Όταν ήμουν φοιτητής αναρωτιόμουν γιατί όλοι σχεδόν οι τραγουδιστές, καλλιτέχνες, ηθοποιοί κατεβαίνουν στην Αθήνα. Γιατί δεν μπορεί να τους κρατήσει η Θεσσαλονίκη;
Όταν άρχισα όμως, να ζω και να καταλαβαίνω κάποια πράγματα διαπίστωσα ότι η Θεσσαλονίκη δε μπορεί να σταθεί απέναντι στην Αθήνα. Υπερτερεί, έχει κάποια πλεονεκτήματα (γεωγραφική θέση, πολυπολιτισμική παράδοση, επικοινωνία με τους βαλκανικούς λαούς, καλοσύνη του πληθυσμού της) αλλά. Έναντι του σήμερα και της πραγματικότητας που ζούμε υστερούσε. Δυστυχώς ακόμη υστερεί.
Το άρθρο το γράφω επ’ ευκαιρία του χθεσινού στραπάτσου ,αλλά μην περιμένετε ποδοσφαιρική ανάλυση. Με λίγες σκέψεις και αφαιρετικά προσπαθώ να φτάσω στις αιτίες της υστέρησης. Τι φταίει και δεν μπορούμε να βρούμε τα πατήματά μας και δεν βγάζουμε μεγάλους πολιτικούς επιχειρηματίες «επικρατούσες» προσωπικότητες -επιχειρήσεις.
Είναι πολλές οι αιτίες αλλά εγώ θα σταθώ στην έννοια του looser. Σε αυτόν που αποδέχεται έμμεσα την ανωτερότητα του άλλου και πριν τα δώσει όλα για επικράτηση ψάχνει δικαιολογίες. Από τότε θυμάμαι την ευκολία της διαμαρτυρίας και τον μεγάλο καημό να κερδίσουν τον Ολυμπιακό. Και εγώ πηγαίνοντας σ΄αυτά τα παιχνίδι το χαιρόμουν αλλά διαπίστωνα ότι έμεναν εκεί. Σαν να περίμεναν το επόμενο ντέρμπι.
Η έκφραση που για μένα δεν μας τιμά το «χαλαρά ρε..», μαζί με το να βγαίνουμε συνέχεια παραπονούμενοι επί δικαίων και αδίκων έγινε μια αμαρτωλή συνήθεια. Και να τα αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν χθες και σήμερα που διαβάζω τα σχόλια. Χαίρομαι που κάποιοι πολύ σωστά επιτέλους αναλαμβάνουν την ευθύνη. Αν το έκανα εδώ και χρόνια αυτό το παιχνίδι δεν θα το έχαναν. Γιατί winner σημαίνει να βρίσκεις τρόπους για όλα, μπροστά στο να φέρεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το να περιμένουμε ευαισθησίες από τους Θεοδωρίδη- Μαρινάκη είναι σαν να περιμένουμε να βρούμε πάγο μεσημεριάτικα στην καυτή Σαχάρα!
Έλεος με την συνεχή διαμαρτυρία και την ύφανση υποθετικών σεναρίων. Αυτοί όπως έχουν δείξει κατ΄ επανάληψη κοιτούν και υπερασπίζονται το συμφέρον τους με όλα τα μέσα. Το ήξεραν ότι δεν θα παίξουν με αγγελούδια.
Προσωπικά θα προτιμούσα το καθολικό «ξεβράκωνα» στην θύρα των επισήμων τους πάντες ,όλους, γυναίκες άνδρες και παιδιά , όποιον ήθελε να παρακολουθήσει το παιχνίδι. Μόνο ένα πάκο χαρτομάντιλα μαζί του και αυτά… μισογεμάτα. Δεν χάνεις ένα πρωτάθλημα για να έχει λόγο να διαμαρτύρεσαι ο κάθε πικραμένος που μεγάλωσε με την πιπίλα της αδικίας των νοτίων ! Αλλιώς είσαι looser.
Και επειδή και εγώ είμαι Βορειοελλαδίτης χωρίς να είμαι ΠΑΟΚ, νοιώθω δυστυχώς το «είμαστε λίγο loosers».Τα αποτελέσματα μετρούν και γράφουν ιστορία. Όχι οι κλάψες.
