Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Κινηματογραφικής Λέσχης Καστοριάς
Πέμπτη βράδυ στη Μητροπόλεως. Ερημιά και κρύο. Μόνο στον Καλαμπούκα λίγη κίνηση (θα πάρω φεύγοντας τίποτα). Η μισάνοιχτη πόρτα του Επιμελητηρίου μεταμορφώνεται σε είσοδο σινεμά. Ακούγεται μουσική από το δεύτερο όροφο. Τζαζ, για να μπαίνουμε και στο κλίμα. Γούντι Άλεν έχει απόψε. Χαζεύω τη θέα από το παράθυρο (μόνο και μόνο για τη θέα αυτή πρέπει να ανεβείτε στο Επιμελητήριο), πιάτο η Καστοριά. Μπαίνω στην αίθουσα και τους βρίσκω να σκαλίζουν τα μηχανήματα. Στο πανί η ορχήστρα από τα τζαζ κομμάτια που ακούμε. Κάτι ψιλοσυστάσεις -γνωριζόμαστε λίγο πολύ- και ξεκινάμε. Την απαντήσεις δίνουν ο Μιχάλης Χασάπης, ο Τεό Εμμανουηλίδης και ο Γιάννης Διαμαντόπουλος. Νομίζω δεν έχει σημασία ποιός απαντάει κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς κουβέντα κάναμε. Για το σινεμά.
Συνέντευξη στον Μάρκο Πετρόπουλο
Πως προέκυψε η αναγέννηση της Λέσχης;
-Το Σεπτέμβριο του 2006 ξαναδώσαμε ζωή στη λέσχη. Στην αρχή ήταν και ο Σπύρος από το Άργος και κάποιοι άλλοι. Είχαμε προσθαφαιρέσεις.
-Θυμάμαι στο ξεκίνημα είχαμε φέρει τον Αγάθωνα στη Λέσχη Αξιωματικών και βγάλαμε χρήματα με τα οποία πήραμε τον εξοπλισμό. Πανί, ηχεία, προτζέκτορα, ενισχυτή.
-Να ξέρεις πως δεν είμαστε προσκολλημένοι μόνο στις προβολές. Έχουμε κάνει διάφορα ανά καιρούς. Παρουσιάσεις βιβλίων, πάρτι, αφιερώματα, συνεργασίες με Συλλόγους. Από την αρχή ο στόχος μας ήταν να μην δημιουργηθεί η εικόνα του κουλτουριάρη, κασκόλ-παλτό. Είμαστε διαφορετικά άτομα, με πολλές προσλαμβάνουσες και γι’ αυτό και μπορούμε και κάνουμε διάφορα πράγματα.
-Κάνουμε και καλοκαιρινές προβολές με πιο ελαφριές ταινίες.
Και που γίνονται αυτές; (Καθώς μιλάμε ο κόσμος αυξάνεται. Τα παιδιά μου συστήνουν τη Βέτα, από την ομάδα της αναγέννησης της Λέσχης)
-Όπου βρούμε! Στο Ντολτσό, στη ΔΗΝΑΚ, σε αυλές…
Στέκεται μια πόλη χωρίς πολιτισμό; Εννοώ δεν υπάρχουν κινηματογράφοι, θέατρο, Πολιτιστικό…
-Προσπαθούμε χρόνια να το λύσουμε αυτό το θέμα… Το κοινό είναι περιορισμένο. Δεν μπορεί να στηρίξει τέτοιες δράσεις. Κι ο κινηματογράφος έφτασε στο αμήν και έκλεισε.
