Γυρνάς σπίτι. Πετάς στον καναπέ τσάντα, μπουφάν, κλειδιά. Ανοίγεις υπολογιστή.
Βάζεις ένα τοστ να γίνεται. Κάθεσαι στην καρέκλα. Start -> Mozilla Firefox -> Bookmarks -> Gmail/ Facebook/ You Tube/ Twitter/ Blogger/ Tumblr. Aρχίζεις, notifications από ‘δω, comments από ‘κει. Περνάει μία ώρα. Νωρίς είναι ακόμα.
Ξεκουράζεσαι από την τόσο κουραστική μέρα. Περνάνε 2. Άλλα 5 λεπτά. Πάει η ώρα 1:00. Πάει η ώρα 2:00. Το τοστ έχει καεί. Πάει η ώρα 3:00. Και δεν έχεις κάνει τίποτε άλλο. Έχεις φάει ένα ολόκληρο βράδυ στο ίντερνετ. Κάνοντας απολύτως τίποτα.
Αυτό το βράδυ ήταν Δευτέρα. Και το επόμενο Τρίτη. Και το επόμενο Τετάρτη. Και συνεχίζεις να τρως τα βράδια σου μπροστά από μια οθόνη. Που υποθέτω έχει γίνει η καλύτερή σου φίλη, γιατί άλλο λόγο δεν βρίσκω να της κάνεις τόση παρέα.
Η ζωή περνάει και δεν μας ρωτάει. Και είναι τόσο μικρή που το θεωρώ αν μη τι άλλο θράσσος να την σπαταλάμε έτσι άδοξα. Και η ζωή είναι εκεί έξω. Δεν είναι ούτε μέσα στο σπίτι, ούτε στο ίντερνετ. Όταν έχεις πολλούς λογαριασμούς, μπαίνεις σ’ ένα περίεργο τριπάκι. Νιώθεις ότι είσαι κάτι, επειδή έχεις πολλά likes στο facebook, πολλούς followers στο blog, πολλά hits στο κανάλι σου στο youtube. Δεν είσαι τίποτα ρε φίλε! Είσαι ένας τελειωμένος που δεν έχει ζωή. Και είμαι και εγώ μαζί σου.
Πού πήγαν τα ξενύχτια στα κλαμπ και όχι μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή;
Πού πήγαν οι μεταμεσονύκτιες βόλτες στους δρόμους της Αθήνας;
Πού πήγαν τα πάρτυ, τα ποτά, τα φλερτ;
Πού πήγαν οι εκδρομές; Οι τρέλες; Τα γέλια;
Πού πήγε η ζωή σου μικρή μου Blur;
“Ύστερα στο σπίτι, διαδίκτυο, ενημέρωση εκπομπές για τον πλανήτη αντικαταθλιπτικά.
Βγαίνει στο μπαλκόνι, πηδάει και σκοτώνεται, μετά διαφημίσεις και μετά τα αθλητικά.
Όμως τι ωραία ήταν όνειρο,
θα βγει με την παρέα και με εκείνον τον κακόμοιρο θα πέσει στο κρεβάτι,
τι μαρτύριο η αγάπη, ξυπνητήρι στις εφτά.
Μες τη λεωφόρο παρατάει το αυτοκίνητο, καλεί ασθενοφόρο και πετάει τα κλειδιά,
μέσα από την τσάντα βγάζει το περίστροφο, πριν απ’ τα τριάντα είδε ήδη αρκετά.
Καταπληκτικά. Τι καταπληκτικά! Καταπληκτικά. Αντικαταπληκτικά…”
