Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της, η Ελλάδα μετατρέπεται τώρα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων. Αυτή είναι μια απόλυτα λογική εξέλιξη.
Δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι με σενάρια και θεωρίες συνωμοσίας.
Δεν έχει κανένα νόημα να χάνεις χρόνο με το αν αυτό που συμβαίνει εδώ και έξι χρόνια στην Ελλάδα ήταν ένα σχέδιο, ένα πείραμα ή προέκυψε.
Οι άλλοι θα σου κάνουν ό,τι τους επιτρέψεις να σου κάνουν. Κι εμείς -με τη συμπεριφορά μας- το επιτρέψαμε.
Το σημείο-κλειδί ήταν η αντίδραση των Ελλήνων το 2010, την χρονιά που η Ελλάδα χρεοκόπησε.
Ας είμαστε ειλικρινείς, η αντίδρασή μας ήταν κατώτερη των περιστάσεων.
Αλληλοκατηγορίες, επιμονή σε τελειωμένους κομματικούς σχηματισμούς, επιλογή της Χρυσής Αυγής ως «τιμωρία στο σύστημα» -θύμωσε ο αγάς κι έκοψε τ’ αρχίδια του-, επιμονή σε διαδηλώσεις και 24ωρες απεργίες χωρίς νόημα, επιμονή στις συντεχνίες, επιμονή στις αναθέσεις, ανάθεση και στην Πρώτη Φορά Αριστερά και game over.
Οι ενωμένοι και αποφασισμένοι Ισλανδοί μας έδειξαν τι ακριβώς έπρεπε να κάνουμε -ούτε παραγγελία να τους είχαμε- αλλά εμείς δεν θέλαμε να δούμε.
Ακόμα δεν θέλουμε.
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν ακόμα να αποδώσουν τις ευθύνες στον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και άλλους «ύποπτους».
Δεν έχουν ευθύνη αυτοί;
Έχουν.
Αλλά όταν αποδίδεις την ήττα σου σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό σου -και δεν κοιτάς πως να ενωθείς με τους συμπολίτες σου για να αντιδράσεις-, την έχεις αποδεχτεί την ήττα και την έχεις αγαπήσει κιόλας.
Η πιθανότητα να αντιδράσουν οι Έλληνες μοιάζει πια με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία -και με το πιο αξιόλογο και δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να έχει μεταναστεύσει μόνιμα στο εξωτερικό-, ποιος θα αντιδράσει;
Η μετατροπή της Ελλάδας σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε ένα ατελείωτο hot spot για πρόσφυγες, θα δοκιμάσει ξανά τους Έλληνες.
Αυτή είναι η δεύτερη αναμέτρηση μετά την χρεοκοπία της χώρας.
Την πρώτη φορά δεν τα πήγαμε καθόλου καλά.
Ελπίζω τώρα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Οι πρόσφυγες είναι σε χειρότερη θέση από τους Έλληνες.
Έχουν χάσει τα πάντα, δεν έχουν χώρα να επιστρέψουν, και βρίσκονται σε μια χώρα -την Ελλάδα- στην οποία δεν επιθυμούν να μείνουν αλλά είναι κρατούμενοι πια.
Αν θέλουμε να τα λέμε όλα, υπάρχουν και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που θα επιθυμούσαν να φύγουν από την Ελλάδα -όπως οι πρόσφυγες- αλλά δεν μπορούν για διάφορους λόγους.
Σε ένα ακόμα σημείο που μοιάζουν οι Έλληνες με τους πρόσφυγες είναι πως και οι Έλληνες δεν έχουν πια δική τους χώρα -η Ελλάδα έχει ξεπουληθεί και είναι προτεκτοράτο/αποικία/μπανανία-, αν και δεν τους έχει ζητηθεί ακόμα να την εγκαταλείψουν. Το βλέπω κι αυτό να έρχεται. Ίσως, στο επόμενο ή το μεθεπόμενο Μνημόνιο.
Η στάση των Ελλήνων απέναντι στους πρόσφυγες είναι μέχρι τώρα ανθρώπινη και συγκινητική.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να συμβαίνει το ίδιο, όταν θα περάσουν μήνες με τους πρόσφυγες να ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης -χωρίς την δυνατότητα να πάνε σε άλλη χώρα ή να επιστρέψουν στη δική τους- και μοιραία να αποκτούν συμπεριφορά ανθρώπων που ζουν φυλακισμένοι ή ιδρυματοποιημένοι.
Ανεξάρτητα από τις ευθύνες που έχουν οι Έλληνες για όσα βιώνουν σήμερα, η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια.
Οι πρόσφυγες δεν ευθύνονται για τα δικά μας δεινά.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους πρόσφυγες με ανθρωπιά και κατανόηση.
Ίσως, μέσα από την αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες, να βρούμε και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Και την εξιλέωση.
Όταν δεν πάνε καλά τα οικονομικά σου και οι δουλειές σου, δεν σημαίνει πως είσαι ένας κακός άνθρωπος. Ούτε πως είσαι τελειωμένος.
Αποτύχαμε ως πολίτες, ας μην αποτύχουμε και ως άνθρωποι.
Αν αποτύχουμε ως άνθρωποι, τελειώσαμε.
