Καθώς παρακολουθώ τους πρόσφυγες να προσπαθούν να επιβιώσουν, αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο καταλαβαίνουν πως οι πρόσφυγες προσπαθούν να επιβιώσουν. Επίσης, αναρωτιέμαι πόσοι αντιλαμβάνονται πως οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι σαν εμάς.
Οι πρόσφυγες δεν είναι καλοί ή κακοί. Όταν γίνεται πόλεμος και σκοτώνονται άνθρωποι, φεύγουν όλοι. Και οι «καλοί», και οι «κακοί». Οι σφαίρες, οι βόμβες και οι δολοφόνοι δεν κάνουν εξαιρέσεις.
Πάντα θυμάμαι έναν Αμερικανό τουρίστα, ο οποίος -στην διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Σερβία- με είχε ρωτήσει αν «οι Σέρβοι είναι καλοί ή κακοί».
Έτσι, αντιλαμβάνονται πολλοί άνθρωποι τους άλλους λαούς. Ως καλούς ή κακούς. Κι αν είναι «κακοί», μπορούμε να τους βομβαρδίζουμε.
Είναι σαν να δεχόμαστε πως οι Αμερικανοί και οι Έλληνες είναι όλοι τους πάρα πολύ καλοί άνθρωποι.
Κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι πως πολλοί Έλληνες βλέπουν τους πρόσφυγες σαν μια ευκαιρία να πουν πόσο ανώτεροι είναι οι Έλληνες από τους πρόσφυγες, ενώ άλλοι Έλληνες βλέπουν τους πρόσφυγες σαν μια ευκαιρία να πουν τους προηγούμενους Έλληνες φασίστες.
Αυτά σε τίποτα δεν βοηθούν τους πρόσφυγες.
Οι πρόσφυγες δεν θέλουν καν να μείνουν στη χώρα μας.
Αλλά αντί να μας προβληματίζει το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι άνθρωποι περνούν από την Ελλάδα και κανείς τους δεν θέλει να μείνει στην Ελλάδα, τσακωνόμαστε μεταξύ μας.
Αν το καλοσκεφτείς είναι παρανοϊκό, αλλά και τι δεν είναι παρανοϊκό στην Ελλάδα -και όχι μόνο- τα τελευταία χρόνια;
Από την άλλη, η κυβέρνηση βρίσκει ευκαιρία να δείξει πως κάνει έργο, επικαλούμενη τους αλληλέγγυους και τους απλούς πολίτες που προσπαθούν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες.
Μα, αυτό δεν είναι έργο της κυβέρνησης, αυτό είναι έργο των ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να αντιπαθούν βαθύτατα την κυβέρνηση αλλά να συμπονούν τους ανθρώπους.
Σε κάθε περίπτωση, οι απλές γυναίκες που πάνε με τρόφιμα και φάρμακα στα σημεία που είναι συγκεντρωμένοι οι πρόσφυγες δεν είναι έργο καμιάς κυβέρνησης, καμιάς αντιπολίτευσης, κανενός κόμματος.
Στην Ελλάδα, οι πάντες προσπαθούν να καπελώσουν τα πάντα.
Κάνει κάποιος μια καλή κίνηση -μόνο για τον εαυτό του και την ψυχή του- και του την πέφτουν τα κανάλια, οι πολιτικοί και όποιος άλλος είναι εύκαιρος.
Επειδή βλέπω την υστερία να έρχεται, να θυμίσω για μια ακόμα φορά πως οι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα.
Αντί να ουρλιάζουμε μεταξύ μας για τους πρόσφυγες, αντί να σκοτωνόμαστε για το πού θα γίνουν τα hot spot, ας ακούσουμε και αυτό που θέλουν οι πρόσφυγες.
Ας ακούσουμε αυτό που λένε οι πρόσφυγες.
Ξέρουμε ότι υπάρχουν ανθρωπιστές και «φιλάνθρωποι» στην Ελλάδα -πολλοί τα μπερδεύουν αυτά τα δυο-, ξέρουμε ότι υπάρχουν ρατσιστές, ξέρουμε ότι υπάρχουν φασίστες, αλλά αυτά δεν αφορούν τους πρόσφυγες.
Αυτά είναι δικά μας θέματα.
Οι πρόσφυγες θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε στις χώρες της βόρειας Ευρώπης.
Αυτό θέλουν. Μόνο.
Όποιος αγαπάει πραγματικά τους πρόσφυγες, όποιος αγαπάει πραγματικά τους ανθρώπους, θα βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να περάσουν τα σύνορα.
Μόνο αυτό μετράει για τους πρόσφυγες.
Καλά, δεν πιστεύω πως οι Έλληνες θα πάψουν να σκοτώνονται μεταξύ τους -με αφορμή τους πρόσφυγες που δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα και θα τους κρατήσουμε με το ζόρι- αλλά σκέφτηκα να το γράψω ξανά.
Με την ευκαιρία, όποιος Έλληνας δεν έχει διαβάσει το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» -που αναφέρεται, μεταξύ άλλων, σε Έλληνες πρόσφυγες και την κακή αντιμετώπιση που έχουν από άλλους Έλληνες, οι οποίοι δεν φαντάζονται τι τους περιμένει από τους Τούρκους-, ας το διαβάσει.
Αυτό το βιβλίο μου θυμίζουν οι σημερινοί Έλληνες.
Ελπίζω η δική μας ιστορία να έχει καλύτερο τέλος.
Πάντως, οι πρόσφυγες μας προειδοποιούν· όπως προειδοποιούσαν τους άλλους Έλληνες στο βιβλίο.
Οι πρόσφυγες βαράνε τις καμπάνες.
Κανονικά, τους οφείλουμε ευγνωμοσύνη.