-Να σου πω κάτι, ο κόσμος θορυβήθηκε όταν έκλεισε το Ολύμπιον. Μετά το λουκέτο όμως…
Υπάρχει κόσμος όμως που θέλει αλλά δεν του προσφέρεται;
Υπάρχει αλλά είναι κρυμμένοι στα σπίτια τους. Εμείς παρακαλάμε να μας πουν πότε θα βόλευε να κάνουμε τις προβολές. Μέρα, ώρα, να το προσαρμόσουμε. Και σκέψου φέτος πάμε καλά. Έχουμε είκοσι, τριάντα, σαράντα άτομα. Άλλες χρονιές προβάλλαμε την ταινία για έναν και δύο θεατές… Γιατί και με έναν θα τη δείξουμε. Ήρθε, μας τίμησε, θα τον τιμήσουμε.
Ποιος διαλέγει τις ταινίες;
-Προτάσεις από εμάς. Μαζευόμαστε, βάζουμε κάτω τις καταβολές μας και φτιάχνουμε το πρόγραμμα.
-Η επιλογή είναι μια χρυσή τομή μεταξύ του τι θέλει να δει ο κόσμος και κάποιον ποιοτικών στάνταρτ. Έχουμε, πάντως, μια πολύ ευρεία γκάμα στις ταινίες.
Κάποια στιγμή ξεχωριστή;
-Πριν από κάνα δυο χρόνια ξεκινώντας το έτσι από αστείο και καταλήγοντάς το σοβαρό, είχαμε κάνει ένα αφιέρωμα στον cult κινηματογράφο. Παίξαμε Γκουσγκούνη και «Τα Τσακάλια» και έγινε χαμός. Και για πρώτη φορά είχαμε και φοιτητές. Δεν ξέρω πως θα το ερμηνεύσεις αλλά ήταν ένα πολύ ευχάριστο γεγονός.
Γιατί να κουβαληθεί ο άλλος εδώ και να μην δει τις ταινίες στο youtube? Ποια είναι η υπεραξία σας;
– Το παρεΐστικο, το πανί, η κουβέντα…
-Και γκόμενα βγάζεις!
-Είναι το «λεσχήστικο» βασικά. Αυτό πουλάμε εμείς. Είναι και θέμα χαρακτήρα. Παιδείας…
Το σινεμά είναι η πιο όμορφη απάτη όπως υποστήριζε ο Γκοντάρ;
-Ναι.
-Ναι.
-Ναι. Όλες οι τέχνες, όχι μόνο το σινεμά.
Ποπ κορν γιατί δεν έχετε;
Το έχουμε σκεφτεί. Και για μπαράκι. Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό.
Κάπου εκεί, στα τελευταία καθίσματα κάθεται ο Γιάννης Ναζιρόπουλος από τους εμπνευστές και δημιουργούς της πρώτης Κινηματογραφικής Λέσχης Καστοριάς. Τον ρωτάω να μου πει πέντε πράγματα για τότε.
Το ξεκίνησα το ’88, όταν επέστρεψα από σπουδές στην Καστοριά. Τότε το κάναμε στο Παλλάδιο με πολύ κόσμο. Μετά στο Πνευματικό κέντρο. Με μπομπίνα και με φορητή μηχανή. Κανονικά, Σελινόιντ που ερχόταν με το ΚΤΕΛ, μοντάζ και προβολή. Πιο μετά με DVD.
Πότε σταματήσετε;
Όταν έκλεισε το Πνευματικό και μείναμε άστεγοι. Ευτυχώς οι μηχανές σώθηκαν. Η μεγάλη είναι σε μια αποθήκη τυλιγμένη.
Εσάς σας ενοχλεί που δεν υπάρχει σινεμά, θέατρο, πολιτιστικό κέντρο;
Φυσικά. Φυσικά! Απ’ όταν έκλεισε εκείνο το ρημάδι το Πνευματικό… τουλάχιστον υπήρχε κι αυτό όμως…
Τα φώτα χαμηλώνουν, κόβουμε το κουβεντολόι και ξεκινάει η προβολή. Έρχεται ακόμη κόσμος. Λίγο μετά το τέλος ο κόσμος κάνει πηγαδάκια. Προσφέρεται έτσι κι αλλιώς ο Woody Allen…
