Έρωτας είναι μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να αποκτήσεις μία υπόσταση δική σου
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου απο μικρά παιδιά μας μεγάλωσαν και μας φύτεψαν την ιδέα και ναι, θα έλεγα και το άγχος, πως η πορεία του ανθρώπου στη ζωή είναι να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια.
Πολλοί απο εμάς μεγαλώσαμε είναι η αλήθεια με αυτές τις αξίες, εκεί, στις μικρές γειτονιές του τότε, στις όμορφες αυλές μας… αγόρια και κορίτσια να παίζουμε όλοι μαζί παιχνίδια όπως ” Άντρας και γυναίκα” ή “Μαμά και παιδί”.
Τα αγόρια μας έκαναν πρόταση γάμου με δαχτυλίδια γλειφιτζούρια, εμείς φορούσαμε άσπρα φορεματάκια με πέπλα κάνοντας τις νύφες και φυσικά σαν κατάληξη, εφόσον το μητρικό μας ένστικτο ξεχείλιζε απο τότε, οι κούκλες έπαιρναν πια τον πρωταγωνιστικό ρόλο των παιδιών μας. Τάισμα, ντύσιμο και βόλτα με τα καρότσια…
Γιατί όμως επιλέγαμε αυτά τα παιχνίδια; Τι μας παρακινούσε άραγε;
Ίσως επειδή τότε, ήταν όντως ένα απλό, δίωρο παιχνίδι που ξέραμε ότι λάβαινε τέλος. Γνωρίζαμε κατά βάθος ότι το δαχτυλίδι και η κούκλα ήταν ψεύτικα.
Με το που κουραζόμασταν, λέγαμε καληνύχτα και φεύγαμε χαρούμενοι στο σπίτι.
Κάθε ευτυχία προφανώς είναι μια αθωότητα…ίσως γι’αυτό και σαν παιδιά τα εκλαμβάναμε με εκείνον τον αθώο τρόπο.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα στην πραγματική ζωή;;;
Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, μαθαίνει κι έχει ανάγκη να ερωτεύεται πραγματικά…
Και ναι!!! ο έρωτας και η αγάπη μπορεί να είναι ότι πιο υπέροχο υπάρχει!
Τα συναισθήματα είναι τόσο όμορφα, τόσο έντονα που σε γεμίζουν ολοκληρωτικά.
Σε μεθάνε και σε παρασύρουν με τέτοιο τρόπο που χάνεσαι απο τον κόσμο σου, ακόμα κι απο τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ένα άλλο άτομο ξαφνικά σε κατακτά. Κατακτά χωρίς να το ξέρει ή χωρίς να το θέλει το μοναδικό ενδιαφέρον που μπορεί να έχεις. Κατακτά το μυαλό σου…την ψυχή σου.
Ξυπνάς με την σκέψη του, κοιμάσαι με την σκέψη του, το βλέπεις στα όνειρα σου, θες να τον αγγίζεις, να τον αγκαλιάζεις, να τον ζείς και έτσι αρχίζεις και πλάθεις σιγά σιγά ένα εικονικό μέλλον μαζί του.
Ένα μέλλον που πιστεύεις πως θα είναι το ιδανικό. Εκείνο… του γνωστού παραμυθιού…που αυτοί θα ζήσουν απλά καλά ενώ εσείς καλύτερα. Η απόλυτη, εγωιστική σιγουριά.
Άσχέτως αν μέσα σου και πολύ βαθιά, γνωρίζεις συνειδητά οτι μπορεί να πρόκειται και για μία αυταπάτη. Η γνωστή αυταπάτη ότι αυτός ή αυτή που βρήκες διαφέρει απ’ όλους τους άλλους.
Στην ουσία δεν διαφέρει!!! Μπορεί να είναι τόσο τέλειος αλλά και τόσο ατελής. Και αυτό γιατι έτσι είναι ο άνθρωπος!
Η “μέθη” απλά και ο ενθουσιαμός σε ωθεί να πάρεις αποφάσεις για τις οποίες δεν ξέρεις αν είσαι ικανός να στηρίξεις στη συνέχεια.
Γάμος… παιδιά…
Λόγοι δυστυχώς για σίγουρο διαζύγιο στην εποχή μας.
Άνθρωποι που πίστεψαν σ’ αυτόν τον θεσμό και προχώρησαν επιπόλαια ή ενθουσιωδώς, νομίζοντας πως επρόκειτο για ένα ακόμη παιδικό παιχνίδι… ένα μονοήμερο πάρτι με φίλους ή ένα μωρό για να έχουνε να περνάνε την ώρα τους.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί το επιτρέπουμε εμείς να συμβεί!
