Μέσα από την έκθεσή του ‘Με το βλέμμα στη λίμνη’ στην Καστοριά, ο Κώστας Λάκης κατάφερε ό,τι και ο καλλιτέχνης Fernando Botero με τις παραφουσκωμένες φιγούρες του. Μέσα από τις μεγαλοποιημένες διαστάσεις, και οι δύο καλλιτέχνες έκαναν το αόρατο, ορατό. Στην περίπτωση των έργων του Κώστα Λάκη, το αόρατο είναι η ταυτότητα της πόλης που δεν είναι άλλη από τα πρόσωπα της.
Τα πρόσωπα στους πίνακες του καλλιτέχνη, δεν βρίσκονταν κάπου, παρά μόνο σε ένα μεταβατικό στάδιο, μιας που το φόντο έμοιαζε πολύ με τη θέα που έχεις από ένα όχημα που είναι εν κινήσει. Τα σώματα, δε, τα έπιανες πάνω σε μία απροσδιόριστη κίνηση, όπως το κορίτσι στα σύννεφα που δεν ήταν σαφές αν πέφτει ή αν (εξ)υψώνεται. Μάτια και ματιές αιωρούνταν ανάμεσα μας, ενώ αυτά στο πάτωμα ήταν καρφωμένα σε μάρμαρο και σ’ εμάς. Αλλά και στους διπλανούς μας. Και στους πίσω μας.
“Κουνήσου!”, λένε κοντολογίς οι ζωγραφιστές φιγούρες του Κώστα Λάκη, και πρόκειται ακριβώς για αυτήν την κατάσταση κινητοποίησης που διαμορφώνει-και διαφωτίζει-το πρόσωπο της πόλης. Όπως έκανε και η συγγραφέας Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου με τα κείμενα της, αλλά και ο Κώστας Λάκης, τοποθετώντας τα ζωγραφισμένα μάτια με το βλέμμα όχι στη θέα έξω από το παράθυρο, αλλά στη θέα μέσα από αυτό, γιατί εμείς είμαστε τελικά η λίμνη.
Έτσι έκανε και ο σύλλογος ‘Σπασμένο Ρόδι’, μαζί με τη μουσικό Σάσα Παπουλίδου, που την Κυριακή 6 Μαρτίου κινητοποιήθηκαν μέσα από τις τέχνες τους, για να μας προσφέρουν μία πολύ όμορφη βραδιά, όπως φαίνεται και στις παρακάτω φωτογραφίες.
Περισσότερες φωτογραφίες στο thewholecow.net
