Ώρα 8 και κάτι. Βράδιασε αλλά έχει ζέστη. Μάλλον η άνοιξη το αποφάσισε να κάνει εμφάνιση για τα καλά. Κατεβαίνω με γρηγοράδα όπως πάντα, τα πλατιά σκαλιά μπροστά απο τον παλιό φούρνο του Σεραφείμ.Όσο φθάνω προς τη βάση της σκάλας, όλο και πιο οικεία νιώθω.Το γιατί, το ξέρω μόνο εγώ…Σταματώ για λίγο και αφουγκράζομαι μια περίεργη ησυχία.Χάνομαι όπως πάντα για λίγο στα στενά της συγκεκριμένης γειτονιάς και μετά απο ανηφοροκατήφορους, βρίσκομαι έξω απ’ την Παναγία την Εβραϊδα.
Παρασκευή βράδυ. Βήμα βήμα έρχεται η άνοιξη και μαζί της κι η Ανάσταση.
Παρασκευή Χαιρετισμών της Παναγίας. Άλλες δυό Παρασκευές κι ύστερα Του Λαζάρου.
Μικρό εκκλησάκι, κι όμορφο! Τα Νυχτολούλουδα της μακρόστενης αυλίτσας, μυρίζουν τόσο έντονα.
Σπρώχνω την ξύλινη πόρτα. Μέσα στην εκκλησία κανείς. Η Ησυχία πιο έντονη κι απο πρίν. Το μόνο που ακούγεται, είναι η μαντεμένια ξυλόσομπα να βράζει..Τα μεγάλα πέτρινα ντουβάρια, δεν αφήνουν την έξω ζέστη να μπεί μέσα. Εκεί είναι ακόμη χειμώνας.Τα πρώτα κεράκια, ικεσία ανθρώπων φαίνονται στο μπρούτζινο και καλογυαλισμένο μανουάλι μπροστά απ΄την εικόνα, που όπου κι αν πας σε κοιτάζει.Ανάβω κι εγώ. Δύο. Το ένα για μένα και όσα θέλω και το άλλο παραγγελία της γιαγιάς μου.
“Αφού θα πάς στην γειτονιά μου, θ’ ανάψεις και για μένα ένα στην Εβραϊδα μου.”
Όταν ήμουν πιο μικρή,πάντα παραξενευόμουν με την κτητική αντωνυμία που χρησιμοποιούσε όταν αναφέρονταν στην συγκεκριμένη εκκλησία. Αργότερα, έμαθα πως ήταν η εκκλησία που φύλαγε η μάνα της η Μπότω μαζί με τη φίλη της την αδερφική την Αφροδίτη. Τέτοιες μέρες λέει, όλη η γειτονιά ήταν στο πόδι! Ετοίμαζαν την εκκλησία για το Πάσχα που έρχονταν. Άσπριζαν τα φρύδια,τινάζαν τα υφαντά και οι μεγάλες μπρούτζινες καντήλες τρίβονταν απο χέρια παστρικά ώρες ολόκληρες!
Η Μπότω,αγάπαγε την εκκλήσία σαν να ταν δικό της σπίτι. Τίποτα λιγότερο απ’ αυτά που έκανε σπίτι της δεν έκανε στην εκκλησία. Σαν τάμα, απο τότε που βομβαρδίστηκε η πόλη και περίμενε μαζί με τα παιδιά της μικρά, στη Γκουλουμπίντσα να σταματήσει το κακό προσευχόμενη σ΄αυτήν…Γύρισε στη γειτονιά. Σπίτι δεν υπήρχε, ρημαδιό όλα. Όλα κατεστραμένα και το εικονοστάσι έλειπε! Γρήγορα, έφτασε η Βιργινία να συμπαρασταθεί και να ενημερώσει: “Οι Εικόνες είναι στην Εβραϊδα”. Οι Γείτονες, βλέποντας το σπίτι να πέφτει, μπήκαν στα χαλάσματα να σώσουν τις εικόνες και θεώρησαν καλό να τις εναποθέσουν στην αγκαλιά Της.
Απο τότε η Μπότω, κάθε που πήγαινε εκκλησία, πρώτα προσκυνούσε την μεγάλη εικόνα της Εβραίδας με το ασημένιο στέφανο και την παλάμη και αμέσως μετά προσκυνούσε μια μια τις δικές της. Βέβαια αργότερα, οι εικόνες χάθηκαν απο αυτήν την εκκλησία, μαζί και με άλλες πολλές απο άλλες εκκλησίες της πόλης… Αυτή την αγάπη για την Παναγιά, η Μπότω και η Αφροδίτη, την εμφύσησαν και στις κόρες…τη Μαίρη, την Αθηνά, την Τούλα…
Οι μανάδες γυάλιζαν τα πάντα στο πέρασμα τους για την Ζωοδόχο που κατεύθανε και οι κόρες κάναν παρακλήσεις ψέλνοντας στην Παναγιά. Απο τότε καλλίφωνες.. Φίλες κολλητές μέχρι και σήμερα και πάντα όταν πλησιάζουν οι μέρες οι γιορτινές να σκέφτονται την Εβραίδα και να θέλουν να είναι εκεί, αν και τα πόδια πλέον δεν τις κρατούν, αν και έχουν αλλάξει απο χρόνια πολλά γειτονιά. Μια γειτονιά γεμάτη αγάπη λοιπόν. Απο γεννιά σε γεννιά. Αγάπη και πίστη στην Παναγία, αγάπη και συμπόνια για το γείτονα, αγάπη και σεβασμό για το φίλο.
Δεν την ξέρω καλά σήμερα τη γειτονιά, λίγα πράματα μόνο κι αυτά αγαπημένα.
Δεν ξέρω ποιοί μένουν, το πατρικό σπίτι δεν υπάρχει πλέον, μα όλοι μου μιλάνε γι΄αυτό και την ιδιαίτερη ομορφιά που είχε τότε. Ακόμη και ένα γεφυράκι, που ένωνε σπίτι και καλντερίμι. Σήμερα, κάτι πεσμένα συρματοπλέγματα στη θέση του μόνο.
Η Παναγιά Εβραίδα μόνο στέκει ακόμη εκεί, μια σταθερά για τους ανθρώπους του χθές και για τους ανθρώπους του σήμερα, μέσα στα ασπροκεντήματα της, περιμένοντας τον κάθε ένα μας να της εξομολογηθεί πόθους, πόνους κι επιθυμίες.
Κι όλα μυρίζουν άνοιξη….Κι όλα να απαλύνουν…Κι όλα να είναι, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι…
