Ο σπάνιος μαύρος δρυοκολάπτης Mαυροτσικλητάρα (dryocopus martius) κρύβεται στα πιο απόμερα και απάτητα δάση των βουνών, πιο πιθανόν να τον ακούσει κάποιος παρά να τον δει, είναι ο μεγαλύτερος από τους δέκα δρυοκολάπτες της Ευρώπης.
Μερικές σύντομες πληροφορίες για το είδος :
Οι μαύροι δρυοκολάπτες όπως και τα άλλα συγγενικά είδη της οικογενείας, χρησιμοποιούν το ισχυρό ράμφος τους για να πελεκούν ή/και να τρυπάνε το ξύλο του κορμού των δέντρων, είτε για να ανακαλύπτουν την λεία τους, είτε για την κατασκευή της φωλιάς τους , είτε για την οριοθέτηση του ζωτικού τους χώρου.
Για τον σκοπό αυτό, ο μαύρος δρυοκολάπτης διαθέτει ειδικά προσαρμοσμένο λαιμό με πολύ ισχυρούς μυς, που τού επιτρέπουν να επιφέρει συνεχή και δυνατά, κρουστικά και διατρητικά κτυπήματα στον φλοιό
Τα χτυπήματα ακούγονται πολύ δυνατά και σε μεγάλη απόσταση (2-4 χιλιόμετρα) πραγματοποιεί ταχύτατα έως 17 κτυπήματα/δευτερόλεπτο ! και ανά κοντινά χρονικά διαστήματα (1,75-3 δευτερόλεπτα) έχει παρομοιαστεί εύστοχα, ως ριπή πολυβόλου που συνήθως υπάρχει επιτάχυνση προς το τέλος κάθε «ριπής»
Για να αποφευχθεί βλάβη στον εγκέφαλο από τις γρήγορες και επαναλαμβανόμενες κρούσεις, έχει εξελιχθεί μια σειρά από προσαρμογές για να προστατεύεται ο εγκέφαλος. Αυτές περιλαμβάνουν το μικρό μέγεθος του εγκεφάλου, την διευθέτησή του μέσα στο κρανίο (η οποία μεγιστοποιεί την επιφάνεια επαφής μεταξύ του εγκεφάλου και του κρανίου) και τη σύντομη διάρκεια της επαφής. Επίσης ένα (1) χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν από την επαφή με το ξύλο, μια παχιά σκαρδαμυκτική μεμβράνη κλείνει και προστατεύει τον οφθαλμό από τα ρινίσματα ξύλου που εκτινάσσονται. Τα ρουθούνια προστατεύονται επίσης, επειδή έχουν μορφή σχισμής και καλύπτονται από ειδικά φτερά.
ΦΩΤΟ: Νίκος Παναγιωτόπουλος
