Γεια σου Γιάννη. Φίλε και σύντροφε εν όπλοις. Φεύγεις και παίρνεις μαζί σου όλα τα ακριβά. Αφήνεις πίσω τα πιο φτηνά.
Γιάννη Κυριακίδη, έσχατε χειρώνακτα της φωτογραφίας. Φανατικέ της είδησης. Εραστή της ουτοπίας. Ονειροπόλε της δημοσιογραφίας. Τέρμα όλα κείνα πού ξερες. Τέρμα τα δύσκολα. Τώρα, ώρα για εύκολα…
Εύκολα γίνεσαι δημοσιογράφος, εύκολα μπαίνεις στη Βουλή, εύκολα γίνεσαι Πρωθυπουργός, εύκολα αυτοπροσδιορίζεσαι ως εκδότης, αρθρογράφος, σχολιογράφος. Γι αυτό κι ο κοσμάκης μας έχει γραμμένους. Άλλωστε ο πήχης κατέβηκε τόσο χαμηλά, που σκοντάφτουν πάνω του ακόμα και οι γάτες…
Ιωάννη! Πάνε εκείνα πού ξερες. Ας πούμε, κείνη η εξαιρετική έρευνα που κάματε, με το Γουσίδη στα ΝΕΑ, για τους πολιτικούς πρόσφυγες, αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Τότε που διαβάσαμε για πρώτη φορά την ακριβή κουβέντα «όπου ζεις δεν πατρίζεις»!
Από τότε μου καρφώθηκε, κάδρο αμετακίνητο στο νου, κείνη η φωτογραφία με τη μαυροφόρα Ελληνίδα, στο νεκροταφείο της Τασκένδης, να αγκαλιάζει το σταυρό στο μνήμα. Αγόρι μου, αυτή είναι η δημοσιογραφία. Το παλίμψηστο που διαμορφώνει συνείδηση, που ανακαλεί λάθη,που συγχωρεί, που συμπληρώνει την ιστορία, που αποκαθιστά αλήθειες διαχρονικές, οι οποίες ανασύρονται από τ αραχνιασμένα υπόγεια της σκοπιμότητας.
Αυτά, όμως, δεν είναι κι ούτε ήταν υπόθεση εκδοτών, εργολάβων. Γιατί, όταν βγάζεις εφημερίδα δεν έχεις στό νου τα έργα…αποχέτευσης του Βόλου ή την Ιονία Οδό, κοινώς γιοφύρι τής Αρτας.
Όταν βγάζεις εφημερίδα σημαίνει αγώνας. Σ όποια παράταξη κι αν ανήκει η εφημερίδα, έχει χρέος πάνω απ όλα να αγωνίζεται και να υπερασπίζεται την Αλήθεια της.
Γιατί, όταν βγάζεις μια εφημερίδα, δεν είναι κακό να σφάλεις. Αντίθετα, είναι ύποπτο το να μην σφάλεις. Τώρα, οι εφημερίδες είναι περίπτερα εταιρίες…δίσκων και βίντεο κλαμπ, εκτός από ελάχιστες που επιμένουν με ισχνές κυκλοφορίες.
Η Βίσση, ο Σβαρτζενέγκερ και τα κουπόνια σούπερ μάρκετ, αποκαθήλωσαν την είδηση και την έρευνα. Το πλέον δραστικό όπλο της εφημερίδας,η καμπάνια, είναι πλέον ανύπαρκτη.
Γιάννη, αδερφέ! Την «κάνεις» στη πιο κατάλληλη στιγμή. Όπως πολλά, έτσι κι η δημοσιογραφία, δεν απέχει πολύ από το να γίνει μια…άυλη αξία.
Οι συνεντεύξεις πάνε κι έρχονται με e-mail. Για τις φωτογραφίες, δεν απαιτείται παρουσία φωτορεπόρτερ, αφού με ένα κινητό κάνεις τη δουλειά σου και στέλνεις στο άψε σβήσε τη φωτογραφία. Άσε που μπορεί να κάνει «σέλφι» και να στη στείλει ο συνεντευξιαζόμενος…
Χάθηκε όμως, ρε Γιάννη, κι όλη εκείνη η γοητεία. Ένα μποεμιλίκι ρε αδερφέ, που όσοι το ζήσαμε, μας μπόλιασε με μια ανοσία απέναντι στο χρήμα, στους εκβιασμούς, στις κάθε είδους απειλές. Αυτό, που οδήγησε πολλούς φίλους και συντρόφους στην εξορία, η στα υπόγεια της ασφαλείας και άλλους στην ανεργία, γιατί ήταν πάντα αγύριστα κεφάλια.
Ερωτευμένοι εσαεί με την αλήθεια τους. Μεθυσμένοι από το όνειρο ο,τι κάτι θα αλλάξουν σ αυτόν τον έρμο τον τόπο, έστω κι αν οι σειρήνες γύρω τους λοιδορούσαν. Γιατί σ αυτό το ρημάδι το επάγγελμα μπήκαμε για να διεκδικήσουμε τα πάντα, έτσι ώστε να καταφέρουμε στο τέλος να κερδίσουμε τα ελάχιστα για την κοινωνία. Είχαμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι είμαστε η συνέχεια της Κοκκινιάς, της Νίκαιας, της Νέας Ιωνίας. Ότι έπρεπε να δώσουμε τη μάχη μας για ν αξιώσουμε την κάθε βήτα Περιφέρεια. Τον κάθε κοινωνικά εξόριστο.
Τελικά, χάσαμε Γιάννη. Το αμπέχονο εκτοπίστηκε από τη γραβάτα και όλοι μεμιάς γίνανε «γράφει ο…», έστω κι αν είναι ανύπαρκτοι γραφιάδες. Στα χρόνια μας «γράφει ο…» ήταν ο Ανδρουλιδάκης, ήταν ο Ψαθάς, ήταν ο Παλαιολόγος, ήταν ο Τσιφόρος, ήταν μεγάλοι μάστορες της πέννας.
Άντε, γεια σου Γιάννη… Πάντα θα θυμάμαι, εκτός από όλες τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε μαζί μια ιδιαίτερη. Τότε που συνοδεύαμε τον Πατριάρχη Δημήτριο, στην μεγάλη περιοδεία του στην Αμερική. Να σε ψάχνω στο πρες ρουμ του Λευκού Οίκου, καθώς περιμέναμε τον Μπους να βγει. Που διάολο ήσουνα…
Και με το που βγαίνει ο Μπους, ακούω από πίσω τη φωνή σου, να καλεί τον Πρόεδρο να στραφεί στον φακό : «Μίστερ πρέζιτεντ, μίστερ πρέζιτεντ…». Γυρίζω και σε βλέπω αθεόφοβε , σκαρφαλωμένο σε μια σκάλα, πάνω απ όλους. Λέω, που διάολο βρήκε ο π…… τη σκάλα στον Λευκό Οίκο;
Στο τέλος μας διώξανε κακήν κακώς με το που φτάσαμε στη Νέα Υόρκη, επειδή λέει παραβιάζαμε τα μέτρα του FBI.
Ωραία περάσαμε Γιάννη. Δεν έχεις παράπονο. Η μόνη που θάχει παράπονα από σένα ίσως ναναι η Χρύσα. Γιατί τα περισσότερα χρόνια σου τα ‘ζησες με τη NIΚON.
Άντε γεια σου Αρκουδάκι μου…
