Υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν σε δημοπρασία την αγάπη, τη φιλία, τη συγγένεια, την ανθρώπινη σχέση και πουλάνε τα χαμόγελά τους.
Υπάρχουν και άνθρωποι δοτικοί.
Άνθρωποι που προσφέρουν απλόχετα ό,τι διαθέτουν για τον άνθρωπο που νιώθουν κοντά τους. Συγγενή, φίλο, συνεργάτη, σύντροφο. Γι΄αυτούς το ”όχι” είναι λέξη σπάνια.
Χαρίζουν απλόχερα χατήρια, αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος που μπορεί αυτά να επιφέρουν. Δεν το κάνουν για να δημιουργήσουν υποχρεώσεις, ούτε για να τους δει ο άλλος με καλό μάτι, να τους συμπαθήσει. Το κάνουν γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας τους.
Γεννήθηκαν για να προσφέρουν. Αγαπούν τα χαμόγελα των άλλων, αγαπούν να κάνουν τη ζωή των δίπλα εύκολη, ακόμη κι αν έτσι δυσκολεύουν τη δική τους.
Άλλωστε αναγνωρίζουν ότι δεν είμαστε όλοι δυνατοί σ’ αυτή τη γη. Εκείνοι ταξινομούνται στους δυνατούς, στους μαχητές. Γι’αυτό κι επιλέγουν να βοηθήσουν τους αδύναμους, τους αδικημένους, τους κατατρεγμένους.
Το πρόβλημα είναι ότι δε βοηθούν μόνο αυτούς. Κι ότι πολλές φορές μάλιστα, αναλώνονται να βοηθήσουν άλλους, στερώντας την αρωγή από κάποιους που τους χρειάζονται στ’ αλήθεια.
Βλέπετε υπάρχουν και οι κατά φαντασία αδύναμοι κι ανύμποροι. Στο λεξικό τους βρίσκεις ΄΄βολεψάκηδες΄΄, ΄΄παρτάκηδες΄΄, ΄΄συμφεροντολόγους΄΄ κι ενίοτε ΄΄υποκριτές΄΄. Ποικίλουν οι όροι που μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει.
Το δεδομένο πάντως, παραμένει ένα. Οι άνθρωποι αυτοί εκμεταλλεύονται την έμφυτη καλοσύνη κι επιθυμία προσφοράς, για δικό τους συμφέρον.
Βγάζουν σε δημοπρασία την αγάπη, τη φιλία, τη συγγένεια, την ανθρώπινη σχέση και πουλάνε τα χαμόγελά τους. Χάρη, με αντάλλαγμα ένα κέρασμα.
Κέρασμα φτηνό, ένα χαμόγελο πουλημένο ή ψήγματα κοινωνικής αγάπης. Άλλωστε εκείνοι που με την καρδιά τους προσφέρουν, βολεύονται με ψίχουλα που οι άλλοι τους χαρίζουν για ψωμί.
Κάνουν τη δουλειά τους στην πλάτη του άλλου, βολεύουν τις δύσκολες καταστάσεις τους, καρπώνονται ξένους κόπους. Φυγόπονοι και βολεμένοι, δε διστάζουν πουθενά.
Θα τους ακούσεις να κλαίγονται, να γκρινιάζουν, να μιζεριάζουν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Κι εσύ, ως γνήσιος μαχητής, θα θέσεις στόχο ζωής να απαλλάξεις τον ΄΄άνθρωπό΄΄ σου, από τα περιττά βάρη. Δεν θα συναντήσεις αντίσταση. Άλλωστε αυτός είναι κι ο σκοπός τους. Να τα φορτώσουν σε ξένες πλάτες για να ελαφρύνουν τις δικές τους. Δεν είναι ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.
