Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής συμπίπτει στην πατρίδα μας με τις απαρχές της Άνοιξης. Την περίοδο αυτή η ημέρα μεγαλώνει, ο καιρός γλυκαίνει, ο ήλιος θερμαίνει αρκετά τη γη και τα σιτηρά ξεπετάγονται από το έδαφος και αρχίζουν να ψηλώνουν.
Το αναφερόμενο γεγονός του “ξεπετάγματος” των σιτηρών (: σιταριού, κριθαριού, βρίζας, “ταής” κ.ά.) συγκινούσε και χαροποιούσε ιδιαίτερα κατά την παλαιότερη εποχή, πριν το έτος 1965 περίπου, τους φιλόπονους γεωργούς του Γέρμα.
Μάλιστα, οι εν λόγω Γερμανιώτες, κατά την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, που είναι ορισμένη από την αγία Εκκλησία μας στο μέσον της Σαρακοστής, φαντάζονταν τις ρίζες των σπαρτών να συνομιλούν με τις ανυψούμενες και απομακρυνόμενες κορυφές τους και ν’ αποχαιρετιούνται μεταξύ τους, αυτήν δε την υποτιθέμενη “φυτική” συνομιλία την επαναλάμβαναν και οι ίδιοι λέγοντας τα εξής:
«Άιντε τώρα!
– Έχε γεια ριζίτσα (έλεγε τάχα η κορυφή του φυτού)
– Στο καλό κορφίτσα (απαντούσε δήθεν η ρίζα του)».
Καταγραφή Γιώργου Τ. Αλεξίου.
 |
| Ο ξυλόγλυπτος Σταυρός λιτάνευσης την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης στον Γέρμα Καστοριάς (18ος αι.). |
 |
| Αγρός σιτηρών σε περιοχή του βουνού Σαρακίνα Κορησού. |
 |
| Σιτηρά δίπλα στο ναΐσκο του Αποστόλου Θωμά στη Σαρακίνα Κορησού. |
 |
| Περιοχές σιταγρών στον Γέρμα. Άποψη από την περιοχή Πάτωμα του βουνού Πάσχος. |
