Η ‘’ευρωπαϊκή λύση’’ μετατρέπεται σε φράχτες, που κουρελιάζουν την ενιαία Ευρώπη
Στην Ευρώπη υπάρχουν κάποιοι που ενίοτε σχεδιάζουν και προετοιμάζουν ωμές παρεμβάσεις σε χώρες με στόχο την ανατροπή αυταρχικών Κυβερνώντων και Κυβερνήσεων με αιτιολογία δήθεν την επιβολή της Δημοκρατίας δυτικού τύπου.
Δεν διστάζουν να επέμβουν ευθέως ακόμη και βομβαρδίζοντας χώρες, όπως πρόσφατα στην Βόρεια Αφρική, ανατρέποντας μεν απολυταρχικά καθεστώτα, προκαλώντας όμως αντί της εγκατάστασης Δημοκρατίας χαοτικές εμφύλιες συγκρούσεις με ποταμούς αίματος. Βαφτίζουν τις χαώδεις μαζικές λαϊκές εκρήξεις (βλ. αραβική) «άνοιξη»!
Υπάρχουν όμως και άλλοι που δεν εμπλέκονται μεν άμεσα στις στρατιωτικές επεμβάσεις αλλά βολεύονται με αθρόες πωλήσεις όπλων στους αντιμαχόμενους. Αυτοί δεν κάνουν θόρυβο αλλά κερδίζουν τεράστια ποσά από το εμπόριο όπλων. Είναι βέβαια και εκείνοι, που κάποιοι τους χαρακτήριζαν ως ‘’νέα Ευρώπη’’, έγιναν δεκτοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσφατα αλλά συμπεριφέρονται με τρόπο που παραπέμπει σε νοοτροπίες της χειρότερης εθνικιστικής περιόδου στον ευρωπαϊκό χώρο.
Για όλους αυτούς, τα καραβάνια των ξεριζωμένων εξαθλιωμένων,απελπισμένων, πεινασμένων ή απλά τρομοκρατημένων από τις συγκρούσεις ανθρώπων, που επιχειρούν να έλθουν στην Ευρώπη και πνίγονται στο Αιγαίο ή στη θάλασσα της Λαμπεντούζα, πρέπει να εμποδιστούν με κάθε τρόπο να φτάσουν στην Ευρώπη.
Οι ηγεσίες των χωρών της Ε.Ε συνέρχονται κάθε τόσο και συζητούν. Στην αρχή με αμηχανία και έντονη απορία: ‘’Τι στην ευχή θέλουν όλοι αυτοί και πήραν τον δρόμο (με τα πόδια) για την Ευρώπη; Πώς εμφανίζονται στην πόρτα μας δίχως να τους καλέσουμε; Πώς τολμούν να σκέφτονται ότι τους θέλουμε;’’
Πολλοί δηλώνουν ότι το πρόβλημα απαιτεί ευρωπαϊκή λύση, στην οποία πρέπει να συμβάλουν όλες οι χώρες. Γρήγορα όμως η ‘’ευρωπαϊκή λύση’’ μετατρέπεται σε τείχη από φράχτες, που με τα αγκαθωτά σύρματα κουρελιάζουν την ενιαία Ευρώπη. Η ‘’ευρωπαϊκή λύση’’ συρρικνώνεται σε απόφαση με την οποία η εξασθενημένη από την οικονομική πολιτική, που επιβάλλουν οι δανειστές- εταίροι,Ελλάδα μετατρέπεται σε αφύλακτη αποθήκη ψυχών, που ο ελληνικός λαός αγωνίζεται να σώσει πρώτα απ’ όλα από τον πνιγμό στο Αιγαίο.
Η πρόσφατη απόφαση ζητά μάλιστα απ’ την Ελλάδα να ‘’επιστρέφει’’ στην Τουρκία (ακόμη και με την άσκηση βίας;) όσους συνωστίζονται εδώ, αφού γλύτωσαν από διάφορους κινδύνους. Η απόφαση προχωρά σε διαχωρισμό σε πρόσφυγες από την Συρία και μετανάστες από άλλες χώρες. Τι είναι όμως όσοι εγκαταλείπουν π.χ το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Λιβύη; Δεν είναι παρόμοιες οι συνθήκες σε εμπόλεμες περιοχές σ’ αυτές τις χώρες όπου δρουν Τζιχαντιστές, Ισλαμικό Κράτος, αντιμαχόμενες ένοπλες φατρίες;
Αντί να συζητήσουν σοβαρά και να αποφασίσουν οι ηγέτες της Ε.Ε για δράσεις που θα περιορίζουν σημαντικά τους λόγους που οδηγούν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τον τόπο τους και ν’ αποδεχθούν ότι η Ευρώπη των 508 εκατομμυρίων θα μπορούσε να δεχτεί και προγραμματισμένα να ενσωματώσει 2 εκατομ. ανθρώπους, καταλήγουν σε αποφάσεις που απηχούν απόψεις όπως αυτές που εκφράζει ο σούπερ δεξιός Υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Sebastian Kurtz ή ο υπερεθνικιστής Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Victor Orban!
Η Κυβέρνηση του Α. Τσίπρα τα έχει ‘’χαμένα’’, όπως άλλωστε και σε πολλά άλλα θέματα. Δεν εκτίμησε έγκαιρα (από πέρυσι) σωστά την κατάσταση και το μέγεθος του προβλήματος. Μετά νόμισε ότι η Α. Μέρκελ θα απέτρεπε το κλείσιμο των συνόρων και ότι δεν θα βολευόταν κι αυτή (όπως τελικά έγινε) με τους φράχτες στα βόρεια σύνορά. Δεν πέτυχε να εξασφαλίσει πολλαπλούς ‘’συμμάχους’’ εντός της Ε.Ε, με αποτέλεσμα η χώρα να βρεθεί εντελώς απομονωμένη, με πρωτοβουλίες ακόμη και χωρών που δεν είναι καν μέλη της Ε.Ε.. Δεν ανέπτυξε έγκαιρα δομές αξιοπρεπούς διαμονής και προϊούσας ενσωμάτωσης για τις χιλιάδες που θα μείνουν για μεγάλο πλέον διάστημα εδώ. Ο Πρωθυπουργός περιορίστηκε σε δηλώσεις, περί ‘’μαθημάτων ανθρωπιάς’’, για εσωτερική κατανάλωση.
Όλοι όσοι αποφασίζουν πρέπει να αποδεχθούν ότι καμιά λύση δεν θα είναι αποτελεσματική και βιώσιμη αν δεν επικεντρώνεται αφ’ ενός στην αντιμετώπιση των αιτίων που προκαλούν την μαζική μετανάστευση και αφ΄ετέρου στην ενσωμάτωση σημαντικού αριθμού στην ευρωπαϊκή κοινωνία προσφύγων- μεταναστών με αναλογική κατανομή στις χώρες μέλη. Διαφορετικά όχι μόνο θα αποδομείται η εικόνα της Ευρώπης των αξιών και αρχών, αλλά θα τίθεται εν αμφιβόλω η ίδια η συλλογικότητα της λειτουργίας της, με παράλληλη αύξηση των εθνικιστικών και ρατσιστικών πολιτικών που τόσο ακριβά πλήρωσαν οι λαοί της πριν μερικές δεκαετίες, ενώ το δράμα των προσφύγων θα μεγαλώνει καθημερινά.
