Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μας και τους δρόμους της Καστοριάς η παθιασμένη ιαχή της μεγαλειώδους απεργίας της 4ης Φλεβάρη. Τελικά ήταν αρκετές οι 63 ημέρες που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα για να ξεθυμάνει η ιαχή και να γίνει ψίθυρος. Οι όρκοι τιμής και οι υποσχέσεις ότι η 4η Φλεβάρη θα είναι μόνο η αρχή ενός αδιάκοπου αγώνα ενάντια στην κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης ενός αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων μετατράπηκαν σε τακτική συντήρησης δυνάμεων για του επερχόμενους αγώνες. Για ποιους όμως επόμενους αγώνες; Πέντε χρόνια μνημονίων, πέντε χρόνια διάλυσης της κοινωνίας και των ανολοκλήρωτων κατακτήσεων κι εμείς κατασκευάζουμε αναπαυτικές ψευδαισθήσεις, που τελικά στρέφονται εναντίον του ίδιου μας του εαυτού.
Η έκδηλη πλέον αδυναμία κάποιων να αποτινάξουν από πάνω τους τον κομματικό μανδύα αλλά και το γεγονός ότι σιγά – σιγά ο καθένας αυτομολεί στον ατομικισμό και την απομόνωση δεν αφήνει χώρο για άλλες ερμηνείες. Η εκκωφαντική απουσία για παράδειγμα του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ Καστοριάς από μία απεργία που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ απλώς έρχεται να ολοκληρώσει το παζλ. Ο στεναγμός ανακούφισης των συναδέλφων εκπαιδευτικών για το πάγωμα και την κατάργηση της αξιολόγησης – αυτοαξιολόγησης, για την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων, για την επιστροφή των συναδέλφων που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, για όλες αυτές τις μικρές νίκες απέναντι στις πολιτικές λιτότητας των μνημονίων, αντί να αποτελέσει τη φλόγα και τη δύναμη για τη συνέχιση του αγώνα οδήγησε σε έναν εφησυχασμό που δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση. Ιδιαίτερα τώρα που για άλλη μία φορά η συγκυβέρνηση φέρνει νέα μέτρα που θίγουν όλους τους εργαζόμενους (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα).
Η μετατροπή της σύνταξης σε bonus στόχου για όσους καταφέρουν να τερματίσουν στα 67 τους χρόνια τον 40ετή εργασιακό μαραθώνιο, η εφαρμογή του νέου μισθολογίου που επιφέρει νέες μειώσεις στον μισθό των εκπαιδευτικών, οι συνάδελφοι που μετακινούνται σε τρία, τέσσερα ακόμη και πέντε σχολεία, η εφαρμογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, οι δαπάνες για την παιδεία που έχουν πιάσει ιστορικά χαμηλά (2,7%), η αδιοριστία, το επικείμενο κλείσιμο δομών, η εγκατάλειψη της ειδικής αγωγής, το χαμένο χαμόγελο των μαθητών μας, αν όλα αυτά δεν αποτελούν λόγο για ρήξη και ανατροπή τότε τι;
Η περίοδος των ευχολογίων, των προκατασκευασμένων δικαιολογιών και των ανέξοδων κορώνων έληξε…
Ανδρέας Βιτούλας (Γεν. Γραμματέας ΕΛΜΕ Καστοριάς)
Αλέξανδρος Μακρίδης (Αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Καστοριάς)
Σπύρος Παρίσσης (Πρόεδρος ΕΛΜΕ Καστοριάς)
Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν, ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί, περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους, και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους, μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους, άλλο δε μας μένει.
«Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι – Επίκαιροι αμίλητοι»
