυκείου είχα στον νου μου πολλές άλλες σχολές εκτός της ψυχολογίας ωστόσο με τα μόρια που έβγαλα δεν είχε πλέον αυτές της επιλογές. Δήλωσα 10 σχολές.
25 Αυγούστου 2013. Με ξυπνάνε με τηλέφωνα να μου πουν ότι βγήκαν τα αποτελέσματα. «Συγχαρητήρια πέρασες στο τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας Καστοριά». Πρώτη αντίδρασή μου ήταν αρνητική. Με τι έχει να κάνει η σχολή; Θα πάω; Και το κυριότερο Που είναι η Καστοριά;; Αποφασίζουν ,μετά από πολλές συζητήσεις, οι γονείς μου ότι μπορούν να με στηρίξουν και να έρθω. Εγώ δεν ήθελα, ήμουν σίγουρη ότι δεν θα μου αρέσει.
Το συζητούσα με τους φίλους μου και όλοι μου έλεγαν να δοκιμάσω και αν δε μου αρέσει να γυρίσω πίσω. Το μόνο σίγουρο για μένα ήταν ότι δεν ξαναέδινα πανελλήνιες οπότε με μισή καρδιά και γεμάτη ανασφάλειες για το τι πάω να κάνω ερχόμαστε Καστοριά.
Πανέμορφη πόλη. Θυμάμαι την μέρα που ήρθα ψιχάλιζε ωστόσο ο συνδυασμός της λίμνης με τα βουνά γύρω γύρω και της αρχιτεκτονικής της πόλης με είχε μαγέψει. Παρ όλα αυτά δεν έπεφτα εύκολα. Υπήρχαν πολλά άλλα που έπρεπε να δω για να εγκρίνω. Αφού τελείωσα με την εγγραφή έπρεπε να ψάξω για σπίτι. Ευτυχώς είχε περάσει και μια άλλη κοπέλα που γνώριζα Καστοριά οπότε με το που έφτασα την πήρα τηλέφωνο να με βοηθήσει. Έτυχε να νοικιάζεται σπίτι στην πολυκατοικία της οπότε πήγα και νοίκιασα εκεί να έχω κοντά μου έναν γνωστό.
Το πρώτο μου σπίτι. Δεν ήταν κάτι τρομερό ωστόσο με ενθουσίασε η ιδέα αυτή. Άρχισα σιγά σιγά να τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα.
Η πρώτη μέρα στο μάθημα. Σηκώνομαι από το πρωί ετοιμάζομαι και πάω στο ΤΕΙ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ψιλό καταλάβει με τι ασχολείται η σχολή και η άποψή μου ήταν ουδέτερη, και μου άρεζε και δεν μου άρεζε. Όσο περνούσε ο καιρός τα μαθήματα άρχισαν να μου κινούν το ενδιαφέρον περισσότερο. Ταυτόχρονα είχα αρχίσει να κάνω παρέες και βγαίνω για να μάθω την πόλη. Βέβαια στην αρχή οι έξοδοι μου ως κλασική φοιτήτρια περιλάμβαναν κυρίως καφέδες και νυχτερινούς εξόδους. Αργότερα όμως άρχισα να εξερευνώ και την πόλη και να μαθαίνω για την ιστορία και τα ιστορικά της μνημεία.
Κάπως έτσι, έφτασα στο τέλος σχεδόν της φοιτητικής μου ζωής στη Καστοριά. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε από επιλογές ισως τυχαίες και συμβουλές άλλων, για μένα.
Με αρνητική από μένα άποψη για την σχολή και το μέρος και κατέληξε στην Καλύτερη μέχρι τώρα εμπειρία και επιλογή της ζωής μου. Αν κάποιος μου έδινε την επιλογή να γυρίσω πίσω και να περάσω στην σχολή των ονείρων μου δεν θα πήγαινα. Η πόλη αυτή έχει τον τρόπο της να σε κάνει να μην μπορείς μακριά της.
Τέλος θα έλεγα σε όσους διαβάζουν αυτό το άρθρο ότι η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες, αν δεν μπορέσαμε να αρπάξουμε μια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες. Και που ξέρεις ίσως εκεί να είναι το μέρος που πραγματικά ανήκεις.
Β.Κ
