Όταν θες να φύγεις, φεύγεις… δεν το φωνάζεις, δεν το ανακοινώνεις σε κάποιον που μέχρι τώρα δεκάρα δεν έδινε για το αν θα μείνεις.
Ξέρεις γιατί το κάνεις αυτό;
Γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις ότι θα τον ταρακουνήσεις, ότι θα αλλάξει, ότι επιτέλους θα ενδιαφερθεί.
Αφού δεν ενδιαφέρθηκε τόσο καιρό γιατί να ενδιαφερθεί τώρα και να ξέρεις ακόμη και να το κάνει θα είναι λίγο, για πολύ λίγο, και μετά θα ξεχαστεί πάλι. Θα το κάνει μόνο γιατί το ζήτησες, όχι γιατί το νιώθει πραγματικά, όχι γιατί θέλει να είναι εδώ για σένα και όχι γιατί βλέπει ότι εσύ είσαι εδώ για αυτόν.
Για να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον πρέπει να το νιώθει, να το θέλει, να μπορεί. Ένας που δεν θέλει να σου δώσει συναίσθημα και το βλέπεις τόσο καιρό, τι περιμένεις; Να σου το δώσει αφού συγκινηθεί που διαλαλείς τη φυγή σου;
Απλά φύγε… χωρίς ανακοινώσεις και δηλώσεις κι αφού δεν ήταν εδώ, δεν θα το πάρει και χαμπάρι.
Μη φοβάσαι, δεν θα του στοιχίσει και αν φοβάσαι ότι θα στοιχίσει σε σένα, καλύτερα να πενθήσεις τώρα για αυτό που χάνεις, παρά να πενθείς μια ζωή για αυτή που δεν σου δίνει, για αυτά που προσδοκούσες και ποθούσες.
Ήδη είσαι ένας ζητιάνος λίγου συναισθήματος και λίγης προσοχής, υπό την απειλή της φυγής σου.
Φύγε, μην περιμένεις κάτι από κάποιον που από μόνος του δεν έχει την πρόθεση να δώσει.
Ελπίδα… μόνο αυτό είχες τόσο καιρό. Και τώρα; Τίποτα… Νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο πουθενά.
Ίσως καλύτερα στο πουθενά, παρά στην ελπίδα που διαρκώς σε οδηγεί σε ένα τίποτα…
Από την Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγο, MSc
Πηγή: papadopsixologos.blogspot.gr
