Το εθνικό θέατρο έπρεπε να αντισταθεί ανυποχώρητα στην αγοραία παρέμβαση (κριτική;) που του ασκήθηκε για το θ. έργο του Σάββα Ξηρού, καθώς δεν είναι (πως θα μπορούσε;) υπόλογο για το πολιτικό.παρελθόν του συγγραφέα, αλλά για το έργο του.
Ως εκ τούτου, όφειλε να συνεχίσει κανονικά τις παραστάσεις του έργου, δίνοντας την δυνατότητα κριτικής, και όχι να το υποχωρήσει κάτω από το βάρος του λαϊκισμού, δεδομένου ότι ένα έργο, μια διεύθυνση, κρίνεται για την ποιότητα των έργων που προκρίνει, και όχι από καθαρά πολιτικούς, συναισθηματικούς, οικογενειακούς λόγους και δημώδη, αίολα τις περισσότερες φορές, κριτήρια. Και ο Ζενέ υπήρξε, ήταν έγκλειστος, πλην όμως το έργο του, όχι μόνο παρουσιάστηκε επί σκηνής, αλλά καθόρισε εν πολλοίς και το σύγχρονο Ευρωπαϊκό θέατρο.
Λυπηρό λοιπόν και μη αναμενόμενο!