Γιατί όμως να χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους, όταν μπορούν να φορτωθούν σε ξένους, φιλότιμους ώμους;
Εσύ σε χαρακτηρίζεις φιλότιμο, ενώ στη σκέψη εκείνων είσαι καταχωρημένος ως θύμα. Και δυστυχώς είσαι. Ένα θύμα που θα δεχτεί ακόμη και τις φωνές τους, την αρνητική κριτική και κάθε καπρίτσιο, όταν αυτό που εθελοντικά κάνεις – να το τονίζουμε αυτό – δε γίνεται σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες που σου έχουν επιβάλλει. Από εθελοντής γίνεσαι υπάλληλος, σκλάβος, υπόχρεος να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου. Παράνοια.
Δε σε χρειάζεται, απλά σε χρησιμοποιεί. Ξύπνα!
Ο άνθρωπος που αληθινά έχει ανάγκη, θα εκτιμήσει οτιδήποτε κάνεις. Θα χαμογελά αυθεντικά και με ευγνωμοσύνη και δε θα δείχνει τα δόντια του αν ξεφύγεις από κατευθυντήριες οδούς.
Μα τι λέμε τώρα; Ποιές κατευθυντήριες; Ποιός άνθρωπος που είναι πραγματικά αδύναμος, απελπισμένος και χρειάζεται βοήθεια, θα εξετάσει τα μέσα που
χρησιμοποιήθηκαν;
Ποιός θα λάβει το μάννα εξ ουρανού και θα ψάξει να βρει αν είναι με καλαμπόκι ή σίκαλη;
Σιχάθηκα να συναναστρέφομαι παρτάλια. Νισάφι πια. Σε θυμάμαι όταν σε χρειάζομαι. Θυμάμαι ότι είμαι ο φίλος, ο συγγενής, ο καλός συνάδελφος.
Σιχάθηκα να λέω πάντα ”ναι”, ενώ διψάω να σου βροντοφωνάξω ένα ”όχι” πανηγυρικό, όπως της 28ης Οκτωβρίου.
Σιχάθηκα να προσποιείσαι αδυναμία ενώ στην πραγματικότητα εγώ είμαι αδύναμη. Εγώ είμαι το θύμα. Που θα σου κάνει τη δουλειά σου, θα ακούσει τα μπινελίκια σου και στο τέλος δε θα πάρει ούτε ένα ευχαριστώ. Δε θα το κάνω για το ευχαριστώ. Το κάνω γιατί νοιάζομαι. Αλλά ανταπόκριση καμία.
Γιατί εσύ αγαπητό μου παρτάλι, νοιάζεσαι μόνο για την πάρτη σου. Κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους βάσει αυτών που μπορούν να σου προσφέρουν. Βάσει των ενδιαφερόντων, των διασυνδέσεων και των ικανοτήτων τους. Γι’ αυτό ζητάς και την κατάλληλη χάρη, από το κατάλληλο άτομο.
Αυτό δεν είναι ανάγκη, είναι τέχνη. Εξαπάτησης, εξαναγκασμού, εκμετάλλευσης.
Και καλλιτέχνης στην πλάτη τη δική μου, δεν πρόκειται να γίνεις. Ξυπνήσανε οι σκλάβοι και βοηθούν μόνο όπου πρέπει. Μόνο όπου βροντοφωνάζει, βουβά, η ανάγκη. Γιατί εκεί υπάρχει αξιοπρέπεια.
Γιατί εκεί θα διαβάσεις το ευχαριστώ στα μάτια και θα έχεις το ψυχικό κουράγιο, να βοηθήσεις άλλες χίλιες φορές. Αμελητέο το κόστος, αδιάφορο το τίμημα. Αντέχουμε.
Γι’ αυτό άλλωστε είμαστε άνθρωποι.
Τα ανθρωπάκια καλύτερα να κουρνιάξουν στην τρύπα τους. Μακριά μας.
Γράφει η Στεύη Τσούτση.
Πηγή: paramana.eu
www.thessalonikiartsandculture.gr
Artist: Marc Chalmé
