«Θείτσα μου,
σήμερα ανηφόρισα στο μέρος που φιλοξενούμε οι άνθρωποι τους νεκρούς μας και έσφυζε τριγύρω η άνοιξη και η ζωή. Ήσυχες εκρήξεις χρωμάτων στο χώμα, κίτρινο, λιλά, μωβ, πράσινο και άσπρο της μαργαρίτας. Στα δέντρα, μικρά φυλλαράκια και κομπάκια σε τρυφερό λαδί, σαν παιδάκια είναι, τέτοια τρυφεράδα σε πιάνει σαν τα παρατηρείς. Τα πουλιά, ω τα πουλιά, τι όμορφα που τραγουδούν, τίποτα δεν τα νοιάζει, μόνο χαίρονται και κελαηδώντας ευχαριστούν τον πλάστη τους. Τώρα που το σκέφτομαι λέω πως μάλλον η ψυχή σου έχει μεταμορφωθεί σε πουλί, σου ταιριάζει, ναι, ένα αηδόνι δυό χρόνων έγινες, που ντροπαλά και γλυκά κελαηδάει κρυμμένο στα φυλλώματα. Τις νύχτες θα πλησιάζεις στο σπίτι, η κερασιά έχει ανθίσει στον κήπο, οι τουλίπες χρωμάτισαν τα παρτέρια, και η μηλιά φούντωσε και αυτή. Θα σε πιάνει τότε ένας λυγμός και θα τραγουδάς για όλα σου τα παράπονα, θα είναι γλυκό το κελάηδημά σου, οι άνθρωποι θα σαστίζουν και θα σωπαίνουν, “τι αηδόνι νάναι αυτό” θα αναρωτιούνται στα κρεβάτια τους, μέχρι και το ποτάμι θα σωπαίνει, κάτι σαν μέλι θα χύνεται στις ραχοκοκαλιές και μια γλύκα θα τα κυριεύει όλα…»
