Κάτω απ’ τα σπίτια μας
κρατάμε μία θάλασσα
καλά διπλωμένη, για να ’ναι οι φουρτούνες της
μακριά από εμάς…
Τη θάλασσα του ποιητή.
Σήμερα τα παιδιά
τραγουδάνε στις πόρτες μας
Τα άλλα παιδιά – ο Χαλίλ, ο Νουρ, η Ρουαγιά…-
δε χώρεσαν στο τραγούδι.
Άφησαν τα καπέλα τους
κι έφυγαν για την άπλα της θάλασσας,
της θάλασσας του ποιητή.
Κι απόμειναν τα σκουφιά τους
-χοντρά καρφιά- καρφωμένα στο περβάζι,
να τα βλέπουμε κάθε πρωί,
όταν θ’ ανοίγουμε παράθυρο στον ήλιο….
της Π.Φ.