Όταν ξαφνικά χάνεται εκείνη η ωραία μέθη, επανέρχεται η πραγματικότητα και η σκληρή πραγματικότητα δεν αρέσει σε κανέναν.
Προβλήματα, διαφορές, δουλειά, παιδιά, σπίτι…
Το ζευγάρι αρχίζει να πνίγεται κι ο έρωτας τους να θολώνει. Ο άντρας συνήθως απορροφάται στη δουλειά και στις υποχρεώσεις για την οικογένεια, βρίσκοντας τρόπους διαφυγής στους φίλους και στις εξόδους ενώ η γυναίκα, εργαζόμενη ή μη, παραιτείται πια απο τον ρόλο της “Γυναίκας” γιατί έγινε μάνα και θεωρεί πως εκπλήρωσε πια τον σκοπό της. Το ζευγάρι ξεχνιέται… χάνεται και λογομαχεί.
Όλα ξαφνικά περιστρέφονται γύρω απο την σωστή ανατροφή των παιδιών με αποτέλεσμα το αντρόγυνο να χωρίζεται σε δύο αντίπαλες ομάδες για το ποιός προσφέρει περισσότερα και ποιος τα καλύτερα στην οικογένεια.
Λάθη, λάθη, λάθη…
Αυτό που θα πρέπει να γνωρίζει το ζευγάρι είναι πως πρέπει να βάζει πανω απ’ολα το “Εμείς” και μετά όλους τους ακόλουθους του. Είτε είναι παιδιά, είτε συγγενείς κλπ.
Σαφώς και τα παιδιά είναι το παν για τους γονείς και θέλουν απο κοινού το καλό και τη σωστή ανατροφή τους, όμως θα πρέπει εξ’ αρχής να γνωρίζουν πως αν δεν λειτουργούν μια ζωή σαν μία δεμένη, αγαπημένη ομάδα, τότε σίγουρα, αργά ή γρηγορα θα έρθει ο κορεσμός.
Ένας κορεσμός που θα έχει αντίκτυπο στα ίδια τα παιδιά, μεταφέροντας τους υποσυνείδητα και ασυναίσθητα όλα αυτά τα λανθασμένα πρότυπα ζεύγους – οικογένειας και εντοπισμού εναρμόνησης στη δική τους μετέπειτα πορεία.
Το καλύτερο δώρο που μπορούν να κάνουν οι γονείς στα παιδιά, είναι να τους βλέπουν αγαπημένους και μονιασμένους. Να τους βλέπουν να αγκαλιάζονται και να χαμογελάνε…ακόμα και στα δύσκολα.
Όπως επίσης και το ακριβότερο δώρο που μπορεί να προσφέρει ένα ζευγάρι στους ίδιους τους εαυτούς τους, είναι να προσπαθεί να διατηρεί τη φλόγα του πάθους και της αγάπης αναμένη.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Να μη ξεχνάν τι τους ένωσε ή πόσο σημαντικοί και ιδιαίτεροι ήταν στην αρχή ο ένας για τον άλλον.
Είναι επιλογή δική μας όταν βάζουμε κάποιον στη ζωή μας. Κανείς δεν μας αναγκάζει για τίποτα. Είμαστε οι επιλογές μας.
Δεν είναι δύσκολο όλο αυτό, που πολλοί θεωρούν ακατόρθωτο. Θέληση χρειάζεται μόνο…
Θέληση και απο τις δύο πλευρές.
Επομένως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το ίδιο το ζευγάρι ευθύνεται για τα λάθη του, την εξέλιξη αλλά και την κατάληξη του.
Πρέπει να μάθουμε πως πέρα απο τον έρωτα και το πάθος, τα βασικότερα συστατικά για μία πετυχημένη σχέση ανθρώπων είναι η επικοινωνία, η εκτίμηση, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και ο θαυμασμός που τρέφουμε για τον άνθρωπο μας.
Όταν υπάρχει λόγος και θαυμάζεις κάποιον, τότε σίγουρα θα υπάρχει και λόγος ακόμα πιο σημαντικός να τον κρατάς και να τον διεκδικείς στη ζωή σου για πάντα.
Έρωτας εξάλλου δε θα πει να ανοίγεσαι αμέσως, να δίνεσαι ή να ενώνεσαι με κάποιον άλλον. Είναι μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να αποκτήσεις μία υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου.
Κάπως έτσι πιστεύω θα ήταν ένας γάμος πετυχημένος…
Να μπορείς να ερωτεύεσαι πολλές φορές και για πάντα με το ίδιο πρόσωπο!!!
Artist: Joseph Lorusso
