«Δεν μας λείπει η οικουμενική κυβέρνηση, αλλά οι αναπτυξιακές πολιτικές»
Εκατό μόλις ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της σημερινής Κυβέρνησης είχαν φουντώσει οι συζητήσεις, τα σενάρια, οι προτάσεις για «διευρυμένη» , «πλατειάς συνεργασίας» Κυβέρνηση ή και «οικουμενική»! Η επιχειρηματολογία στηρίζεται στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της «αριστεροδεξιάς» Κυβέρνησης και στα επώδυνα για τους πολίτες μέτρα που θα παίρνει.
Αυτό όμως χρειάζεται η χώρα; Η με άνεση κοινοβουλευτική έγκριση περιοριστικών και πολλές φορές άδηλης σκοπιμότητας μέτρων είναι αυτό που λείπει, ή μήπως η δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης και εξόδου απ’ την κρίση ;
Συμπληρώθηκαν ήδη 8 χρόνια ύφεσης και 6 χρόνια από την προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης το 2010, που απέτρεψε την άτακτη χρεωκοπία. Με δημοσιονομικό έλλειμμα 15,8% το 2009, δημόσιο χρέος που βρέθηκε στο 130% του ΑΕΠ και εμπορικά ελλείμματα 25δις € η χώρα προσέφυγε στο Μηχανισμό Στήριξης και προχώρησε σε σωρεία μεταρρυθμίσεων ιδίως την περίοδο 2010-2011. Η χρεωκοπία αποφεύχθηκε. Οι μεταρρυθμίσεις ανακόπηκαν μετά την ανατροπή του τότε Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου.
Οι περιοριστικές πολιτικές όμως και ιδίως οι περικοπές και φορολογικές επιβαρύνσεις των μεσαίων και ασθενέστερων στρωμάτων εντάθηκαν από την Κυβέρνηση του Α. Σαμαρά, που εφάρμοσε το δεύτερο Μνημόνιο και συνεχίζονται με αμείωτη ένταση από τον Α. Τσίπρα, που συμφώνησε το τρίτο Μνημόνιο.
Εν τω μεταξύ το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25%, η ανεργία κινείται στο 27% και στους νέους στο 52%, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δεν βελτιώθηκε. Οι αστειότητες Βαρουφάκη- Τσίπρα το πρώτο εξάμηνο του 2015, τα capital controlls και η απαξίωση του τραπεζικού συστήματος επιδείνωσαν κι άλλο την κατάσταση.
Η «διευρυμένη» ή «οικουμενική» μας λείπει; Όχι βέβαια. Οι αναπτυξιακές πολιτικές λείπουν. Η άμεση εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού και ταχείας απόδοσης Σχεδίου Ανάπτυξης χρειάζεται. Που θα επιφέρει άμεσες αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση για να καταστεί αποδοτική και υποστηρικτική της ανάπτυξης, καθώς και αλλαγές στην Παιδεία και την Έρευνα για σύνδεση με την Παραγωγή.
Ένα Σχέδιο που θα στηρίζει την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων καθώς και τομείς που παρουσιάζουν σημαντικές δυνατότητες όπως π.χ ο πρωτογενής τομέας, η παραγωγή τροφίμων, η συσκευασία και τυποποίηση προϊόντων, η παραγωγή γενοσήμων, οι εφοδιαστικές αλυσίδες, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι μεταφορές, ο τουρισμός.
Απαιτούνται βέβαια σημαντικά κεφάλαια. Γι αυτό είναι αναγκαίο ένα σαφές πλαίσιο προσέλκυσης επενδύσεων με ευνοϊκό και σταθερό φορολογικό σύστημα καθώς και ειδικό αναπτυξιακό πρόγραμμα με γενναία αύξηση κοινοτικών κονδυλίων.
Απόλυτα αναγκαία είναι όμως και η αλλαγή ορισμένων πολιτικών που επιβάλλουν οι δανειστές, οι οποίοι αγνόησαν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι κυρίως αναπτυξιακό. Η εμμονή τους σε αυστηρά περιοριστικές πολιτικές, τα ομολογούμενα τραγικά λάθη τους στο σχεδιασμό του προγράμματος και η επιμονή τους σε ρυθμίσεις, που στην πράξη αποδεικνύονται ατελέσφορες αναπτυξιακά, δεν αφήνουν περιθώρια ανάκαμψης.
Άλλες πολιτικές επομένως είναι αναγκαίες, για να έλθει η Ανάπτυξη.
*Ο Φίλιππος Πετσάλνικος είναι πρώην πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
