Γράφει ο Λεωνίδας Θ. Πουλιόπουλος.[1]
Κάποτε σε μια εφημερίδα της Φρανγκφούρτης δημοσιεύτηκε ολοσέλιδο άρθρο του δημοσιογράφου και αρχαιογνώστη Κόνραντ Άνταμ, ο οποίος αναφέρει ότι, στα πλαίσια ορισμένων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, που επιχειρούνται σε αρκετά γερμανικά κρατίδια, πρέπει να ενισχυθεί η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα γερμανικά σχολεία.
Κύριο επιχείρημά του είναι ότι τα αρχαία ελληνικά ακονίζουν το δημοκρατικό φρόνημα και την πολιτική συνείδηση των παιδιών σε μια κοινωνία καταναλωτική που την χαρακτηρίζει η πνευματική νωθρότητα.
Εάν συμβουλεύονταν οι κυβερνώντες τους αρχαίους για τα δάνεια θα τους έλεγαν:
«Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί. Φύλασσε σ’ αυτόν εγκρατώς ελεύθερον», που σημαίνει: «Τα δάνεια κάνουν δούλους τους ελεύθερους. Να φυλάς τον εαυτό σου με εγκράτεια ελεύθερο». (Μένανδρος).
Ο Πλούταρχος είχε γράψει για τον δανειστή: «Φεύγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν ου γην αιτούντα και ύδωρ ως ο Μήδος, αλλά της ελευθερίας απτόμενον και προγραφόντα την επιτιμίαν. Καν μη διδώς ενοχλούντα». (Ηθικά – Περί του μη δειν δανείζεσθαι, 828 Ε). Δηλαδή: «Να αποφεύγεις τον εχθρικό και τυραννικό δανειστή, ο οποίος δεν ζητεί (μόνον) «γη και ύδωρ», όπως οι Μήδοι, αλλά αγγίζει (δηλαδή «βάζει χέρι») στην ελευθερία σου και προσημειώνει τα πολιτικά και περιουσιακά σου δικαιώματα.
Στο σημείο αυτό οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν απολύτως δίκαιο. Εμείς όμως δεν το γνωρίζαμε και τώρα που το μάθαμε είναι πλέον αργά. Εάν κάποιος επικαλούνταν ή δίδασκε τα προαναφερθέντα πριν 10 χρόνια, θα τον θεωρούνταν εξωπραγματικό ή γραφικό ή οτιδήποτε άλλο. Να όμως που οι αρχαίοι Έλληνες επιβεβαιώνονται ακόμη και μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια.
Και για την πολυπολιτισμικότητα μας συμβουλεύουν οι αρχαίοι Έλληνες.
- Ο Θουκυδίδης (Βιβλ. Α’, 141) γράφει ότι σε κάθε κράτος που κατοικούν πολλές φυλές και έχουν όλες τα ίδια δικαιώματα, το κράτος δεν πρόκειται ποτέ να προοδεύσει γιατί κάθε μία φυλή ψάχνει τρόπο να το γκρεμίσει, στην προσπάθεια να επιβληθεί επί των άλλων:
- «Πολεμείν δε μη προς ομοίαν παρασκευήν αδύνατοι, όταν μήτε βουλευτηρίω ενί χρώμενοι παραχρήμά τι οξέως επιτελώσι πάντες τε ισόψηφοι όντες και ουχ ομόφυλοι το εφ’ εαυτόν έκαστος σπεύδη».
- Δηλαδή: «Δεν είναι σε θέση να πολεμήσουν εναντίον δύναμης οργανωμένης κατά διαφορετικό τρόπο, την στιγμή που δεν έχουν ένα βουλευτήριο, ώστε να εκτελούν άμεσα και γρήγορα τις αποφάσεις τους και ο καθένας τους επιδιώκει το προσωπικό του συμφέρον, καθώς είναι ισότιμοι και αλλόφυλοι. Έτσι ως συνήθως τίποτε δεν επιτυγχάνεται».
Εμείς νομίζουμε ότι οι εποχές άλλαξαν και αυτά δεν ισχύουν στην σημερινή εποχή. Είναι όμως έτσι; Ή όταν θα το καταλάβουμε θα είναι πλέον αργά; Μήπως και δω οι αρχαίοι επαληθευθούν;
Ο οικουμενικός ελληνικός λαός έχει εμπειρία από την προσφυγιά. Στα τελευταία 100 χρόνια έζησε την προσφυγιά της Μικρασιατικής καταστροφής και της γενοκτονίας, την προσφυγιά του εμφυλίου και τώρα ζει την προσφυγιά άλλων λαών, αλλά και την δική του με την μετανάστευση λόγω οικονομικής κρίσης. Είναι ευαίσθητος στο ζήτημα αυτό, αλλά μεταξύ ανοργάνωτης ευαισθησίας και βάρβαρης αναλγησίας υπάρχει και μέση οδός, όπως λέμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος είναι λεπτό ζήτημα και χρειάζεται λεπτούς και έξυπνους χειρισμούς. Οι πολιτικοί μας όμως όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν ούτε καν πώς να παίρνουν αποφάσεις. Στη επιστήμη της Διοίκησης Επιχειρήσεων υπάρχει μία μέθοδος που ακούει στο όνομα << ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ>>. Ας την εφαρμόσουν και ίσως βρουν την λύση έστω και εν απουσία του ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ.
Τελειώνω με δύο προσφιλείς μου ρήσεις που λένε. Ότι:
“Στη ζωή όλα εδώ πληρώνονται”. Και η άλλη. “Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα”. Ας φροντίσουν λοιπόν οι πολιτικοί και οι ισχυροί της γης να μην συνεχίζουν να αδικούν και να αμαρτάνουν, καθότι τα λάθη και τις αμαρτίες όλοι μαζί θα τα πληρώσουμε. Εκτός εάν υπάρχει αναπόφευκτη νομοτέλεια στη φύση που ακούει στη φράση “πεπρωμένο φυγείν αδύνατον” και έτσι, ότι και να κάνουμε, τους συμπαντικούς νόμους δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε αλλά να τους εξευμενίσουμε.
[1] Ακόμη μια φορά αποφάσισα να μην αναφερθώ στο συνοπτικό βιογραφικό μου, καθότι ένας φίλος αρθρογράφος σχολίασε ότι, δεν πρέπει να αναφέρει κανείς τους ακαδημαϊκούς του τίτλους, ίσως διακατεχόμενος από το έντονο σύνδρομο της κοινωνίας μας <<Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα>>. Δηλαδή αντί να φροντίσει και ο γείτονας να αποκτήσει κατσίκα προτιμά να ψοφήσει και αυτή του γείτονα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
Έλληνες Καταφυγόντες στην Αλβανία, “θύματα” του εμφυλίου το 1949.
Τότε οι πρόσφυγες προέρχονταν από την ύπαιθρο και τα χωριά και ήξεραν πώς να επιβιώνουν στην βουνά χωρίς καμία άλλη υποστήριξη. Η καλύβα πίσω τους είναι δικό τους δημιούργημα και συντηρούνταν μόνη τους χωρίς καμία βοήθεια.
